Wat is Deleyaman toch een heerlijke compromisloze band. Met Sentinel plaatsen ze je frontaal weer in de kleurrijke jaren tachtig op een kleurloos zolderkamertje terug. Terwijl de zonnestralen de kou bestrijden krijg je dat weemoedige zwartgallige gevoel welke in die tijd domineert. En wees eens eerlijk, wie verlangt er niet af en toe terug naar die openlijke kwetsbaarheid, waarbij de enige vertrouwde vriend de pen is, klaar om voor jou je gevoelens op papier te zetten. De van oorsprong Griekse Aret Madilian voegt er als multi instrumentalist de gefilterde warmte aan toe. Dat zijn roots in dit muzikale tijdperk liggen is overduidelijk hoorbaar. Niet vreemd als je nagaat dat hij in 1981 al in de synthpopband Vogue debuteert om vervolgens in 1983 een doorstart in het veredelde postpunk solo project Wog te maken.

Bij het Franstalige Exil introduceert Aret al direct zijn medecompagnon en tevens broer Gerard Madilian, die adembenemende rouwende duduk klanken tevoorschijn tovert. Uit dit Armeens blaasinstrument komt een soortgelijke triestheid voort die men ook bij een hobo kan oproepen. De mooie zachte stem van de Franse Beatrice Valantin vormt een ander belangrijk element bij Deleyaman. Voor de overige subtiele invulling is Guillaume Leprevost met zijn fraaie dwalend sferisch gitaarwerk verantwoordelijk. Het is een avontuurlijke multiculturele ervaring, die je in alle rust moet ondergaan.

De gitaar glijdt lekker in het berustende Become weg, waarbij Aret met donkere vaderlijke vocalen zich bij Beatrice voegt. Alsof ze in zangduo voorzichtig de wereld in een berustend slaapliedje toespreken. Met het vioolspel van Mădălina Drouvin Obreja in Keep The Light zet het gezelschap een folk intro neer, waar al snel de ritmesectie in drum en bas wijze overheen walst. Dit vraagt veel van de zangeres, die er een donker evenwicht aan toe mengt. Veel dieper onderzoekt ze haar sprookjesachtige vocale mogelijkheden. Is het zichzelf openstellen? Of is het simpelweg de aanpak die de songsmid van haar vraagt? Ik neig naar dat laatste, op deze achtste plaat voelen de muzikanten elkaar ondertussen als trouwe vrienden aan.

De combinatie van afwisselende man en vrouw zangpartijen in combinatie met wereldse instrumenten memoreert sterk aan Dead Can Dance. Zeker als daar nog een duister gothic sfeertje aan gekoppeld wordt. Niet vreemd dat beide bands met elkaar bevriend zijn, en behalve de toetsenist Jules Maxwell ook frontman Brendan Perry hier een bijdrage vervult, al is het nu als veelzijdige instrumentist. Ondanks de kwetsbaarheid van Beatrice Valantin in het breekbare De Roses Vermeilles staat ze nog mijlenver van de onaardse zangkunsten van Lisa Gerrard verwijderd. De dromerige engelenstem van Beatrice wordt in alles door die goddelijke ervaring overschaduwt, welke met magie de denkbeeldige hemelpoort open breekt.

Het is mooi om te ervaren hoe beschavingsbelevingen zich in The Valley vinden. Op treffende wijze stoppen Aret en Beatrice genoeg vaderlandse roots in hun voordracht. Juist deze diverse accentverschillen geven er een brede natuurlijke kijk op. De voertaal is dan wel Engels, je hoort overduidelijk dat er een andere tongval aan ten grondslag ligt. Het is een sensueel liefdesspel waarbij de passie door de exotische instrumentenkeuze van Perry extra opgezweept wordt die er als een opgewonden hartslag doorheen wandelt.

Met de nodige psychedelica hoor je op Still Waters een ander retro geluid, al is de weg naar een mysterieuze woestijnsound niet eens zo ver weg. Deer on the Run voelt muzikaal wat Frans aan, terwijl het hier voornamelijk Arat is die die openbare chansonachtige triestheid in een door treurnis omgeven poëtisch prachtspel verpakt.

Dan is de Slaves slide gitaar zo vertrouwd als een moeder die voorzichtig haar kind voor een ontbijt wakker maakt. In alle andere gevallen wordt je juist daardoor verrast, hier is het zelfs wat gewoontjes. Sentinel voedt zich verder namelijk als een bloeddorstige vampier met een zorgvuldig gepland overschot aan verrassende wendingen, waardoor deze ultieme sfeerverandering niet eens meer opvalt. Ongelofelijk hoe dit album al zo snel zo’n vertrouwd gevoel oproept. Prachtplaat!