Onder normale omstandigheden komen de hersenen in de nachturen tot stilstand, bij slapeloosheid is dat niet het geval. Dit rusteloos ongemak triggert de ontluikende creativiteit. Een zoektocht naar bereikbare middelen om hieruit een bevredigend gevoel van bezinning te halen volgt, hopend om uiteindelijk de kalmte in het leven te hervinden. Zach Condon lijdt al op zeer jeugdige leeftijd aan deze kwaal en benut zijn verspilde tijd met vakkundig een breed scala aan schikkende muziekinstrumenten te ontdekken. Zo raakt hij al snel in het bespelen van drummachine, synthesizer, akoestische gitaar en trompet bekwaam. Vooral die trompet speelt een grote rol in het onderscheidende Beirut geluid.

Zach Condon verhuist voor een periode naar Europa, maakt met de Balkanmuziek kennis en neemt deze inspirerende bagage weer naar zijn Mexicaanse thuisland mee terug. Daar voegen Paul Collins, Nick Petree en Perrin Cloutier zich bij hem en Beirut is een feit. Artifacts brengt een noemenswaardige EP, creatieve probeersels en een overschot aan b-kantjes in een imponerende verzamelaar samen, waarbij bewust het bekende materiaal vermeden wordt. Heb je hier alsnog behoefte aan, dan is het advies om de studioplaten aan te schaffen. Ze zijn het allemaal waard, al springen de eerstelingen Gulag Orkestar en The Flying Club Cup er fier bovenuit.

Lon Gisland (nee, dit is geen spellingsfout) is de EP die later bij debuutalbum Gulag Orkestar toegevoegd wordt en vormt samen met Transatantique en O Leãozinho de eerste A-kant van de dubbelaar. Het beladen melancholisch uitgevoerde Elephant Gun pathos behoort zeker tot de hoogtepunten van dit veelzijdige mineur stemmige gezelschap. Het brengt de schoonheid van de beeldende filmische spaghettiwestern met de geblazen feestende folk treurnis samen. De licht neurotische vocalen voegen hier de nodige inlevende diepgang aan toe. The Long Island Sound is een korte instrumentale toegift van dit nummer.

De rommelige startende vreugdevolle korte My Family’s Role in the World Revolution opwarmer wordt door het meer straat volkse Scenic World opgevolgd waar de tragisch melancholische klaagzang van Zach Condon het grote verschil maakt. Met de heerlijke frisse wind van het zwierige Carousels eindigt de EP. Het door een ukelele begeleidende Transatlantique blijft tijdens de opnames van The Rip Tide op de plank liggen. Zonde, deze verdient ruimschoots een plek op de korte plaat, en met de zwaarder aangezette Caetano Veloso cover O Leãozinho sluiten ze het eerste gedeelte passend af.

De persoonlijke thuisstudieprojecten die de B-kant inluiden behoren tot de voorbereidende pre-Gulag Orkestar fase waar tiener Zach Condon rond de eeuwwisseling mee aan de slag gaat. Herhalende drumbeats en simpel toetsenwerk vormen de eenvoudige basis voor de Autumn Tall Tales popsound. Fyodor Dormant heeft het aangename zweverige van de All Saints hit Pure Shores, waarbij vooral die herkenbare stemkwaliteiten van Zach Condon opvallen. Er wordt met Top 40 (Poisoning Claude) synthpop, spacende (Bercy) dub, exotische (Irrlichter) jungleritmes en aangeleerde (Your Sails) accordeonakkoorden geëxperimenteerd, maar veel meer dan een nieuwsgierige uitnodiging op de gemiddelde jongenskamer is het eigenlijk niet.

De tweede plaat, haakt hier gemakshalve op aan. Het voorgeprogrammeerde Sicily laat vooral een ontwikkelingsgroei in de muzikale omlijsting en intieme verbale soberheid horen. Met de nodige bombast kondigt het tot in perfectie uitgewerkte swingende Now I’m Gone zich aan. Het keerpunt in het ploeterende voorwerk en misschien zelfs wel het eerste Beirut hoogtepunt waarmee de nog jonge Zach Condon bewijst dat hij wel degelijk bestaansrecht heeft.

Het luie gezongen Napoleon on the Bellerophon schetst de nachtelijke werklust van een kunstenaar in wording, de belichaming van het jeugdige slapeloosheidstrauma in een semi akoestische setting. Het ontwakende Interior of a Dutch House ochtendgloren is de ultieme beloning voor de gegeven arbeid. Zoekende naar de uiteindelijke vorm brengt hem ook langs de filmische Fountains and Tramways softpop en het zeer sterke met berouwende kopstem uitpakkende Hot Air Balloon welke helaas met een te vroeg ingezette fade out het slotakkoord opzoekt.

Met vol optimisme begint de laatste albumkant met het heerlijk opbouwende Fisher Island Sound, de opgewekte bas vervaagt het opstartende Zach Condon ochtendhumeur om vervolgens een stille dood te sterven. Hakkende percussie veroorzaken een verkwikkende regendans die de druilerige zomerbuien wegspoelen om gepassioneerd in het hoopvolle So Slowly ondergedoopt te worden. Vanuit de lucht dwarrelen tedere muzieknoten neder, klaar om bij Die Treue zum Ursprung opgevangen in het ruimtelijke raamwerk te plaatsen.

Het oriëntale folklore The Crossing pianostuk bevindt zich daadwerkelijk op een doodlopend kruispunt, maar geeft wel duidelijk de vernieuwingsdrang weer. Het mystieke Zagora is een eighties postpunk flashback met een krachtig opeisende hoofdrol van gitarist Paul Collins. De herfst wordt door het dichtmetselende sneeuwpak van het swingende in dub wegzakkende Le Phare du Cap Bon overdonderd. De dreigende mellotron pompt het marcherende Babylon naar een klein ingehouden einde toe.

Het blijft een groot gemis dat de Mexicanen de B-kantjes afrafelen en er te weinig tijd in stoppen om deze opzetjes mooi af te ronden. Artifacts is een prima catalogus aanvulling, maar ook niet veel meer dan dat. Het al eerder verschenen Elephant Gun maakt het verschil, verder komen eigenlijk alleen maar Now I’m Gone, So Slowly, Fyodor Dormant en Interior of a Dutch House enigszins bij deze meesterlijke openingstrack in de buurt.