Als je midden tussen het muzikale talent staat, en zelf ook aardig goed vocaal en met instrumenten uit de voeten kan, dan heb je uiteraard een groot voordeel. Eric D. Johnson houdt als instructeur op de Old Town School of Folk Music in Chicago zijn ogen, en vooral zijn oren wijd open. Niet alleen voor de leerlingen ontstaat er een mogelijkheid om hun talent te ontwikkelen, ook hijzelf zal hier veel geleerd hebben. Via het experimentele Califone, bestaande uit folky rockers raakt hij bevriend met de indie band The Shins. Daar vervult hij een prominente rol op het elektrisch getinte popalbum Wincing the Night Away. Ondertussen is hij al een tijdje actief in het uit Califone voortkomende Fruit Bats. Dit project staat vanwege verplichtingen met The Shins even op een zijspoor, maar heeft dan in de scene al vier indrukwekkende albums afgeleverd. Na een stilte van drie jaar verschijnt net op tijd zijn soundtrack voor een voortreffelijke zomer, genaamd Gold Past Life. Een plaat die tevens zijn geschoolde achtergrond uitstraalt in elf eenvoudige, maar oh zo treffende popliedjes.

Na de soulbiecht The Bottom of It vervolgt de oprechtheid van de zanger, die de problematiek van een dreigende midlife crisis omzeilt. Het geluk om met weinig problemen schijnbaar tevreden op de eerste fase van zijn voltooide leven terug te kijken. Die opbeurendheid staat zoals de titel al aangeeft op Gold Past Life centraal. Een positieve beleving van het verleden, gewaardeerd met een gouden randje. De zorgeloosheid kan het positivisme oproepen, maar kan je ook net zo gemakkelijk als een tegenstaande eigenschap beschouwen. Het is allemaal wel erg blij en vrolijk. Zelf sta ik er wat sceptisch tegenover, wantrouwig twijfelend over de geloofwaardigheid hiervan. Het bekende schoolmusicalverhaal met een happy ending. Maar voor wie er door de mooie woorden van Eric D. Johnson gebrainwasht wordt, is dit een heerlijke warme douche. De eerste tracks gaan naar het kind in de zanger terug, met hoge disco uithalen en glamrock koortje.

Wat ben ik blij dat het geluk in Drawn Away verstoord wordt. Hierbij staat hij stil bij de afbraak van het ziekenhuis waar hij het levenslicht ziet. De basis is weg, waardoor er ruimte voor het verwerken van een stukje verlies is. Met op de achtergrond kenmerkende new wave keyboardklanken. Ook de gitaarsound plaatst zich meer in de jaren tachtig. Het kind staat aan de vooravond van de pubertijd en moet zich klaarmaken om de volwassen wereld in te stappen. De daarbij horende twijfels vormen de voedingsbodem voor het licht gedirigeerde Cazadera. In het folky Ocean weerklinken de woorden van een man die pas rond zijn vierentwintigste levensjaar zijn beschermde geboortegrond vaarwel zegt. De oude man staat synoniem aan wijsheden en goede raad. Doordat zijn grootvader reeds is overleden ontstaan er hiaten in het bestaan, waarvan de oorzaak niet meer te achterhalen valt. Het uptempo Your Dead Grandfather wordt omringt door mistige droomklanken met een vleugje country. Wil dat nou net de stroming zijn die het beeld van op leeftijd zijnde bebaarde opa’s met hun opgebouwde kennis oproept. A Lingering Love is de uiteindelijke grote stap om het verleden te laten rusten.

Barely Living Room weerspiegelt de confronterende eenzaamheid. Zichzelf afsluiten en na het ontwaken beseffen dat de vervelende terugkerende nachtmerrie de realiteit is, de dagdroom het vluchtgedrag. Omgeven door treurigheid vormt dit muzikaal en tekstueel het hoogtepunt van Gold Past Life. Grappig dat de eerste echte liefde Mandy from Mohawk (Wherever You May Be) in Nederland woonachtig is. Een mooi excuus om deze vrolijke gitaarsong daar ooit tot uitvoering te brengen. De heavy metal muziek die ze in haar flatje draait heeft helaas geen invloed op Gold Past Life gehad. Het is allemaal vrij rustige slide gitaar muziek. Eventjes een lichte irritatie; het is The Netherlands, niet The Nether lands, maar het is ze vergeven. Gesetteld met zijn uiteindelijke geliefde omzeilen ze alle passie in het vruchteloze Dream Would Breathe. Nee die Two Babies in Michigan zijn niet het prille kindergeluk, maar een gesetteld stelletje op ontdekkingsreis in hun nieuwe woonplaats. De uitvoering is net zo zoetsappig als de uitleg, al brengt de soulgitaar het aardig tot een einde. Uiteindelijk is Gold Past Life een typerend Amerikaanse feelgood story, met een paar prachtige uitstapjes.