×

Recensie

Roots

27 augustus 2021

Big Red Machine

How Long Do You Think It's Gonna Last?

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Jagjaguwar

How Long Do You Think It's Gonna Last?
How Long Do You Think It's Gonna Last? Big Red Machine Roots 3.5 Big Red Machine – How Long Do You Think It’s Gonna Last? Written in Music https://writteninmusic.com

Big Red Machine bestaat uit Justin Vernon (Bon Iver) en Aaron Dessner. Eerstgenoemde is natuurlijk een grote naam. Al sinds 2007, toen zijn debuut For Emma, Forever Ago internationaal enorm aansloeg. Dessner is hierbij vergeleken relatief onbekend. Echter, ook hij is natuurlijk een zeer belangrijke en succesvolle kracht binnen de Amerikaanse alternatieve popmuziek: Aaron Dessner maakt immers al twintig jaar deel uit van het alom gerespecteerde The National. Verder werkte hij mee aan het uiterst succesvolle album Folklore van Taylor Swift uit 2020, alsmede de opvolger Evermore en bracht hij in 2018 mét Justin Vernon als Big Red Machine een gelijknamig album uit. Die samenwerking was tien jaar eerder al begonnen, toen het duo voor een compilatiealbum van de Red Hot organisatie een song met dezelfde titel leverde.

Het eerste album van Big Red Machine werd over het algemeen goed ontvangen. Voeg daarbij het doorlopende succes van Vernon en Dessner buiten Big Red Machine en je kunt concluderen dat hun namen de afgelopen jaren bij een steeds groter publiek bekend zijn geworden. Het moet dan ook verleidelijk zijn geweest – en ook mogelijk – om voor het tweede duo-album een karrenvracht aan bekende gasten binnen te hengelen. Op How Long Do You Think It’s Gonna Last? komen onder meer de volgende klinkende namen voorbij: Taylor Swift, Robin Pecknold (Fleet Floxes), Sharon Van Etten, This Is the Kit, Anaïs Mitchell, Ben Howard, Shara Nova (My Brightest Diamond) en Lisa Hannigan. Het veelbelovende No Time For Love Like Now, met Michael Stipe, van vorig jaar, heeft opvallend genoeg het album niet gehaald.

Latter Days is de plechtige, reflecterende opener vol warme pianoklanken en fraai contrasterende zang van Mitchell en Vernon. Ook de fijne jazzy folk van Reese wordt gekleurd door weldadige pianoklanken. De autotune van Vernon nemen we maar even voor lief. Hierna is het mooi om Fleet Foxes’ Robin Pecknold te horen in Phoenix, een lekker golvende track met blazers en een lekker pakkend refrein, gezongen door Vernon: ‘I was trying to find my way / I was thinking my mind was made / But you were making my heart change shape / It’s all that I could take’.

Taylor Swift figureert op twee songs, waarvan het poppy Renegade meer blijft hangen dan het kabbelende Birch. Deze pittige ‘relatiesong’ is dan ook een logische single. Zo is Renegade het voornaamste visitekaartje van dit tweede album van Big Red Machine, al is de song niet geheel representatief voor de meeste songs op de plaat.

Hoping Then is gebouwd op een fraai bed van rustgevende, ambientklanken. Vernons vocalen hadden hier ook best achterwege mogen blijven. Zijn bewerkte zang botst hier met de muziek. Autotune heerst ook op het sterk percussieve en langgerekte Easy To Sabotage (met Naeem). Het is een stijlelement dat zich de afgelopen tien jaar stevig heeft genesteld onder (jongere) producers. In velerlei genres. Het is de vraag welke platen er daadwerkelijk beter van zijn geworden, al kun je het altijd ook nog een kwestie van smaak noemen.

De ingetogen, akoestische soloballad van Aaron Dessner, The Ghost Of Cincinnati, is een welkome afwisseling. Dat geldt ook voor het wat jachtigere Magnolia, met zijn spaarzame piano- en snarenbegeleiding en de aardige mix van akoestische gitaar en elektronica Brycie, beiden eveneens gezongen door Dessner. Laatstgenoemde song is gericht aan zijn broer en medebandlid in The National, Bryce. Hutch valt vooral op door het koor van Sharon van Etten, Lisa Hannigan en Shara Nova. Hun zang, subtiel in de mix, zorgt toch weer voor een mooie nieuwe dimensie.

Zo kent How Long Do You Think It’s Gonna Last? zeker de nodige sterke songs en passages. De plaat laat horen dat Big Red Machine een duo is dat volop in beweging is en niet blijft hangen in de formule van het eerste album. Aan de andere kant: het aantal songs is met vijftien wel aan de hoge kant; op die manier verdampen de betere tracks toch wat in het grote aanbod. En eerlijk is eerlijk: de écht goede songs zijn in de minderheid op dit album. Vernon, Dessner en hun gasten brengen een aantrekkelijke collectie eigentijdse songs waar een flink publiek op zal aanslaan. Het blijft echter bij een aardig plakboek met vele gezichten dat het aflegt tegen de meeste ‘eigen’ albums van de hoofdrolspelers.

Justin Vernon en Anaïs Mitchell sluiten het album samen af, zoals ze het ook getweeën openden. New Auburn is een stemmige, integere en overtuigende finale. Begeleid door piano krijgen we woorden te horen die wellicht (ook) aan de luisteraar zijn gericht: ‘Who are you to listen, who are you to care? / Just someone who knows me from anywhere / Where do we come from out of thin air? / I hear you whisper in the back of my hair’.



  1. Latter Days [ft. Anaïs Mitchell]
  2. Reese
  3. Phoenix [ft. Fleet Foxes and Anaïs Mitchell]
  4. Birch [ft. Taylor Swift]
  5. Renegade [ft. Taylor Swift]
  6. The Ghost of Cincinnati
  7. Hoping Then
  8. Mimi [ft. Ilsey]
  9. Easy to Sabotage [ft. Naeem]
  10. Hutch [ft. Sharon Van Etten, Lisa Hannigan and My Brightest Diamond]
  11. 8:22am [ft. La Force]
  12. Magnolia
  13. June’s a River [ft. Ben Howard and This Is The Kit]
  14. Brycie
  15. New Auburn [ft. Anaïs Mitchell]