Na drie jaar ploeteren, aftasten en bijslijpen verschijnt in mei 2023 dan eindelijk Tracey Denim, de eersteling van bar italia. Met hun mix van psychedelische slaapkamer grunge, Sonic Youth noise en vooruit de nodige gruizige sound effecten, overstijgt dit drietal al snel hun underground positie. Zelf zijn ze niet zo gelukkig met die overdaad aan aandacht. Dat mysterieuze aura welke om het drietal hangt spreekt tevens boekdelen. In interviews wuiven ze de vergelijking met de gelijknamige Pulp song weg. Het is puur toeval dat de band exact dezelfde naam draagt. Het voelt wat ongemakkelijk om daar continu de aandacht op te richten. Laten we het vooral over de muziek hebben, die is bijzonder genoeg.

Het is amper te vatten dat bar italia in een half jaar tijd al zo’n gigantische groeispurt maakt. Het fictieve Tracey Denim personage heeft zich net aan het publiek voorgesteld en nu wordt er al bijna bespottend mee afgerekend. The Twits staat klaar om gelanceerd te worden. Ondanks dat het verlegen schuchtere trio de zangpartijen op het debuut zo gelijk mogelijk verdelen schuiven ze Nina Cristante steeds meer die voortrekkers positierol toe. Met haar verveelde slacker sensualiteit onderscheidt ze zich van haar twee mannelijke collega’s. Hierdoor kunnen Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton zich meer op de gitaarpartijen richten, waardoor hun sound nog breder wordt.

Voor de opnames van The Twits wijken ze twee maanden lang naar het Mallorca vakantieparadijs uit. Als de toeristen zich op de overvolle stranden bevinden nemen ze hun toevlucht in een gehuurd pand. Lekker anoniem, zonder de aandacht van buitenaf jammen en maar kijken waar het schip strandt. Eigenlijk is alleen de druggy feel good hit the summer Hi Fiver shoegazer noise, de groovende Brush w Faith funksessie en de licht psychedelische Madchester kampvuurtrack Jelsy tot dit feesteiland te herleiden. Het verknipte My Little Tony rekent met het verknipte dromerige Tracey Demin karakter af. My Little Tony staat voor vervreemding van de maatschappij. De zelfkant van het bestaan slaat toe en vermorzeld zijn nietige slachtoffers. Het grimmige My Little Tony is het kansloze eindstadium, daarna kan het alleen maar beter worden. De broeierige avondzon schroeit de littekens dicht, en drenkt de track in lugubere songstructuren.

Real House Wibes (Desperate House Vibes) is een soort van coke marriage in heaven. De beklemmende delirium zwaarte als je eigen huis niet meer vertrouwd aanvoelt. Je krijgt het idee dat het gezelschap nog steeds in een eigen pandemie isolement bubbel leeft en niet beseft dat de wereld ondertussen al met een nieuw zelfredzaamheidsprogramma aan de slag gaat. Nina Cristante is de goede fee in dit tweede bar italia nachtsprookje. Twist laat zich als een sensueel liedje voor het slapen gaan lezen. De ziel van Nina Cristante zwerft machteloos smekend als een spookverschijning rond. De Italiaanse zangeres huilt in Twist haar emotionele tranen, zinkt verder verloren in het verdriet weg, laat zich door de gitaren in slaap wiegen, maar houdt de tekst structuur nauwlettend in de gaten. De verhaallijnen wikkelen zich wurgend om haar heen, persen dat laatste beetje aan kracht eruit. Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton verorberen als hongerige bloedzuigers de woorden en spelen hun eigen spel.

Worlds Greatest Emoter bevecht de strijd met de gemene deler in het hoofd. Rammelende surfrock trotseert balancerend de golven, en gaat vervolgens in de indiepop vloed kopje ten onder. Het spannende Shoo schuifelt als een spannende door Nick Cave gedirigeerde jazzdance voorbij. Ook de verzachtende Sounds Like You Had to Be There underground romantiek is tot zijn vroegere The Boys Next Door werk te herleiden. Met het sterk aan The XX gelinkte Glory Hunter maken ze het verschil. Door de gecentraliseerde rust ontstaat er meer diepgang, al ontkracht de klaagzang van de mannelijke tegenhanger dit idee. Het zijn dus niet alleen maar energie vretende zware brokstukken.

Er zit een onverklaarbare donkere gekte in de wisselende vocalisten verscholen. Dronken postpunk waanbeelden wisselen zich met dromerig schitterende vrouwelijkheid af. Deze vijandige driehoeksverhouding zonder huwelijkse voorwaarden wordt door chaotische rommelige tegenstrijdigheden instant gehouden. Afstraffend hard interrumperen ze in elkaars liedjes in, en maken eerder gevormde zinnen monddood. Het zijn die chaotische rommelige tegenstrijdigheden waarmee ze in conflict gaan. Het verstopte rioolputje waar de slijmerige smerigheid als residu achterblijft en de intense schoonheid zich doorheen filtert. Toch verraad deze tweede plaat dus wel de zwaktes. Zonder Nina Cristante vallen de heren verbaal als lelijke emo postpunk rip offs door de mand. Alleen redt de bibberende labiele zangeres het ook niet, dus hebben ze elkaar weldegelijk nodig. The Twits is een impulsieve snelle actie zonder al teveel voorbereidingen. De chemie van de tegengesteldheid.