De Luxemburgse bassist/componist Boris Schmidt brengt na talloze samenwerkingen (o.a. met Fabrizio Graceffa en Quentin Dujardin, maar evengoed met Wolfgang Muthspiel) een release uit onder eigen naam. Op Now demonstreert hij technische kunde, maar evenzeer een zekere gevoeligheid die maken dat het eerste album onder eigen vlag waar hij mee uit de schaduw treedt niets minder dan een klein pareltje geworden is.

Niet dat het een soloalbum is. Integendeel, zo weet de bassist zich versterkt door een band met onder meer gitarist Lorenzo DiMaio, drummer Lionel Beuvens en Bruno Van Der Haegen op respectievelijk saxofoon en basklarinet. Belgische muzikanten die al lang hun grote waarde en belang bewezen hebben in de Belgische jazzscene. Bovendien zijn er ook nog wat gastmuzikanten die opduiken zoals Osama Abdulrasol die met zijn Qanun een bijzondere bijdrage levert aan tracks als Confuzus en Eeesh of de Franse Thomas Mayade (o.a. Kleptomatics) op trompet en flugelhorn. Beiden bewerkstelligen dat er op Now sprake is van een heel rijke en diepe klankkleur.

Now is zowaar zijdezacht. Een fluwelen kant van de instrumentale en grotendeels akoestische jazz die op een bepaalde manier heel sensueel aandoet. Schmidt is overigens allerminst het type breedsprakerige muzikant. Integendeel. Het liefst laat hij dan ook de muziek voor zich spreken. Zo staat op Now met name het warme, hechte samenspel met zijn kwartet centraal en is het echt een groepsplaat.

Al van bij opener Ere Ne Fustani merk je dat de intenties niet zozeer liggen bij wilde, stomende of chaotische jazzjams, maar veeleer bij een verfijnde, delicate en vaak dromerige jazzsound die zich kenmerkt door gestructureerde nuance en uitgepuurdheid.

Schmidt beoogt de zachte, maar harmonieuze beweging. Dat merk je ook aan stukken als Katleen Ryan of het erop volgende Apolofor die fraai op elkaar aansluiten. De inzet van zijn band, met onder meer DiMaio wiens gitaarklanken een essentiële bijdrage vormen (check maar eens hoe hij Smoochy Blues – een van de absolute hoogtepunten op Now – verrijkt met bluesy gitaarriffjes), blijkt van ontzettend groot belang voor de gulle en zich erg bescheiden profilerende Schmidt.

Zo profileert die laatste zich op Now niet echt uitgesproken als solist, maar gaat hij eerder naadloos op in een breder, rijkgeschakeerd groepsgeheel. Knap album van Schmidt die technische souplesse koppelt aan compositorisch instinct, al is dat in sterke mate ook de verdienste van het geheel. Verder valt ook aan te stippen dat het tempo al bij al relatief low key ligt. Sober en elegisch traag dus, met wat nostalgische hints (50 Years), maar evengoed met af en toe lichte en her en der soms best pittige accenten.