Van sommige (multi)miljonairs pik je het als ze zich het lot van de minder bedeelden aantrekken en van anderen geloof je hen gewoonweg niet. Waar dat omslagpunt nu ligt is moeilijk te zeggen. Neem nu U2’s Bono. Zijn goede bedoelingen ten spijt, hij heeft toch vooral veel lachers op zijn hand heeft als hij met veel te dure zonnebril op de snufferd zich het leed van de wereld aantrekt. Misschien is dat het wel. Bono staat te ver van de mensen af. Bruce Springsteen staat dat niet en je gelooft hem op zijn woord als hij zich boos maakt. Natuurlijk geldt hij al sinds de jaren ’70 als het muzikale geweten van de Verenigde Staten, maar bozer dan nu was hij nimmer. Luisterend naar Wrecking Ball vliegen de furieuze spetters speeksel bij wijze van spreken je speakers uit. Het is Springsteen menes!

Maar goed, dat is het hem altijd al geweest. Springsteens werk stond altijd al vol van verhalen van mensen die aan de onderkant van de maatschappij bungelden. Of het nu de zich verloren voelende Vietnam-veteraan was uit Born In The U.S.A., de zwerver die vrouw en kinderen heeft verlaten uit New Timer, het stelletje zonder werk en met kind op komst uit The River, de ter dood veroordeelde in Dead Man Walkin’ of zelfs de complete gemeenschap uit Youngstown. Springsteen is een moderne troubadour. Een chroniqueur van het Amerika van nu. Hij observeert, verzamelt verhalen uit de werkelijkheid en brengt ze in liedvorm naar de massa. En Springsteen observeert al een tijdje hoe zijn land in steeds rapper tempo glans aan het verliezen is, hij weet hoe de mensen zich voelen die in dit klimaat hun huis, hun baan, hun kans op een zorgeloze oude dag en wat al niet meer hebben verloren. Hij geeft die mensen een stem. Was die stem op het post 9/11 album The Rising nog een steun in de rug en in de nasleep van de verkiezing van president Obama in 2009 op Working On A Dream nog een opvallend hoopvolle, anno 2012 is het bittere ernst.

Zonder het bombast van zijn E Street Band (al spelen diverse leden natuurlijk wel mee) en met behulp van nieuw aangetrokken producer Ron Aniello (Patti Scialfa, Lifehouse) zorgt het voor een geluid dat ondanks dat het onmiskenbaar Springsteen is toch vernieuwend en fris klinkt. Goed, een rampestamper als eerste single We Take Care Of Our Own (die overigens vooral live enorm glanst), de titeltrack en Land Of Hope And Dreams (met daarop de laatste bijdragen van het vorig jaar overleden saxmonster Clarence Clemons) is het ‘vintage Springsteen’, maar het zijn juist nummers als Easy Money en Death Of My Hometown waarop Ierse invloeden met hiphopgeluiden worden gemengt waarop je de oren spitst. Zeker laatstgenoemde is nu al een klassieker in Springsteens oeuvre te noemen. Eentje waarin fel wordt uitgehaald naar de ‘legale criminelen’ die het land en de machteloze inwoners financieel volledig hebben uitgekleed ter verrijking van zichzelf.

Zo hopt het album moeiteloos van hoogtepunt naar hoogtepunt. Of het nu heel uitgekleed is (in het wonderschone maar inktzwarte This Depression), of neigt naar gospel (Rocky Ground, met daarin verdorie zelfs een rap verwerkt) of een muzikale maalstroom als Jack Of All Trades (bijna een hymne voor de gewone, hard werkende man). Her en der zitten zelfs goed geplaatste samples in het geheel. Het moet niet gekker worden. Tekstueel is het – als gemeld – overal duidelijk dat Springsteen pisnijdig en bloedlink is. Maar wat het album zo goed maakt is dat hij niet als een bezetene om zich heen trapt en schopt (de titel Wrecking Ball doet dat wel vermoeden) maar dat hij analyseert, terecht boos is en vervolgens de boel in perspectief plaatst. ‘Dit is er aan de hand, het is klote, maar we komen er wel met zijn allen.’ En dan mag hij zelf nog zo financieel onafhankelijk zijn, je gelooft hem op zijn woord en gaat al luisterend mee in zijn geldingsdrang. Zo doet Wrecking Ball wat veel punkers, protestzangers en Occupy activisten niet lukt. Het album creëert engagement en maakt dat je als luisteraar iets wil doen. Mensen die vonden dat een krasse knar als Spingsteen niks op Pinkpop te zoeken heeft, wordt meteen de mond gesnoerd. Hij is misschien wel de meest relevante artiest in de line-up.

Wrecking ball

1. We Take Care Of Our Own
2. Easy Money
3. Shackled And Drawn
4. Jack Of All Trades
5. Death To My Hometown
6. This Depression
7. Wrecking Ball
8. You’ve Got It
9. Rocky Ground
10. Land Of Hope And Dreams
11. We Are Alive