Hoe absoluut schitterend-en-ongelooflijk-wondermooi is The Likes Of Us geworden! Na eerdere releases die de zang en muzikale talenten van David Longdon aan de wereld lieten horen, was er vorig jaar al het album Ingenious Devices, dat meer was dan nieuwe instrumentale uitvoeringen met orkest van een aantal Longdon-nummers: het liet ook Atlantic Cable horen in een live uitvoering met de inmiddels warm verwelkomde opvolger van David, Alberto Bravin. De mensen die het genoegen hadden de band in deze bezetting al live te zien, waren veelal al onder de indruk van de zang van Alberto, van de podiumpresentatie en van het instrumentale kunnen van de sympathieke Italiaanse zanger.

Live wist hij simpelweg de harten te stelen van de fans van de band, door zowel zijn open ontspannen houding, zijn gedrevenheid op het podium alsook zijn vocale vermogens én het met eerbied uitvoeren van de nummers die ooit door, voor en met David geschreven waren. Overigens, zonder zich ooit te overdreven te gooien in de rol van opvolger van David. Alberto vult die rol juist heel zuiver in. The Likes Of Us laat horen dat Alberto en de band elkaar ook in de studio naadloos aanvoelen én dat de samenwerking ook in deze constellatie leidt tot erg mooie nummers.

Het album opent met Light Left In The Day en het is een nummer dat het hart van menig prog-liefhebber wijd zal openen en dat bij fans van de band al helemaal hun mond zal laten openvallen; heel veel proggier kan het gewoonweg niet worden. Heel rustig openend met akoestische gitaar en de stem van Alberto, komt dan al snel het Big Big Train Brass Ensemble aansluiten waarna een fijn toetsenspel klinkt en een heerlijke gitaarpartij zich eveneens meldt. Even later sluiten de drums aan en doorklieft een viool het geheel. Het instrumentale deel gaat los en als progger waan je je in de zevende hemel. Jawel, misschien moet je er als progger aan wennen dat er blazers meedoen, maar dan is dit ook ongeveer het eerste wat je ooit van Big Big Train hoort. Het is echt volop genieten én een nummer van deze proporties doet verlangen naar meer. Het is niet buitensporig lang, maar wat gebeurt een hoop in deze net iets meer dan zes minuten.

Oblivion laat de rockkant van de band horen. En hoe! Alberto mag zijn stem net even iets rauwer inzetten én dat is ook wat de gitaren in dit nummer doen. Heerlijk gedrumd door Nick D’Virgilio en doorsneden met prachtige toetsenpartijen. Vergeet ook niet hier te genieten van wat Greg Spawton als bassende tegenspeler van Nick neerlegt. En zang? Ja, wetende hoe sterk de verschillende stemmen binnen de band zijn, kunnen ze samen niet anders dan die stemmen ook samen te laten klinken. En werkt dat ook in een rockende setting? Dat is een dikke ja! Wat een geweldig stuwend nummer. En het moet gezegd, fijn hoe Alberto hier zowel wat meer ingetogen weet te klinken en dan weer uithaalt.

Progressieve rock zonder epische nummers? Dat kan wel, maar Big Big Train heeft naam gemaakt met juist ook heel interessante uitgesponnen nummers die zich lieten kenschetsen door prachtige delen elk en vaak met een historische of thematische kern als leidraad voor het verhaal dat het nummer vertelde. Beneath The Masts is een verhalend nummer, maar wel een met een persoonlijke inhoud. Greg schreef het nummer met verwijzing naar zendmasten in de streek waar hij opgroeide, een nostalgische invalshoek, die in het nummer samenkomt met de melancholie van terugkeer naar die streek omdat zijn stiefvader ernstig ziek was. Het voelt bijna alsof Greg dat al heeft willen vastleggen in zijn basspel in dit nummer. Dit is een nummer dat je in zijn opbouw naar meer dan 17 minuten eerst eens een aantal keren goed beluisteren.

