Persoonlijke relationele problemen en de impact van continu op tournee zijn, maken van Julia Shapiro een verbitterde leeggezogen vrouw. Deze ellende deelt ze publiekelijk in het ogenschijnlijke prachtige Perfect Version beklag. Zo mooi zelfs, dat de gedachte in mij omgaat dat we hierna nooit meer iets van haar vernemen, en dat ze voor een onbedwongen kluizenaarsbestaan buiten de muziekwereld kiest. Nog verwonderlijker is het dat I Used to Spend So Much Time Alone niet de zwanenzang van Chastity Belt blijkt te zijn, en ze op het naar de band genoemde vierde album weer gewoon van de partij is. Blijkt weer eens hoe hecht en vriendschappelijk deze muzikanten uit Washington alweer zo’n tien jaar geduldig en ongeforceerd met elkaar omgaan.

Een vrolijk viertal lacht ons geruststellend op de bandfoto’s toe. Blijkbaar staat de frontvrouw nu een stuk stabieler en positiever in haar leven. Chastity Belt is een gevoelsplaat. Zoals we op de andere albums reeds gewend zijn, bepalen vooral de persoonlijkheden wie er per song welk instrument bespeeld. Dat karakter legt de nadruk op het geheel. Bij Effort en Apart leent Gretchen Grimm de gitaar aan Julia Shapiro uit, om zelf achter het drumstel plaats te nemen. Dit zijn ook de momenten dat de andere gitarist Lydia Lund de leadzang oppakt. Verder breidt bassist Annie Truscott het met haar dikke snaren foutloos aan elkaar.

Veranderd er hierdoor dan zoveel aan het geheel? Eigenlijk niet, Shapiro geeft met de drumsticks het vel een liefdevollere behandeling, en Grimm voegt wat gruis en distortion effecten aan de gitaar toe. Het onderscheidene verrassingselement zit in het emotionele Effort vioolspel van Annie Truscott. Dit geeft het net een sprankelender geluid dan op Perfect Version, daar heerst weer een tikkeltje meer trieste geladenheid. Julia Shapiro bevindt zich overduidelijk nog in het verwerkingsproces, en trekt de overige dames in die neergaande sfeer mee.

Ergens in de verte is de noise van het debuut nog enigszins in het ontkiemende Split voelbaar, verder zijn het voornamelijk prima gitaarliedjes welke vooral in de jaren negentig goed scoren. En als je ze dan langs platen uit die tijd legt, dan openbaart zich een pijnlijk gebrek aan variatie. Zonder het crisisverslag is Chastity Belt een middelmatige band die de tracks met regelmaat onnodig oprekt. De overtuiging en het verdriet waarmee Shapiro mij eerder dit jaar zo stemmig ontroert, ontbreekt in deze veilige dreampop plaat. Door de saaiheid komt het allemaal te zorgeloos over.