In de vroege jaren tachtig werd in Leicester een naar het plaatselijke voetbalteam genoemde rockgroep opgericht, The Filberts vonden hun inspiratie bij de psychedelisch getinte West Coast sound van Love, Moby Grape en Buffalo Springfield die tijdens de jaren zestig aan de overkant van de Oceaan weerklonk. De melodisch jengelende gitaarsound van Diesel Park West werd vooral in de VS populair, in de tweede helft van de jaren tachtig pikte het alternatieve radiocircuit When The Hoodoo Comes op. Die single vormde de aanloop naar het debuut, nog voor het uitbrengen van Shakespeare Albama stapte gitarist Mick Salisbury op.

Vervanger Rich Barton figureerde op zowat alle opvolgers, ondanks behoorlijke kritieken bereikten ze nooit het grote publiek. Tussen zijn soloprojecten ging Bulter verder met DPW, na een leemte van zeven jaar komen ze in 2019 aanzetten met Let It Melt.  In het catchy, rockende songwerk met echo’s van Buffaloo Springfield, Gene Clarke& The Byrds, klinkt onveranderlijk sociaal engagement door, een combinatie die herinnert aan de onvolprezen Ray Davies.  

Butler, de enige overblijvende uit de beginperiode, componeert alle songs aan en verzorgt samen met gitarist Barton en aanvullend drumwerk van enkele gast muzikanten de instrumentatie. Dat levert een meesterlijke langspeler op vanaf Best Of You  verzeilen we actuele verhalen ondersteund door een weergaloze, melodieuze rocksound die onmiskenbaar naar de jaren zestig refereert. Secondary Modern Man is niet de enige song die de glorieperiode van The Kinks in herinnering brengt met de fijne harmonische zang met onder meer Salim Nourallah, die sound blijft alomtegenwoordig samen met rinkelende gitaartjes.

Wat feller rockende passages zoals Don’t Mention The War,het op hamerde pianotonen voorbij rollende Gonna Need A Liscence  en Peach March eisen de aandacht op. Dat kan eveneens gezegd worden van het aanstekelijke Can’t Just Give It Away en Lunch On The Moon dat psychedelische trekjes vertoont. Het onweerstaanbare One Shot Of Happiness is vintage Stones waar Jagger en Richards niet meer aan toe komen. Why Are We Still Here?  Vraagt Butler zich af in de bio. Ongegronde twijfel die na een eerste beluistering van Not Quite The American Dream moeiteloos wordt weggevaagd