×

Recensie

Rock

06 april 2023

Daughter

Stereo Mind Game

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: 4AD

Stereo Mind Game Daughter Rock 4 Daughter – Stereo Mind Game Written in Music https://writteninmusic.com

Tijdens de sabbatical periode van Daughter schrijft Elena Tonra onbewust de profetische Ex:Re plaat, die in eerste instantie over verlatingsangst en liefdesverdriet handelt. Die sobere aanpak krijgt in de pandemie leegte een vervolg, waardoor die zich als soundtrack voor dit isolement ontwikkelt. Deze plaat zet ze door de indrukwekkende 12 Ensemble orkest uitvoering extra kracht bij. Gelukkig ligt die nare tijd achter ons en verschijnt er naar zes jaar eindelijk een Music from Before the Storm vervolg. Daughter is springlevend en deze herboren band koppelt de kenmerkende sound vooral aan de solo ervaringen en de daaruit komende muzikale samenwerkingen van Elena Tonra.

De zangeres maakt het zichzelf niet gemakkelijk. Nadat ze de ene relatie nog niet passend afsluit stort ze zich alweer in een nieuwe avontuurlijke romance. De niet te overbruggen afstand die zeker tijdens de corona periode nog zwaarder weegt, vindt hier de weg naar haar donker getreurde schrijfsels. Gevoelsmatig ligt het dus dicht bij haar persoonlijke eerste Ex:Re plaat, ondanks dat het verdriet hier op een andere manier opspeelt. Opnieuw zorgt de onbeantwoorde liefde voor inspiratie, en opnieuw is het dit hartzeer wat ze met ons deelt. Wish I Could Cross the Sea, je kan in gedachte wel regenbogen bouwen, realiseren blijft een lastiger gegeven. In Californië ligt de kern van het albumthema, daar ontmoet ze tijdens het opnameproces een dierbare minnaar die haar dicht bij het hart ligt. Ook de twee overige Daughter leden verlaten Londen, Igor Haefeli woont dan nog wel in Bristol, Remi Aguilella vestigd zich ondertussen in Portland. Daughter blijft een hechte band, maar dan zonder vaste thuisbasis, waardoor ze genoodzaakt in Bristol, Londen, San Diego, en Vancouver aan hun materiaal werken.

Stereo Mind Game reist door het onafgesloten verdriet, een veelvoud aan woongebieden en hervonden contacten die zich opnieuw binden. Het persoonlijke succes van Elena Tonra drukt een grote stempel op het opnameproces en het is aan het overige tweetal of ze haar hierin volgen. In de veelzeggende video van de laagdrempelige Be On Your Way triphop bewandelen ze wel dezelfde metrotunnel, maar loopt Elena Tonra met een gelukkige wegdromerige blik juist de andere kant op. Het voelt in ieder geval niet echt plezierig meer, de afstand is daadwerkelijk verslechterd. Ook in de Party clip is er een duidelijke tweedeling gaande, en is de overige band helemaal niet zichtbaar. Zelfs Swim Back wijkt hier amper van af, het excuus hiervoor heeft dus daadwerkelijk met de pandemie isolatie en het forensische karakter te maken, ik ervaar vooral afstomping en dat men hier tevreden mee verder leeft.

Hopelijk verandert Stereo Mind Game dit beeld op een positieve manier en is de kwartet magie helemaal terug. Schuift Daughter bewust Elena Tonra naar voren om de gedeelde eenzaamheid te presenteren, alleen kwetsbaar in de frontlinie. Die magie is er dus inderdaad wel. Stereo Mind Game hunkert naar contact, en is een verbindingsplaat over het opnieuw oppakken van weggestopte kansen. Het drietal bevindt zich in dezelfde soortgelijke situatie en die soberheid heeft zijn weerslag op de plaat. Staan de gedroogde bloemen op de albumhoes voor mooie eeuwig vastgelegde herinneringen, of juist aan krampachtig aan het verleden vasthouden. Daughter gaat diep om zich te herpakken. Vaak geven teksten hierin duidelijkheden. In het pijnlijke Be on Your Way afscheid sijpelt hoop door. Het heeft tijd nodig, in de toekomst transformeren dromen zich tot een evenwichtige relatie.

De gedempte Party postpunk bevindt zich nog in de onoverzichtelijke twijfelfase, waarin Elena Tonra zichzelf herontdekt, en de stevige gitaren haar bij die negatieve gedachtegang weghouden. De stille donkere Dandelion nachten lenen zich ervoor om met teksten te stoeien, te schrappen, en te herschrijven. Het optimisme zit hem vooral in de tegendraadse opzwepende drumbeats die het fundament onder Dandelion opbouwen. De vriendschappelijke band met het 12 Ensemble orkest verzilvert het prachtige ingetogen Neptune, waarin Igor Haefeli zacht versterkt de tweede stem opeist, en er een licht gemoedelijk gospelsfeertje ontstaat. Eigenlijk komt het hier prachtig in alle eenvoud samen. Na de troostzoekende helende eerste helft van de plaat zorgen de opgewekte Swim Back baspartijen voor de kanteling van het geluid. Het is eenvoudiger om in het melancholische verdriet te verdrinken dan eigenwijs opstandig tegen de stroming in te zwemmen. Dit is het moment van bewustwording, het proces omkeren om er winst uit te halen.

Haastig springerige chaotische Junkmail ruimt de zwakheden in de ziel op, afsluiten en doorpakken. En dan reist de vraag of de noodzakelijke muzikantenbestaan bijzaken weldegelijk bij je passen. Het gemaakt poseren voor de camera, de privacy offer je al met de diepgaande lyrics op, hoe ver ga je hier verder in mee? Met het gedurfde experimentele (Missed Calls) begeven ze zich op de no wave gronden, waarbij ze opnieuw de 12 Ensemble orkest hulplijn inzetten om het passend te maken. Het emotionele intieme To Rage bevestigd nogmaals dat er genoeg opgekropte woede en twijfel in Elena Tonra schuilt om nog een album mee te vullen. Hier verkent ze de rekbaarheid van haar vocalen en gaat daarmee heerlijk de hoogte in. Die zekerheid van de voortzetting van Daughter blijkt hierdoor wel gewaarborgd.



  1. Intro
  2. Be on Your Way
  3. Party
  4. Dandelion
  5. Neptune
  6. Swim Back
  7. Junkmail
  8. Future Lover
  9. (Missed Calls)
  10. Isolation
  11. To Rage
  12. Wish I Could Cross the Sea