Wat een heerlijk onvoorspelbaar, vrij en uiterst avontuurlijk en creatief oeuvre is de Britse saxofonist Binker Golding toch aan het opbouwen. In samenwerking met drummer Steve Noble en bassist John Edwards duikt hij met het drie tracks tellende Moon Day EP wederom een vrije diepte in.

De man die in zijn samenwerking met percussionist/ritme-visionair Moses Boyd één van de meest opwindende jazzduo’s van het laatste decennium vormde en daarna met de al net zo ongelimiteerd talentvolle toetsenman Elliot Galvin zijn experimenteerdrift tot grote hoogten doorduwde met het samenwerkingsalbum Ex Nihilo, ook terloops nog een prachtig eigen album maakte met Abstractions of Reality Past  And Incredible Feathers, lijkt gewoonweg niet te stoppen.

De helaas maar drie tracks tellende jazz-exercitie Moon Day EP geniet een genadeloze vrijheid die uitermate boeit en zo vreselijk veel jazzliefde herbergt dat je er terstond verliefd op wordt. Sleuteltrack is het tot ruim 23 minuten uitgesponnen One Giant Leap, een improvisatie-jazz-suite in vier delen opgeknipt waar de verschillende delen avontuurlijk vloeiend aan elkaar verbonden zijn.

Noble met zijn 61 jaar en Edwards met zijn 57 jaar behoren tot een oudere generatie experimentele jazzmuzikanten die vanuit Groot-Brittannië wereldwijd hun sporen ruimschoots verdiend hebben. Golding is met 36 jaar overduidelijk de jonge muzikant die zijn sporen nog aan het verdienen is maar door zijn enorme drang naar vrij spel de oudgedienden met gemak weet uit te dagen met het hem de jazzdiepte in te duiken.

One Gaint Leap parts I – IV is een magnifiek vrij jazzavontuur dat niet alleen het machtige talent van Golding laat zegevieren maar al net zo die monsterlijk grote klasse van Noble en Edwards. Luister hoe de mannen elkaar uitdagen, vinden, uitdagen en weer vinden en slag achterover van de onnavolgbare vrije klasse die de compositie herbergt.

Opgenomen in de spaarzame weken tussen de diverse lockdowns in (augustus 2020 om duidelijker te zijn), klinken de muzikanten als losgelaten veulens in een lentewei. Geen vooraf besloten muzikale compromissen maar op intuïtie en groot vertrouwen improviseren met energie als grote drijfveer en souplesse als nuance. Dwars en genadeloos dan weer fraai vloeiend immer vol grote emoties.

One Giant Leap is van een onaardse vrij- en schoonheid, een toekomstige jazzklassieker wat mij aangaat, de andere twee tracks op de EP, Reflection en Lunar Wind, klinken al net zo geïnspireerd. Het lekker heftige Reflection is zo’n uitbarsting waar Golding ook live met Moses al zijn klasse optimaal kon laten gaan. Hij wordt er alleen maar beter en beter en vrijer in.

Reflection loopt door in het tot ruim een kwartier uitgesponnen Lunar Wind, een compositie die nog verder het avontuur induikt. Typisch zo’n ‘we starten allemaal tegelijk, gaan tussendoor onze eigen vrije weg om uiteindelijk weer bij elkaar aan te sluiten’ jazz-exercitie. Jazz-avontuur dat alleen werkt omdat de muzikanten allemaal zo verdomd goed zijn en ze elkaar naadloos aanvoelen tegelijk de vrijheid geven.

Zo’n compositie waarin jazz net zo dwars en ongemakkelijk tegelijk zo uitermate intrigerend klinkt en waar muzikale vrijheid puur een aangever is. Waarin vrij vooral staat als vrijer en uitdagend vooral als uitdagender. En ondoordringbaar net zo dicht bij als fascinerend en oorstrelend. En waar bij de volhouder en jazz durfal een machtige muzikale laag onder hangt.

De Moon Day EP bevat geen composities voor tere jazzzieltjes. Dit is een uitermate opwindende opstapeling songs van vrije jazzfanaten die levenskracht en levensvreugde verenigen in weldadige klanken die schroeien, broeien en schuren. Heerlijk!