Het lijkt wel of het brein van Damon Albarn constant denkt aan muziek. De hoeveelheid songs die hij met zijn diverse bands, projecten en ook solo, bij elkaar heeft geschreven en opgenomen is welhaast ondoenlijk bij elkaar op te tellen. Zijn muzikale creativiteit vindt nieuwe hoogten op zijn tweede sololiedjesplaat The Nearer The Fountain, More Pure The Streams Flows.

Het was tijdens de echte wintermaanden januari en februari dat hij zich tijdens de pandemie verschanste op het hem zo geliefde IJsland. Overduidelijk geïnspireerd door de overweldigende pracht van de natuur aldaar schreven de songs zich eigenlijk als vanzelf.De door een vriend aangeboden mogelijkheid om te werken met een orkest vol IJslanders groeide uit tot een popalbum vol avontuur.

In zekere mate is The Nearer The Fountain, More Pure The Streams Flows de logische opvolger van Everyday Robots (2014), alleen duikt Albarn voor dit album nog dieper het avontuur in. Nog meer uitprobeert dan wat hij altijd al uitprobeert en toch echt ‘songs’ overhoudt. Ook met instrumentaties veel durft (blazers) en soms gewoon de muziek en niet zijn stem, die met de jaren alleen maar mooier wordt, het werk laat doen.

Zo imponeert de rijk gelaagde titeltrack als albumopener gelijk en is Combustion heerlijk losgeslagen jazzpunk. Hebben we met Royal Morning Blue, Darkness To Light en The Tower Of Montevideo wel heel fraaie nieuwe popsongs te pakken en is Daft Wader een prachtige ballade.

Maar juist ook de wonderlijk mooie instrumentale sfeerschetsen als Esja, samen geschreven met Duitse vriend/violist/arrangeur André de Ridder en het experimentele Giraffe Trumpet Sea beklijven gelijk. Net als de vrije popsong Polaris en de avontuurlijke en atmosferische albumafsluiter Praticles.

Albarn blijft, juist doordat hij immer het muzikale avontuur opzoekt, zo’n belangwekkend songschrijver. The Nearer The Fountain, More Pure The Streams Flows is een prachtig, veelgelaagd, album waarop bij elke luisterbeurt nieuwe sferen vrij lijken te komen.