Als Elena Tonra in 2018 besluit om haar persoonlijke shit van zich af te zingen, heeft ze er kennelijk geen behoefte aan om de Daughter maatjes hierin te betrekken. In eerste instantie brengt ze in november van dat jaar voor haar fans kleinschalig op streamingsites Ex:Re – Ex:Re uit. De reacties op dit ontroerend liefdesrelaas zijn zo puur en oprecht dat er uiteindelijk besloten wordt dat in februari 2019 het besluit valt om het album ook als tastbare plaat uit te brengen.

Ze trekt hiermee de aandacht van de klassiek geschoolde Frans-Britse muzikant Josephine Stephenson. Deze componist werkt in het verleden al samen met Daughter, en bewerkt het sobere All I Wanted al tot een prachtige georkestreerde versie. Hier maakt ze nog gebruik van een strijkerskwartet en een viertal gastvocalisten. De soloplaat van Elena Tonra inspireert haar om een nog groter project op te starten. De opzet is om de gehele plaat van een breder arrangement te voorzien, en de muzikanten uit te breiden tot een twaalftallig ensemble.

Ondanks dat Elena Tonra op 30 november 2019 nog enigszins onwennig met haar gitaar op het podium van de Londense kunstlocatie Kings Place staat is het vanaf het begin duidelijk dat dit een belangrijke avond gaat worden. De magische verstilling in de zaal waar de bescheiden ontspannen zangeres een groot aandeel in heeft is voelbaar. Heel bijzonder allemaal, omdat men zich er toen nog niet bewust van was dat de maatschappij zich een half jaar later totaal anders zou presenteren. Ex:Re with 12 Ensemble is een pre corona project welke uitgebracht wordt op het moment dat het virus nog flink om zich heen woekert. Nu er stilletjes aan meer ruimte ontstaat voor poppodia ’s om publiek te ontvangen is het een mooie aangelegenheid om stil te staan bij deze in februari verschenen samenwerkingsovereenkomst.

Ondanks dat er prachtige beelden te vinden zijn van dit optreden is er bij de cliprelease van Where the Time Went gekozen om de leegte van de grote steden als Londen en New York centraal te stellen. De avondklok geeft de knipperende verlichting vrij spel. Lantaarnpalen zijn de stille getuige van de eenzaamheid en het verdriet welke vooral de kunstsector zo sterk geraakt heeft. De kracht van de track beperkt zich niet tot het private liefdesdrama van Elena Tonra maar is nu een collectief gevoel wat door de hele wereld gedragen wordt. De wereld als de bedriegende minnaar, voorheen een betrouwbare compagnonrol vervuldend is vervaagd tot een afstandelijke vreemdeling.

De openlijke kwetsbaarheid van Elena Tonra komt geweldig op deze donkere plaat tot het recht waarmee ze in de samenstelling als groepsgemeenschap boven zichzelf uitstijgt. Ingetogen vrouwelijke opgekropte woede uitbarstingen die in de trillingen van de vocalen hun weg naar buiten vinden. Die emotie wordt eenvoudig door de unieke live vertolkingen opgeroepen die er zoveel puurheid in stoppen. Alsof het oorspronkelijk bedoeld was om het leven weer op de rails te zetten. Omdat iedereen min of meer in deze positie verkeerd wil het nog directer binnenkomen. De verstikkende COVID-19 herfst legt een bedekkende laag over de breekbare tracks heen. De prachtige beeldende omlijsting zoekt in lentezonnestralen een doorgang naar het licht aan de horizon.

Het rockverleden staat zeker nog op het stevige Crushing op de voorgrond. De zangeres haalt hier hard uit en houdt de rakende emoties amper in bedwang. Het verlaten New York veranderd door de griezelige nachtelijke instrumentatie van 12 Ensemble in een vervallen ghost town. Het afwijkende I Can’t Keep You ligt nog het meeste in het verlengde van de Daughter nummers, en blijft ook nu dicht bij die krachtige rockversie. De strijkers voegen er alleen een wervelwind aan opzuigende soundscapes aan toe ontaardend in een alles vernietigende tornado die op het moment suprême tot stilstand komt. Ex:Re with 12 Ensemble verzacht de pijn en het gemis, al is het voornamelijk een openlijk verlangen naar groots opgezette concertregistraties.