Met de noiserock debuutsingle Fear of Heights haalt het New Yorkse Been Stellar in 2020 het beste van Pixies en The Strokes naar boven. Een veelbelovende droomstart, daarna is het de kunst om die aandacht vast te houden. Twee jaar later volgt de in eigen beheer opgenomen Been Stellar EP, waar het accent al duidelijk naar de grijs gure postpunk verschoven is. Het tevens vanuit New York opererende Interpol geldt hierbij overduidelijk als inspiratiebron.

Ze worden door hun grote voorbeelden gevraagd om het voorprogramma te verzorgen. Na een tussenstart bij het So Young Records belanden ze als support act van The 1975 vervolgens bij Dirty Hit. Nu het uit New Jersey afkomstige Bleachers de handdoek in de ring heeft gegooid, richt deze platenmaatschappij al hun aandacht op de nieuwe belofte Been Stellar.

Het balletje rolt ondertussen maar door. Ze komen dus bij de Britse Speedy Wunderground eigenaar Dan Carey in het vizier. Deze producer is allang van zijn befaamde fifteen minutes of fame principe afgestapt waarbij hij jong talent de mogelijkheid biedt om in een dag een EP op te nemen. Gecharmeerd door de sound van de Amerikanen neemt hij het vijftal onder zijn hoede en werken ze aan een volwaardig album. Bijzonder omdat Dan Carey van de filosofie afwijkt dat het grootste talent uit het Verenigd Koninkrijk afkomstig is, zijn blik verruimt en deze verder dan zijn zichtveld reikt.

Op de laatste dag van schrikkelmaand februari komt Passing Judgment op single uit. Ze ontdekken dat de Brexit erfenis van Boris Johnson net zo diepe onuitwisbare sporen heeft achtergelaten als het presidentschap van Donald Trump. Het is vergelijkbare rotzooi, en het observerend vermogen van Sam Slocum levert bijna vanzelf de teksten van Passing Judgment af. De rammelende chaos vind zijn weerwoord in de duistere baspartijen van Nico Brunstein. In de jonge honden mentaliteit van Been Stellar zit genoeg hoop verworven, waardoor ze zich eerder met de vroeg jaren tachtig idealisten identificeren, al blijft het belerende rebelse vingertje gelukkig achterwege.

Sam Slocum bezit het verslavende klagende vermogen om zijn dromerige vocalen aan doorleefde verbittering te koppelen. Hij klinkt op Passing Judgment vermoeid en kapot gestreden. De slopende studio uren met Dan Carey leveren in ieder geval het gewenst resultaat op. Passing Judgment vormt vervolgens een onderdeel van het Pumpkin vierluik, een serieuze aankondiging dat de Scream from New York, NY noodkreet snel zal volgen. De EP is een hedendaagse bed-in for peace met een flinke dosis aan slaapkamergeborgenheid.

Pumpkin is het treurende nachtelijke geweten van New York, met schemerlamp belichting en onbarmhartige schaduwen. De moordende tijdsdruk weerhoudt ons ervan om in de ritmische voetsporen van drummer Laila Wayans te treden. Veiligheid speelt zich binnenhuis af, buiten wacht de onzekerheid. Sweet stelt die puurheid centraal. Gitaristen Nando Dale en Skyler Knapp rijgen een stevig geketend maliënkolder aan klanken aan elkaar, waaroverheen Sam Slocum zijn zalvende woordenschat loslaat. Zelfs in deze verharde strijd vormt de liefde het codewoord. De complexe jazzy All in One breakbeat shoegazer staat aan de rand van een writer’s block. De angst dat onvoltooide zinnen in het hoofd stagneren.

In het groter opgezette therapeutische Scream from New York, NY kiezen ze ervoor om alle zekerheden van de metropool te verlaten. De Pumpkin EP is niet meer dan een eilandje in de grotere gevaarlijke oceaan, waartoe nog zes onuitgebrachte tracks behoren. Vaak kiezen Europeanen voor de overstap naar Het Beloofde Land, Been Stellar voelt zich daar juist muzikaal minder op het gemak. Je kan gedane zaken niet ongedaan maken, laten we stellen dat fouten vooral leerzaam zijn.

Bijzonder dat Sam Slocum juist bij de alarmerende opgefokte Start Again openingstrack overeind krabbelt. Het is de terugblik op de toekomst, waar de zanger argwanend de uitgestippelde stappen weggumt. We voeden ons met de verspilling totdat we monddood de resten uitspuwen. De Big Apple is een verrotte over de datum zijnde vrucht, beschimmeld en vergiftigd. De wanhoop is nabij, slechts een reorganiserende injectie kan ons redden.

Na het veelbelovende berustende samenspel van ritmetandem Nico Brunstein en Laila Wayans in het Scream from New York, NY haatliefde titelstuk komt Sam Slocum tot bezinning. Been Stellar plaatst een ontstekingslont in het mierennest, de wereld is ontploft en de band heeft er vrede mee. Het ronkende Can’t Look Away flirt met elektronica, en gaat terug naar de scheidingslijn tussen postpunk en dance, het huwelijk dat gedoemd is te mislukken. Juist die veelal ontbrekende spanningsboog is hier wel aanwezig. De schitterende shoegazer dreampop van Shimmer voldoet tevens ruimschoots aan de verwachtingen.

Met het melancholische Takedown aarden de energiegolven weer. Het is slechts voorwerk welke zich vervolgens in het meditatieve I Have the Answer voortzet. Een spirituele eindbestemming met exploderende geluidsbommen in een oase aan kalmte. Nadat ze eerder al met de postpunkers van Shame het podium deelden, touren ze rond de Scream from New York, NY releasedatum met de oerkrachten van IDLES. Een grote kans dus om zich live te bewijzen. Hopelijk zijn ze beter tegen de druk bestand dan de labelgenoten van Bleachers. Een vroegtijdig einde van een mooie droom zou eeuwig zonde zijn.