Chantal Acda
Bounce Back
Zangeres en muzikante Chantal Acda brengt met Bounce Back haar derde soloalbum uit. Ook nu levert ze met de opvolger van The Sparkle Of Our Flaws een oprecht album waarop zij thema’s als verbinding, contact en bewustzijn centraal stelt.
Acda is als muzikante best productief en bedrijvig. Met Sleepingdog, met True Bypass, met Distance, Light & Sky, met Nu Nog Even Niet en met Isbells. En dat is maar een kleine hap, want ze stelt zich maar graag open voor nieuwe samenwerkingen.
Door de jaren heen werkte de songschrijfster met de meest illustere namen samen, van Peter Broderick en Nils Frahm uit de Erased Tapes stal tot Chris Eckman (The Walkabouts, Dirtmusic en het Glitterhouse label). Het verrijkt haar ongetwijfeld als muzikante, maar nog ontelbaar meer als mens. Zo werkt ze op dit album onder meer samen met jazzgitarist Bill Frisell, en toch voelt ze helemaal niet de nood om dat uit te schreeuwen.
Net het menselijke staat centraal op dit door Phill Brown (Mark Hollis, Talk Talk) geproduceerde Bounce Back. Het spontane en organische ook. Zo leren we dat voorafgaand aan het album er een lange zoektocht was. Verrassend genoeg zocht Acda na de grote, vaak volledig uitverkochte festivals en concertzalen stil geluk in kleine huiskamers waar haar van nature uit al kwetsbare en fragiele muziek het best tot zijn recht komt. En zo borrelden er gaandeweg verhalen en ideeen op, die op een erg vanzelfsprekende manier het album mee hielpen vormen. Verhalen over ‘alternative facts’, over digitalisering en vooral over hoe moeilijk het geworden is om nog het kleine geluk te kunnen waarderen zonder dat wereldkundig op Facebook en Twitter te moeten maken.
Het kleine en humane dus dat Acda innig omarmt en in als vanouds erg pakkende muziek omzet. Qua muzikale omkadering valt deze keer vooral de inbreng van jazzgitarist Bill Frisell op, naast exotischere instrumenten als de bouzouki (Frederic Lyenn Jacques), bugel (Gerd Van Mulders) en euphonium (Niels Van Heertum).
Met de sfeervolle opener Fight Back waarin percussie een hoofdrol speelt claimt ze meteen een wat ruigere, meer assertieve positie op (“we would fight back / we should fight back”). Daarmee lijkt ze de notie van kwetsbaarheid te ondergraven, al is niets minder waar natuurlijk (“broken families and children in bed”). Die track geeft dankzij het percussieve, de gitaar, euphonium en de onverwachte break meteen een erg muzikaal rijke indruk, die eigenlijk het hele album aanhoudt.
Notice lijkt een song over de omgang met het tijdelijke en spiritueel bewustzijn (“It will teach us to be patient and courage to speak up our minds / to be better and forget that some of us will stay behind”). Daarmee geeft ze te kennen dat ze hoopt en verlangt naar rust en de moed om eerlijk en bewust om te gaan met ervaringen.
Iets verderop is er het knappe I Need You To Go dat zou kunnen handelen om afstand. De dingen even kunnen loslaten en weten dat het ok is, dat gevoel. En tezelfdertijd voel je : dit is authentiek. Geen fake gedoe, gewoon mooie muziek die je overvalt. Muziek die raakt doordat ze heel ongepolijst (vb. het ruwe en rauwe gitaarwerk) overkomt.
Haar kracht is dat ze met een handvol zinnen een mooie wereld kan opbouwen die ze ondersteunt met subtiele muziek die rijk aan emotie is. Dat blijkt onder meer uit de titeltrack waarin ze het onder meer heeft over de uiterst herkenbare “silence we all know”. Tezelfdertijd voel je ook aan dat deze nummers nog live meer uit hun voegen kunnen barsten (vb. de percussiefill , die aanleiding zou kunnen geven tot wat gefreewheel en improvisatie).
Toch zijn het de intiemere nummers zoals Endless (“there is a limit to our loss”), Our Memories en het kale, donkerdere Valis die indruk maken. Songs die een album enorm rijk maken, want zo heeft ze er best wat liggen, wat het akoestische, traanvocht opwekkende Stay (waarin ze het kale minimalisme van héld Mark Hollis echoot) bijvoorbeeld illustreert. Menselijkheid, eerlijkheid en directheid kenmerken haar (het mooie These Terms waarin ze het heeft over het omgaan met onzekerheden) en de muzikanten waar ze mee samenwerkt, wat ze ook op Bounce Back meesterlijk bewijst. Acda bevestigt, nog maar eens.