Damien Jurado
The Horizon Just Laughed
Een nieuwe Damien Jurado is natuurlijk niet te versmaden. Met het nieuwe The Horizon Just Laughed (geweldige albumtitel), de opvolger van de Maroqa-trilogie met sluitstuk Visions Of Us On The Land, neemt de Amerikaanse zanger/componist het heft helemaal in eigen handen. Een bijzonder geslaagde zet.
The Horizon Just Laughed bewijst natuurlijk vooral dat Jurado eigenlijk niemandal nodig heeft. Liedjes schrijven en produceren, het gaat hem allemaal af alsof het zijn enige ware ambacht is. Toch nodigde de Amerikaan in de studio wat volk uit om zijn zelfgepend materiaal mee te helpen inkleuren, zoals de polyvalente Josh Gordon (bas, percussie,..), gitarist Joshua Thomson, Robert Watson op piano, keys, Wurlitzer,.. en Anne-Lynne Williams op backings. Naast een strijkerskwartet dat her en der opduikt.
Samen maakten ze een classic singer/songwriterplaat die enerzijds past binnen het al behoorlijk indrukwekkende oeuvre van Jurado, maar anderzijds bewijst dat ook singer-songwriters evolueren. Dat hoor je onder meer in de opener Allocate die klinkt alsof de songwriter een portie soul verwerkt heeft. Sensueel mooi, licht psychedelisch en traag, met een sfeer die wat aan Sade doet denken. Om maar te illustreren dat de songbard, die al een dipje heeft en dat op gevoelige band zet, niet alleen maar sobere, akoestische gitaarliedjes in huis heeft. Ook al is dat laatste in wezen zijn corebusiness.
Het tot heupwiegen aanzettende Dear Thomas Wolfe, een in briefvorm gezette ode aan de Amerikaanse schrijver, kan zo op de betere radio. En dat doen wel meer liedjes, zoals Percy Faith waarin naar de erfenis van The Band geknikt wordt. Opmerkelijk is dat Jurado in zijn teksten allerlei personages opvoert (in Percy Faith zijn dat respectievelijk Joseph Raymond Conniff, Bill Close, Mr. Allan Sherman, tijdens 1973 wordt Charles M.Schulz geadresseerd) en die koppelt aan schijnbaar triviale gebeurtenissen (een tekst die geschreven raakt,..). Op die manier raakt Jurado diep de ziel en schrijft hij pakkende liedjes. Over Rainbows and Rainer, een van de vele ontroerende fluisterliedjes in zijn catalogus, is bloedmooi en doet naar een zakdoek grijpen.
Het tempo ligt niet erg hoog. En zo schuiven de songs, zoals The Last Great Washington State (een kaal ritme, wat backings, wat zachte piano en een stem die een Groot verhaal kwijt wil) een na een voorbij. Zo voel je dat Jurado zich niet laat vangen door commerciële inspiraties en trouw blijft aan zichzelf, met naast folk en americana ook wat blues en zelfs gospel in de genen. Het leuke is ook dat Jurado niet veel nodig heeft: een tropicalia – ritme zoals tijdens het wat aan de droompop van Hooverphonic verwante Lou-Jean, wat gitaar, vocals. Merk het contrast met het quasi-opgewekte Florence-Jean. Dat alles maakt van ‘The Horizon Just Laughed’ een enorm fijne Damien Jurado plaat, het type dat zich langzaam aan meester van je maakt en waar je steeds vaker naar teruggrijpt.