Het is een nummer dat zich langzaam aan je ontvouwt en waarin de band ook fijn speelt met vocale afwisseling. Fijne zanglijnen voor Alberto, maar ook voor de andere stemmen. Ja, je hoort aan alles dat je naar Big Big Train luistert, tegelijkertijd, het voelt alsof de band gretiger, frisser klinkt, alsof de nieuwe leden het geluid van de band opener hebben gemaakt. De instrumentale passages vooral in dit nummer laten de band gretiger en overigens ook agressiever, heavier klinken. Dat kan wennen zijn als je vooral de pastorale klanken gewend bent én die ook nou weer verwacht, maar het is wel zeer passend. Het straalt een bij de band passende durf uit die misschien ook wel uitstraalt dat de band erg goed weet waar ze vandaan zijn gekomen, over welke nalatenschap ze beschikken én dat ze ook vooruit durven te kijken én te werken, rechtop in de wind. Erg, erg mooi nummer! Hoe mooi ook het slot van het nummer; wat dit live doet, vraagt niet veel fantasie. Het levert nu al kippenvel op.

Skates On onderstreept nog eens het Carpe Diem-gevoel. Even geen instrumentale hoogstandjes, vooral een mooi liedje dat een prima brug slaat tussen de vorige epische track en het erop volgende Miramare. De band had dit, net als Oblivion, al eerder uitgebracht, zij het in een verkorte versie. Het draagt alles in zich wat de muziek van Big Big Train maakt. Ook hier is het weer verhalend en man, man, man, wat het bijzondere is aan de keuze voor Alberto, is dat de bezieling die hij in zijn zang legt, onwillekeurig een overeenkomst lijkt te hebben met zijn voorganger. Dat is niet een vergelijking die de band ooit zocht, het is wel wat het is. En, laat het helder zijn, Alberto is vooral zichzelf en doet niemand na. Geweldig weer de samenzang van de band, de opbouw van het nummer, de inzet van het Brass Ensemble. Ja, dit is echt heel erg genieten.

Het effect van het samen opnemen, het samen live spelen, is dat het wat je op The Likes Of Us hoort? Je kunt je de indrukwekkende vioolpartij van Clare Lindley zó op het podium voorstellen. Zeker als je je daarnaast Rikard Sjöblom raggend op zijn gitaar voorstelt. De band heeft natuurlijk ook gewoonweg een keur aan klasse instrumentalisten met geweldige stemmen aan boord, want naast de al eerder genoemden, werkten ook nog Oskar Holldorff (ook bekend van Dim Gray) en Dave Foster mee, allen bepaald klasbakken. Bij hen is ook een lichter nummer als Love Is The Light in goede handen. Goed, het is niet een nummer dat model staat voor de grote afwisseling in de nummers van de band, maar in zijn opbouw, in de orkestratie, in de samenzang is dit ook gewoon een fijn nummer dat vooral nog eens laat horen precies hoe goed Alberto is. En dat is hier echt wel om stil van te worden.

Bookmarks onderstreept nog eens de kwaliteiten van Alberto. En het is een nummer dat je flink bij de kladden kan pakken. De zanglijnen zijn van een schoonheid zoals de band ze wel vaker heeft gemaakt. Dit is gewoonweg heel erg mooi. De akoestische gitaar als hoofdbegeleider is hier heel erg fijn, zeker in het eerste deel van het nummer, maar het nummer is in zijn geheel ook erg fijn.

De band sluit het album af met het nummer waarin we voor het eerst kennis maakten met de nieuwe zanger van Big Big Train, dat was Last Eleven. De cirkel is daarmee rond: het is mooi dat de band dit nummer dus juist ook op dit album heeft vastgelegd. Het was een indrukwekkende kennismaking met Alberto’s zang in een nieuw nummer van de band én het is nu een passend indrukwekkende afsluiting. Het zal de band genoeg hoofdbrekens hebben gekost, bloed, zweet en tranen in het stilstaan bij de vraag destijds of ze door zouden willen gaan of niet. The Likes Of Us bevestigt de keuze van de band om door te gaan én laat bovendien horen dat er na de donkere periode van het verlies van David, wiens herinnering duidelijk met de band meereist, nog veel gloedvolle, vitale en fascinerende muziek in de creatieve geesten besloten lag. The Likes Of Us is inmiddels het vijftiende album van de band, het is een album dat tegelijkertijd tot hun beste vijf gerekend mag worden! Grote, grote klasse!