Nog niks vermoedend brengt in de winter van 2019 een zestal Londense jonge honden in beperkte uitgaven hun indrukwekkende debuutsingle Athens, France uit. Een beangstigende liefdessong waarbij een breekbare fragiele jongeman door een ervaren pubermeisje verleidt wordt en zijn opgewekte lusten amper in bedwang houdt. Een opgedrongen poging tot seksuele handelingen en hiermee een duidelijk tegenwoord wat betreft het heersende #metoo vraagstuk. Hoogst waarschijnlijk zijn ze hierbij van de beschuldigende vinger naar Connor Browne uitgegaan; de van aanranding verdachte frontman van Nervous Conditions.

Uit de traumatische asresten van de band ontstaat Black Country, New Road, een popgroep die met deze valse start dealt. De onnavolgbare Brexit waanzin vormt het decor voor de onhoudbare situatie waarin Black Country, New Road verkeerd. Het is nog 2019 en aan alle kanten wordt het misselijkmakende machtsmisbruik uitgebuit of als excuus gebruikt om een maatschappelijke belanghebbende positie te verheerlijken. Al snel is de muziek business een gemakkelijke opgejaagde prooi in dit gebeuren. Zonder hierover een duidelijk oordeel te vellen wordt de sfeer beklemmender wat een verbitterende uitwerking op de wankele artiesten heeft. Een voor een bezwijken ze onder ziekmakende gespeelde spelletjes.

In de oververhitte zomer van datzelfde jaar spreekt men ondertussen bij Black Country, New Road van een zevental muzikanten en verschijnt Sunglasses, waarbij men zich achter donkere spiegelende glazen verbergt om de waanzin in de wereld niet in de verraderlijke ogen te kijken. De invloed van televisienetwerken en sociale media neemt als een besmeurende uitweidende olievlek steeds meer toe. Fake news en andere vormen van manipulatief gedrag dringen zich verder op de voorgrond, en men is zich nog niet eens bewust van de donkere Corona wolken die vanuit China als een allesvernietigende schaduw over de aarde verspreiden. De eenzaamheid van de jazz en het wegvluchten in drank om zich tegen de buitenwereld te bewapenen neemt toe. Onbewust heeft de vijand allang via telefonie en laptops de code tot contact gebroken en eist deze als onuitgenodigde indringende dief een plek op.

En dan is daar plotseling het COVID-19 virus wat het verschrikkelijke jaar 2020 tot stilstand dwingt. Ook voor Black Country New Road houdt dit in dat ze machteloos vanuit de zijlijn naar ongrijpbare beelden die in slow-motion het straatbeeld bepalen toekijken. De druk op de band wordt steeds groter omdat het publiek naar nieuwe muziek, optredens en saamhorigheid hunkert. Als men je dan voor het crisisjaar al als de grote nieuwe belofte neerzet die een muzikale aardbeving veroorzaakt, is het lastig om hier niet onder te bezwijken. Dat moment komt als de band genoodzaakt is om na bijna anderhalf jaar de nieuwe single Science Fair op de markt te droppen en aan te kondigen dat begin februari 2021 uiteindelijk het lang verwachtte debuut For the First Time verschijnt, voorzichtig vergezeld door de vierde single Track X.

Eigenlijk zijn dan alleen de opener Instrumental en het afsluitende Opus nog niet vrij gegeven. Twee songs die voornamelijk gebruikt worden om het verhaal kloppent te maken; zeg maar de kop en de staart van het geheel. Oké, de oudere tracks worden hier en daar wat opgepoetst, maar de kern blijft behouden. Het is een lange lijdensweg die ruim twee jaar heeft geduurd, en die uiteindelijk maar een zestal nummers oplevert, maar wel zoveel indruk achtergelaten dat men hier meer dan tevreden over is. Sterker nog, ze ontwrichten hiermee de vastlopende schroeven van de muziek business om die stroeve machinerie weer in beweging te brengen. Noodgedwongen worden The Magnificent Seven als de helden van de toekomst neergezet, de redders van de hedendaagse muziekcultuur. Een positie die ze zeker waar maken.

Charlie Wayne slaatin het Balkan achtige Instrumental alle frustraties van zich af. En daar ligt dus al direct de kracht van de band. Hun broeierige multiculturele mix van new wave, jazz, postrock en zelfs klezmer zorgt voor een opzwepend karakter. Eigenlijk botst en klotst het van alle kanten tegen elkaar, juist die duistere tegenstrijdigheden zorgen hier voor een harmonieus geheel. Lewis Evans blaast zich al klagend met haar saxofoonspel door de track heen. De onvrede en de explosiviteit waarin het Verenigde Koninkrijk verkeerd komt al krijsend en zwaar ademend tot een alles vernietigend eindoordeel. Ook zonder woorden brengt Black Country, New Road hun boodschap over. Ze flikken het dus om met volle overtuiging indrukwekkend af te trappen; het klopt gewoon allemaal.

De beladen gitzwarte emozang van Isaac Wood sluit naadloos bij het misleidende dromerige in het België van eind vorige eeuw gewortelde jazzlandschap van Athens, France aan. Hij bewandeld leeg gestreden en kwetsbaar de oneffen afbrokkelende orkestrale muziekwegen en trotseert hierbij de steeds groter wordende geluidsbrij welke hem als kolossale reuzen tot stilstand dwingen. Niet vreemd dat vervolgens in het bezwerende psychedelische Science Fair de naam van Slint valt. De invloed van deze energieke mathrock cultsensatie uit de jaren negentig dringt als een muzikaal geweten de poriën van het gezelschap binnen, al voegen de Londenaren daar een intensive doomsensatie aan toe. Als een kat in het nauw is daar weer het indrukwekkende beangstigende spel van Lewis Evans, die sissend van zich afbijt.

Totaal gesloopt bouwt het gezelschap vanuit de narokende destructieve Sunglasses puinhoop weer op. Een doordacht geschoolde episch staaltje aan fundamentele soundscollages en onvoorspelbare tempoverschillen die steen na steen een uitzichtloze hoge muur om de beklemmende verloren agressieve zang van Isaac Wood bouwt, deze sluit zich steeds verder van de buitenwereld af en verdwaalt vervolgens in zijn eigen verhaal. Het serene mediterende Track X is het zalvende rustmoment waarbij de instrumenten vanuit een primaire basis in elkaar overvlechten om uiteindelijk een stevig raamwerk te vormen. Heerlijk pompt Tyler Hyde (inderdaad, de dochter van de Karl Hyde van de techno pioniers van Underworld) daar haar gewichtsloze dreampop baspartijen doorheen. Isaac Wood leunt met zijn desperate voordracht dicht tegen Tom Smith van Editors aan; dezelfde warmte die zich vredig door de nachtelijke maneschijnklanken van de overige op scherp spelende muzikanten laat instoppen.

Het inleidende Balkan blaasspel van het freakende fusion jazz Opus werkstuk wordt door de heftige aanval van overstuurde gitaren vermorzeld. Gewapend met uitgewerkte songstructuren gaan ze het gevecht aan, waarbij de bibberende Isaac Wood spookzang er als een onzichtbare geestverschijnsel van een aan bloedarmoede lijdende vampier doorheen zwalkt. Hongerig opzoek naar levenskracht welke hij in het dynamische einde vindt. For the First Time overstijgt alle verwachtingen, een ellendige soundtrack die de wanorde van het stuurloze bestaan van het heden perfect in een tijdloos monument van een zestal ijzingwekkende songs inkapselt.