Himalayan heet de derde baby van het Britse trio Band of Skulls. De rockband bracht al twee ijzersterke platen uit. Vooral debuut Baby Darling Doll Face Honey (2009) bevatte een paar parels, maar Sweet Sour (2011) deed nauwelijks voor dat album onder. Dat de band, die duidelijk inspiratie haalt uit het oeuvre van collega Jack White, goede en pakkende liedjes schrijven niet verleerd is, blijkt als we Himalayan opzetten. De plaat opent met Asleep At The Wheel, een stoer stampliedje dat je meteen je bureaustoel uittrekt om je te laten dansen. Dan volgt de titelsong en wanneer gitarist Russel Marsden de eerste akkoorden aanslaat, kunnen we vol vertrouwen verder luisteren. Het lied swingt en rockt zoals Band of Skulls liedjes dat zo lekker kunnen.

Hoochie Coochie neemt het stokje over. De hoog gezongen coupletten door bassiste Emma Richardson en de verslavende explosieve gitaarrif in het refrein staan garant voor hoofdknikken en uiteindelijk headbangen, luchtgitaar spelen en meeblèren. En eigenlijk kunnen we over wat volgt lang of kort doorlullen, maar wat we horen, of dat nu ingetogen of uitbundig is, is zeer goed. Zo goed, dat de plaat is afgelopen voor we het door hebben. De samensmelting van de stemmen van Marsden en Richardson, de teksten, de overgangen van couplet naar refrein en andersom (luister bijvoorbeeld het dynamische Nightmares of het groovende I Guess I Know You Fairly Well), de riffs, de drums en baslijnen en vooral de flow die de plaat als geheel vormt, zijn bijna magisch. De plaat klopt gewoon als een bus. Een uitstekende popplaat, zo je wilt.

Band of Skulls’ blijft constante kwaliteit leveren en is wat dat betreft ook nog eens goed bezig door consequent voor soortgelijke albumhoezen met erop een soort veredelde rorschach te kiezen. Niets dan lof voor de plaat. Nu nog werken aan de podiumpresentatie, want die is jammerlijk genoeg nog wat houterig en onnatuurlijk, totaal niet passend bij de heerlijke muziek, die zo makkelijk uit de drie lijkt te vloeien.