Ondanks de groeiende populariteit van het uit Brooklyn, New York komende kwartet Big Thief lijkt de band mijlenver verwijderd van wereldverovering. Daar is het namelijk de band niet naar: te bescheiden, te subtiel, te donker, te introvert en te intiem. Op hun al verschenen twee albums klinkt de mix van altcountry, folkrock, dreampop en psychedelica zo af en toe catchy en toegankelijk, zonder dat het echt te linken valt aan refrein-gerichte alternatieve popmuziek. Een grote stap voorwaarts richting die toegankelijkheid zou logisch wezen, gezien ook de labelswitch naar de “grote jongens` van platenlabel 4AD. Maar hen die recentelijk de soloalbums van zangeres/gitarist Adrianne Lenker en zo ook gitarist Buck Meek hoorden werden al getrakteerd op intiemer en vooral nog persoonlijker werk.

Dus nee, U.F.O.F is geen extra stap naar toegankelijkheid geworden, maar juist het tegenovergestelde. Zo neemt opener Contact het krachtige karakter van Jodie Foster uit de gelijknamige science fiction film als rolemodel door haar manier van contact leggen met aliens te linken aan de verlamde/depressieve staat van Lenker. De folksong klinkt ook lange tijd onderkoeld en kabbelend, tot Lenker met een oerkreet (mentaal?) wakker wordt en ze alle emoties tegelijk lijkt te voelen. Opvolger UFOF trekt de onderkoelde sfeer door en voorziet het daarnaast van een bevreemdend tintje als Lenker zingt over haar Alien Friend (de laatste F van U.F.O.F). Maar is die vriend zo wereldvreemd of is het Lenker zelf die geen houvast heeft met de buitenwereld en dus zelf de “alien” is? Tekstueel ligt het zwaartepunt van het album bij From (één van de twee covers, afkomstig van haar soloalbum abysskiss. Het andere lied is Terminal Paradise) dat handelt over een traumatische ervaring, gehint word naar verkrachting: One ear to your womb. Puppy on the floor. Baby’s coming soon. Wonder if she’ll know where she’s come from, from.

In dit eerste gedeelte van ligt de focus zo sterk op haar stem en het tekstuele dat je bijna zou vergeten dat er ook sterk en bijzonder gemusiceerd wordt. Luister maar eens naar de rafelige rockuitbarsting in Contact of de rammeldrums en de sterk verweven gitaarpatronen van Lenker en Meek op Cattails die samen een “Appalachian”/bluegrass-achtige sfeer oproepen. Toch komt het bandgeluid sterker naar voren op de tweede helft van het album. Lenker lijkt haar demonen te hebben bezongen en haar meest intieme verhalen verteld te hebben. Onderwerpen worden algemener, maar ook abstracter en vreemder. Tegelijkertijd heb je nu pas het idee dat hier een hechte band staat te spelen en geen backingband ter begeleiding van Lenkers hersenspinsels. Een subtiele genre-switch dient zich aan van intieme dreampop/folkrock naar meer kale en desolate slowcore. Het nachtelijke autoritje met Betsy klinkt open en dromerig en roept met lichtvoetig gitaarwerk, dof drumwerk en Lenker haar meest donkere fluisterstem herinneringen op aan Early Day Miners en Spokane. Het tekstueel bevreemdend abstracte Jenni (wie is ze en waarom komt ze via een portaal van een andere dimensie de slaapkamer binnen?) voegt aan die slowcore-sfeer plots heftig vervormde, rauwe gitaren toe en doet hiermee verrassend veel denken aan bands als Codeine en Bedhead.

Zo maakt Big Thief het de luisteraar op dit derde album niet makkelijk. Allereerst stort Lenker haar donkerste gedachtes over de luisteraar uit, zeer concreet en persoonlijk waar science fiction invloeden enkel metaforische worden gebruikt. Later word het album ook daadwerkelijk abstracter en gaat het dan ook nog eens gepaard met slaperige, gortdroge slowcore. Beide stijlen lijken aanvankelijk niet makkelijk te behappen en vergen meerdere luisterbeurten om de schoonheid ervan prijs te geven. Maar die schoonheid is er. De “catchy” refreintjes zijn er trouwens ook, al zal je ze zelden als  echt refrein herkennen, omdat ze nergens als zodanig naar voren worden geschoven. Het resultaat is een donker, persoonlijk en intiem album voor de doorzetter.