The Sudbury Inn is het negende album van Deleyaman. De groep, opgericht door de Amerikaanse multi-instrumentalist met Grieks-Armeense wortels Aret Madilian en de Franse zangeres Beatrice Valantin, vaart al bijna een kwart eeuw een volledig eigen en aardig productieve koers, waarbij men komt tot een minimalistisch, elementair geluid. Een geluid dat op The Sudbury Inn het plechtstatige van groepen als Dead Can Dance en And Also The Trees in herinnering roept maar dat door de instrumentatie en literaire teksten toch weer een geheel eigen wereld oproept. Een wereld waarin naast de gangbare pop/rockinstrumenten ook een rol is weggelegd voor bijvoorbeeld fluit, tenor- en sopraansaxofoon, duduk, oud en viool.

Een aantal nummers op het album verwijzen naar de bundel Tales of a Wayside Inn van Henry Wadsworth Longfellow uit 1862. Die bundel was gebaseerd op waargebeurde verhalen van zeven reizigers, verhalen verteld rond het haardvuur van de Wayside Inn te Sudbury, Massachusetts. Naast pennenvruchten van Aret Madilian voegde Deleyaman teksten toe die ontleend zijn aan dichters als Paul L. Dunbar, Emily Brontë, Sarah Teasdale en Paul Verlaine.

Spring Song is een folksong met fraai akoestisch gitaarwerk. De zang van Madilian en Valantin maakt indruk. A Tale is hierna een mooi uithangbord voor het idee achter het album: ‘The tales told at this roadside inn / Now distant as misty dreams / Written in the pages of a book / Where by chance the living still may look / And see the days from long ago / Once flowers now beneath the snow’.

Willow (Jerusha’s song) is – opvallend – uptempo maar blijft beheerst. De inzet van fluit en sax zorgt weer voor een geheel eigen sfeer. Het instrumentarium op het album verleent de ingetogen muziek van Deleyaman extra karakter en sfeer zodat de oren lang gespitst blijven. Pas richting het einde dringt zich een lichte behoefte aan wat meer uitgesproken muziek of voordracht op. Het door Valantin gezongen Many Years Late is een mooie song over een liefde die op latere liefde werd gevonden: ‘Forgive me that I lived in sorrow / Walking in silence half lost / Time and time again that I thought / Too many others were you’.

De song The Sudbury Inn staat natuurlijk centraal; dit nummer verwijst direct naar het boek dat tot het maken van dit album inspireerde. Subtiel marcherende drums en teksten over een herberg op een regenachtige herfstdag. Gecombineerd met het sfeerrijke, passende fotowerk in het cd-boek is dit een mooie, evocatieve track. Het artwork van de cd is sowieso een sfeermaker van jewelste. Je waant je in oud Victoriaans gebouw, omringd door een prachtige tuin.

Beatrice Valantin brengt de legendarische Paul Verlaine voor het voetlicht met het Franstalige La Saulaie. Een mystiek koortje zorgt voor nóg meer sfeer. Hierna laat The Late Hour relatief pittige tenorsax horen, al gaat dit samen met kalme, romantische, impressionistische woorden over maanlicht en gebladerte. Moment of Peace, met het geluid van de oud en gelardeerd met bedwelmende koorklanken, doet zijn naam eer aan. Of Deleyaman met deze plaat memorabele voorgangers als bijvoorbeeld Sentinel evenaart moet ieder voor zich maar uitmaken. Dat The Sudbury Inn een fraai vormgegeven, onthaastend, verdiepend en inspirerend album is, valt in ieder geval niet te ontkennen.