Blood Red Shoes, ‘s Lands favoriete garagerockduo uit Brighton, Engeland (gitarist Laura-Mary Carter en drummer Steven Ansell speelden tweemaal op Lowlands en Pinkpop en talloze keren in verschillende Nederlandse clubs, waaronder vier keer in Paradiso), speelt niet alleen ontzettend veel shows, maar heeft sinds 2008 iedere twee jaar een nieuw album uitgebracht. Aangezien het vorige album In Time To Voices uit 2012 komt, was het nu dus weer hoogste tijd voor een nieuwe.

Voor de opnames toog het stel naar een studio in Kreuzberg, Berlijn, om daar een paar maanden afgezonderd van invloeden van buitenaf met z’n tweeën te schrijven en op te nemen. Gastbijdragen zijn er wel, waaronder van de zanger van Belgische stonerrockband Wallace Vanborn, Ian Clement, waar de Shoes enorm fan van zijn.

De titelloze plaat opent met het instrumentale Welcome Home, een intro met een simpele maar zeer doeltreffende gitaarrif dat de hoop op een volledig nummer sterk doet aanwakkeren. Helaas, na nog geen twee minuten is het tijd voor de echte opener, Everything All At Once. Dit lied haalt de vaart gecreëerd in Welcome Home er een beetje uit en dat is jammer. Ironisch genoeg zingt de band in het refrein “don’t slow me down”. Dat hoeft inderdaad niet, de band doet het zelf al.

‘Gelukkig’ herpakt het tweetal zich in An Animal, een uistekende track die ouderwets beukt. Als hier niet op gestagedivet en gecrowdsurft gaat worden, weten wij het ook niet meer. Toch klinkt het geheel verfijnder en melodieuzer dan de ragnummers op debuut Box Of Secrets en opvolger Fire Like This. Wat volgt gaat in dezelfde lijn door: niet één nummer is echt ingetogen, maar de band ramt niet om te rammen. Er zit een bedoeling achter en de dynamiek in de meeste nummers is dan ook groot. Hoe het lieflijk startende Far Away bijvoorbeeld uitbouwt naar epische proporties is kippenvelopwekkend.

Blood Red Shoes lijkt op het vierde album een ideale mix gevonden te hebben tussen agressiviteit en bezinning. De elektrische gitaar en drums zijn in elk nummer leidend, maar vooral vocaal nemen Carter en Ansell vaak gas terug, om soms op te bouwen naar schreeuwende refreinen en hysterische kreten gedompeld in een flinke portie distortion (The Perfect Mess, Speech Coma). De band zal bovendien met donkere nummers als Stranger en Cigarettes In The Dark, die geïnspireerd lijken te zijn door Carter’s idool Chelsea Wolfe, een breder publiek kunnen aanspreken.

Waar het duo op In Time To Voices de balans tussen uptempo stampers en ingetogen akoestische nummers ver te zoeken was, lijkt de band nu te snappen hoe het moet. Neem daarbij de creativiteit, de onverminderd grote bekwaamheid om catchy liedjes te schrijven en de emotionele teksten en je hebt de meest coherente en volwassen plaat van de knuffelpunkers tot nu toe in handen.