Ze zijn er gelukkig nog steeds, de dwalende romantici van de popmuziek. Beeldende poëten die als dolende zielen zich in de schemerwereld tussen de verharde realiteit en het escapisme van de fantasiebeleving staande houden. De uit Nevada afkomstige Nick Rattigan is zo’n bijzondere singer-songwriter, waarbij de nodige gecreëerde geestelijke littekens zijn zwaarmoedige kijk op het gevoelsleven zodanig negatief beïnvloeden. Fysiek vlucht Nick Rattigan in de krachtige surfrock van Surf Curse weg die hij als drummer samen met zijn schoolmaatje Jacob Rubeck maakt. Een dekmantel om zijn innerlijke onrust letterlijk en figuurlijk van zich af te slaan, en welke ervoor zorgt dat hij niet helemaal in de duistere deprimerende sound van Current Joys wegzakt.

De mentale zwaarmoedige kijk op het leven vormt de basis van zijn bestaan. De beladen voordracht van Nick Rattigan wankelt en kraakt van alle kanten. Zijn gegeneraliseerde angststoornis maakt het leven in de maatschappij vrijwel onmogelijk. Doordat hij veranderingen op het gebied van gezondheid, financiën, dood, familie of werkomstandigheden lastig kan plaatsen of verwerken, blijft zijn kwetsbare fragiliteit de bindende factor op de Current Joys albums. Die innerlijke onrust zorgt ervoor dat hij voor langere tijd zoekende is naar de juiste wijze om zich aan de kritische buitenwereld bloot te stellen. In eerste instantie gaat hij als The Nicholas Project aan de slag, wat al snel tot TELE/VISIONS omgedoopt wordt. Nog steeds niet helemaal tevreden over de gekozen naam krijgt het in 2015 uiteindelijk als het eenmansproject Current Joys vorm.

Die labiele toestand levert wel een eerlijke plaat op. Zijn mentale welzijn zit sterk in Shivers verborgen, het prijsnummer van Voyager. Deze The Boys Next Door cover betekent ruim veertig jaar geleden het startpunt van de carrière van Nick Cave en verwoordt perfect de sfeer die Nick Rattigan oproept Rillingen, maar dan in de vorm van kippenvel, geraakt door de diepgang van een zwartgallige geest met een hoge sensitiviteit. De emotionele vocalen zijn een aangename mix tussen het deprimerende van The Cure, het neurotische van The National en de bevlogenheid van een nog jeugdige The Killers. Hedendaagse postpunk met een vleugje gedateerde nostalgie.

Het gekletter van de opzwepende drumslagen in het melancholische Dancer in the Dark veroorzaakt een ritmische regenval waar invallende strijkers aan de guurheid van de jaren tachtig memoreren. Een perfecte kennismaking van de grauwe belevingswereld van Current Joys. Door het gejaagde ritme krijgt het geheel een energieke pushende oppepper, waardoor het zwartduistere patroon met regelmaat onderbroken wordt om plaats voor opwekkende levendigheid te maken. De tracks zijn zorgvuldig door Nick Rattigan gecomponeerd waarbij de multi-instrumentalist zelf voor het volle geluid en de overige aankleding verantwoordelijk is. De nadruk ligt op het geschoolde toetsenwerk, waarna het sobere gitaarspel voor de overige filmische ambiance zorgt.

De overgevoeligheid zit sterk in het karakter van de singer-songwriter verweven. Zijn labiele persoonlijkheid vormt de leidraad van Voyager, welke in de donkere teksten, de aandoenlijke maniakale klaagzang en het volgeborduurde muzikale raamwerk hoorbaar is. Vanwege zijn journalistieke achtergrond en het verleden als productieassistent in de film business heeft Nick Rattigan een sterk ontwikkeld vermogen om te observeren en te visualiseren. De voorliefde voor de destructieve zelfkant en decadente rolprenten verwoordt hij in de verhalende lyrics en de zelfgemaakte tragikomische videoclips. Zo staat in het dieptrieste American Honey de gekmakende eenzaamheid centraal. Dit alles werkt naar het magistrale Voyager Pt. 2 toe, waarbij de zanger het uiterste van zijn stem vraagt. Voyager is dan wel minder memorabel dan de klassiekers op het (hedendaagse) postpunkvlak, het heimelijke verlangen om deze vervolgens uit je platenkast te halen wekt hij wel op. Een mooi voorprogramma om de dag nostalgisch mee af te sluiten.