Leon Pouwels schreef het al in zijn recensie: “Nederland is toe aan een nieuw eigenzinnig geluid” en daarmee sloeg hij de spijker precies op zijn kop. Ook in zijn constatering dat De Baron met hun debuut een geslaagde eerste gooi deden naar de invulling van die positie zag hij het helder. Hun nieuwste langspeler onderstreept die bevindingen en doet er zo mogelijk een schep bovenop. Sodeknetter, wat opent dit album al ontzettend lekker. Dan kun je wel zeggen dat een titel als Feest je dat wel al te denken kan geven, maar dan nog, de kopersectie opgezweept door de ritmesectie versterkt met percussie én de heerlijke impuls die de gitaarpartijen hier nog eens geven, laten je zowat je koffie vergeten. Dit wil je live horen, dit wil je live vieren! Een impressie krijgen?  Hier zie je hoe de band live klinkt: drie van de vier nummers die ze in Brebl speelden staan nu op het nieuwe album met een ijzersterk geluid: daarover zo meer. En bedenk je goed, dit is de gretigheid van de band nog zonder publiek erbij. Stel je voor wat er gebeurt als de vonk van de band overslaat op het publiek én weer terugkomt: beide brengen elkaar dan tot grote hoogte.

Tegelijkertijd, om je studio album zó live te laten klinken, want dat doet het zeker qua instrumentatie, dat getuigt al van grote klasse én van een fikse stap tussen hun debuut en dit tweede album. De band durft én dat zit niet alleen in de productie van het album, het tweede album is langer geworden én de band toont zich op dit album ook kritisch op de maatschappij. Dat komt onder meer tot uitdrukking in de teksten van het titelnummer, je hoort dat in Doodland, je hoort dat ook in Aap. De band houdt ons een spiegel voor en is daarbij verre van omfloerst in de teksten. Misschien hebben we dat nodig in dit land, een schop onder het hol om te beseffen dat we zelf keuzes hebben te maken.

De band vindt zijn eigen pad tussen klezmer, rock, Balkanmuziek, Oosterse klanken, een vleugje ska, een toefje punk en brouwt daar een sterke eigen melange van. Als je je muziek liever kritiekloos hebt, blijf hierbij dan weg, want dan ga je dit mogelijk alleen maar irritant vinden of anderszins vervelend. Mag muziek prikkelen, zowel in muzikale afdronk als ook tekstueel, dan zul je je hier zomaar bij thuis kunnen voelen. Ja, als teksten voor jou niet relevant zijn, dan kan De Baron je ook nog aanspreken vanwege wat er muzikaal gebeurt. Het is ontzettende lekkere muziek die zelfs de meest vreselijke kniesoor nog eens tot glimlachen of grijnzen kan brengen.

Het fascinerende van De Baron zijn de zeer geslaagde arrangementen én de productie die recht doet aan de zeven mensen, voor de onderscheiden instrumenten die echt prima alle te horen zijn, óók de gastmuzikanten die de band op dit tweede album bijstaan. Het koper heeft nadrukkelijk een plaats in het geluid van de band, maar is niet overheersend ten opzichte van de andere muzikanten of de zang. De productie van het album is gewoonweg uitgelezen. Muzikaal gezien is het echt een feestje om het album te beluisteren, de melodieën zijn zo fraai neergezet, of je nu de heerlijk Oosterse opening neemt van Tien Tegen Een die daarna heerlijk meer in Balkansferen overgaat of de prachtopbouw van Kind Van De Wind. De plaatsing van het koper onderling, met welke accenten welk instrument speelt én hoe de bas- en gitaarpartijen het geheel ondersteunen, dat is echt om erg van te genieten.

Het is een band die intrigeert. Gewoon lekker Nederlands, geen effectbejag, spelen wat ze willen. En ze durven een boodschap te brengen. Het is daarbij geen klein gezelschap dat de band vormt én tegelijkertijd klinkt de band als één kloppend hart én het voelt zo, zeker als je de live clip nog eens in gedachten neemt, dat de band ook achter de muziek en teksten staat. Niek-Jan Lathouwers en Pascal van Hulst staan vermeld als tekstschrijvers en De Baron als geheel daarna, maar het is een mooie vraag aan de mannen hoe hun muziek tot stand komt. Elf nummers deze keer. Elf nummers met de ongekende energie van De Baron, met een strak instrumentaal kader dat je echt geen knollen voor citroenen verkoopt. De Baron kent zijn eigen sterktes en zet die ook nadrukkelijk in. Bejjebang laat horen dat de band voor de duvel niet bang is. En gelijk hebben ze. De positiviteit die je in de muziek van De Baron hoort, die biedt, al zijn de teksten niet alle even vrolijk, een fijn tegenwicht tegen het soms schier onmogelijke dat op ons pad komt in dit bijzondere tijdsgewricht.