De duistere periode dat bluesartiesten hun ziel aan de duivel verkopen ligt allang achter ons. Als The White Stripes en The Black Keys rond de eeuwwisseling succesvol de rol van new school bluesmuzikanten opeisen, trekken ze de aandacht van jonge muziekliefhebbers en overtuigen zelfs de oudere puristen. Bluesrock is hot, jamsessies worden publiekelijk bijgewoond en levert interessante interacties op. Zo ook in het Belgische bluescafé De Blauwe Kater te Leuven, waar tien jaar geleden een viertal geroutineerde muzikanten elkaar treffen. Boogie Beasts is al snel een feit.

Ze vinden hun weg binnen het bluescircuit en brengen in 2015 het stevige Come And Get Me op de markt. Een mooie opmars naar het twee jaar geleden verschenen traditionelere Deep. De bluesharp staat hier wat minder prominent op de voorgrond, waardoor de stevige gitaarriffs en psychedelische swamprock beter tot zijn recht komt. Boogie Beast verkeert in bloedvorm, en het is dan ook een aderlating als zanger Mathias Dalle na een bewogen jaar eind 2019 aankondigt dat hij de band gaat verlaten. Gelukkig vinden ze snel een waardige vervanger en schuift Boogie Beasts Patrick Louis als vocalist naar voren.

Er volgen in 2020 twee singletracks. Mine All Mine is nog wat standaard, maar de donkere Howl nachtclub song klinkt al veelbelovend overtuigend. Een groot aandeel hierin vervult de wereldberoemde Amerikaanse garagerock producer Jim Diamond. Zijn sound gestoei krijgt een meer dan aangenaam vervolg als begin dit jaar het sexy met verleidelijke subtiele vrouwenzang opgeleukte Bring It On verschijnt. Patrick Louis is helemaal ingeburgerd en trekt de song volledig naar zich toe. Boogie Beast staat op datzelfde kruispunt als waar de vernieuwende woestijnrockers van ZZ Top in de jaren tachtig linksaf sloegen en een lift van de plaatselijke discokoning krijgen.

Het catchy dansbare Favorite Scene komt in het begin van de zomer uit, een paar maanden voor de aankondiging van het relaxte Love Me Some, de derde studioplaat van Boogie Beast. De afwisseling zet zich door in de met jaren zeventig T. Rex glamrock invloeden verrijkte Get Away, het stevige eighties A Girl Like You gitaarwerk en de cross-over Like a Snake dancefunk. Er wordt weer ouderwets hard geblazen in het intro van The One, een typerende Jim Diamond track, maar dan in een onverwoestbaar gepantserd Boogie Beasts maliënkolder gegoten.

De kerkelijke I Don’t Care Blues Brothers soul doopt het herboren gezelschap in opzwepende gospel onder. In diezelfde lijn ligt de swinging In Your Hands motown welke ruw door een zwaar hallucinerend psychedelisch tussengedeelte onderbroken wordt. Het verslavend trippende Run You Down is het begin van een energie boost die gedoseerd volgens doktersafschrift zijn vervolg in het slidegitaargeweld en op de staart trappende mondharmonica van moerasstamper Get Me Out of Here krijgt. Boogie Beasts is in deze barre tijden de aanstekelijke gangmaker op het geïmproviseerde Love Me Some feestje.