“There’s No Business Like Show Business”. Geordie Greep is een ras entertainer, een croonende nachtclubzanger, een verknipte ADHD persoonlijkheid, een jazzy singing detective, maar vooral de theatrale Black Midi frontman. Wurggreep Hellfire is een doorgedraaid muziekspeeldoosje, aangedreven door alsmaar herlaadbare batterijen, net zo uniek, gestoord en manisch als de voodoo uitdrijving op Cavalcade of het kunstzinnige freakende Schlagenheim.

Een in verval geraakt Broadway musical decor, vergeten witte doek Hollywood sterren, Las Vegas glamour en samenpersende naweeën van een blingbling glamrock generatie. Hellfire staat mijlenver van het Londense straattaalpostpunk vermaak af. In eerste instantie wekt Hellfire de indruk dat Black Midi zich hoofdzakelijk op de Amerikaanse markt richt, maar het tegendeel is het geval. Het onverklaarbare wapenbeleid, multimiljonairs die het presidentschap afkopen, discriminatie op alle fronten. Thema’s die onder een vergrootglas gehouden worden, en als een dagelijkse “We Are A Happy Family” soap opera op het toneel verschijnen.

Hellfire is de soundtrack van de decadente zelfkant, ontwrichte sleutelfiguren die zich met de nacht vereenzelvigen, het uitschot, de beroepsmislukkelingen. De titel linkt tevens aan The Hellfire Club van de succesvolle Stranger Things Netflix serie, een kansloos geheim genootschap welke vanuit de onderste treden van de maatschappij de wereld proberen te redden. Satan is een goed geklede showmaster, een valse praatjesmaker die als een overtuigende t.v. dominee de duistere kant van het geloof via de Dangerous Liaisons mediakanalen aan het publiek verkoopt. Disney The Defence toverballenzoetigheid, gevuld met zwavelzuur.

Hellfire, het angstzweet van het veelzeggende titelstuk. De lichtelijke overspannen (nou ja lichtelijke?) razende reporter Geordie Greep analyseert, digitaliseert en kanaliseert de humorvreemde ernstmaatschappij in slapstick riooljournalistiek. De verslaglegging van nutteloosheid, verlies, stagnatie en achteruitgang. “Het komt allemaal wel goed!” Nee, de het komt allemaal maar goed mentaliteit is een fantasierijke luchtkastelendroom. Het verval, daar draait het om.

Black Midi is doordachter, geraffineerder en geperfectioneerd. Freejazz? Ze spotten ermee, de onnavolgbare gekte van Geordie Greep is amper bij te houden. Zelfs een geroutineerde rapper struikelt over zijn versnelde zinsdelen en verlaat stotterend de battle. Gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin is nog steeds de grote afwezige, het belang van saxofonist Kaidi Akinnibi is alleen maar toegenomen. Zijn gemis wordt door een huiveringwekkend hoorspel, een onderwereldfanfare en de kruipende zwarte toetsen van een spookhuis piano ingevuld. De duivelse gemuteerde geest van Mark E. Smith van The Fall krijgt grip op Geordie Greep, zijn ziel opgekocht, herkauwd en vervolgens uitgespuugd. King Crimson freakgekte in de 27 Questions nachtmerrie, plus de nodige hogeschool Frank Zappa satire. “Does Humor Belong in Music?” Absoluut!

Hyperactief, rusteloos en energieke discontrole. Gezondsheidspredikant Geordie Greep promoot in een futuristische sterreclame aankondiging het Sugar / Tzu suikermisbruik. Koortsige waanideeën hallucinaties in een stuiterend overspannen speedbalspeelveld. Uitputtende maagzuur oprispende Eat Men Eat boosheid. Puist uitknijpende saxofoonkwellingen maken een einde aan die emotionele oerschreeuw. Rustig aan Geordie Greep, anders haal je die eindstreep niet eens. We hebben genoeg rockmuzikanten martelaren, bespaar je stem, voorkom een zenuwinzinking en haal alstublieft adem. De rock aders slippen met overtollige voedende vetten dicht, een muzikaal hartinfarct ligt op de loer. Het retro zen Still zinsbeleving rustpunt masseert de hardnekkige knopen weg, verbreedt de poriëndoorstroming en geeft zuurstofrijke doorbloeding door.

Dat het belang van een meesterlijk geschoolde jazzdrummer zo’n grote rol speelt bewijst Tom Skinner bij The Smile wel. Black Midi is in het bezit van Morgan Simpson, ook weer zo’n heerlijke nieuwe lichting slagwerker, die zijn collega’s niet alleen evenaart, maar zelfs voorbij snelt. Zo timmert hij de freakende funkrockgekte en lompe speedmetal uithalen van Welcome to Hell naar een hoger niveau, waar in het hoofd van een oorlogsveteraan zijn verloren strijdmomenten als een herhalende film passeren. Het leven is een loterij, een paardenrace met oneerlijk inzetbare kansen. The Race Is About to Begin gokt op het winstbelang en zet op verslavingsdrang terugkerende verliespunten in. De triestheid van een verkeerd ingecalculeerd voortbestaan.

Je moet het maar aandurven om jezelf met steeds ingewikkeldere formules opnieuw uit te vinden. Het artistieke Black Midi dreigt echter wel in een donkere poel aan kunstzinnigheid te vervallen. Het gestructureerd liedjes schrijven behoort definitief tot het verleden, en de vergelijking met het nog steeds zo vernieuwende Radiohead dringt zich op. Black Midi is een kolossaal monster, een opgeblazen roze speenvarken dat de horizon met zijn aanzien verstiert. Hellfire verpest het rockklimaat, en legt de lat voor andere bevriende bands alleen maar hoger. Een onovertrefbaar gespierd krachtspel, waarbij de band het oorspronkelijke speelplezier voor onhaalbare perfectie opoffert. Ze flikken het weer!