De Nederlandse muziekpers buitelt over elkaar heen om in superlatieven te brullen hoe goed de nieuwe Bertolf is. En WrittenInMusic? Wij doen gewoon mee. Het titelloze (of beter, naar zichzelf vernoemde want heel persoonlijke) derde album van Bertolf is er eentje waarop alle de afgelopen jaren opgeworpen puzzelstukjes op zijn plek vallen.

Want Bertolf heeft de afgelopen jaren de verwachtingen steeds verder en hoger opgestuwd, zonder dat hij ze direct inloste. De eerste twee albums van de singer-songwriter lieten hij al horen dat hij een begenadigd liedjesschrijver is. Mooie melodieën, direct lekker in het gehoor liggend, poppy maar toch ‘credible’. Maar een ieder die Bertolf op heeft zien treden, weet dat hij op het podium met dat repertoire pas écht wist te raken. De albums waren goed. Heel goed zelfs, maar hadden over de hele linie niet dat onbeschrijfelijke ‘iets’ in zich wat de muziek tot in je hart liet doordringen om zich daar te nestelen en er nooit meer weg te gaan. En dat is opvallend, daar dat ‘iets’ er live wel veel meer in lag, waardoor je warm en tintelend van binnen na zo’n optreden weer naar buiten liep.

Op het naar zichzelf vernoemde derde album schiet Bertolf wel twaalf keer helemaal raak. Wellicht is het de iets meer ‘ruwe’ aanpak. Het is allemaal nog steeds poppy, maar niet zo radiovriendelijk geproduceerd. Daarnaast moet je een hart van steen hebben om niet gegrepen te worden door de persoonlijk maar tegelijk wel zo geschreven teksten dat ze ook voor anderen herkenbaar zijn. Neem nu het mooie Mary, waarin hij postuum zijn overleden schoonmoeder om de hand van haar dochter vraagt. Alleen vanuit dat oogpunt al prachtig om naar te luisteren, maar zo verpakt dat een ieder die zijn geliefde aan een (te vroeg) overleden familielid had willen voorstellen er ook herkenbaarheid in vindt.

Muzikaal gaat het album behoorlijk breed, al liggen de referentiekaders vooral in de jaren ’60 en ’70, met name bij de ambachtelijke liedjesschrijvers. De prachtige naar West Coast pop neigende openingstracks Victory March en Burning Bushes zetten de toon, het indringende Here I Am blijft luisterbeurt na luisterbeurt intrigeren, terwijl het meer experimentele Om Hare Om met zijn Indiase klanken de luisteraar optilt en na vijf minuten zweven weer met beide voeten op aarde zet. Other People is ook al zo’n muzikaal verrassingsei dat klein begint en steeds bombastischer aanzwelt, zonder dat het overdreven wordt. Erg knap. Het mooiste hoogtepunt zit op het eind. Het door een koor begeleidde en a capella gebrachte English Roses zorgt voor kippenvel van je kruin tot je stuitje. Al ligt bij het hele album kippenvel continue bij elke noot op de loer.