Bij een vocalist loopt de zoektocht van het zangvermogen vaak synoniem met het ontdekken van de eigen persoonlijkheid. Pas als die balans er is, voltooi je het evenwichtige proces. Anna B Savage gebruikt op A Common Turn haar stemlaagtes door er een androgene fado twist aan te geven. Op in|FLUX benut ze de onderverdeelde ruimtes juist door haar vrouwelijke kant meer publiekelijk te openbaren. Die kwetsbaarheid legt ze niet alleen in haar zang, ook haar teksten zijn persoonlijker en breekbaarder. Met The Ghost zet ze een streep door het verleden. Maar de schaduwen blijven Anna B Savage als geesten achtervolgen, markeren haar, beschadigen haar, beangstigen haar, maar vormen haar ook. Het therapeutisch van zich afschrijven is begonnen, en zet het naakte geraamte van de naargeestige toon van de plaat neer. Producer Mike Lindsay kruipt in de rol van muzikaal psycholoog, laat Anna B Savage de pijn herbeleven, en geeft de zangeres een groot stuk eigenheid terug. in|FLUX is haar primal scream, de smeekbede, de oerkreet, maar geeft tevens haar romantische ziel en het gepassioneerde verlangen bloot.

The Ghost beantwoordt duistere dreunende triphop spoken word passages met beklemmende smekende hulpeloosheid. Juist dat smekende verdriet wekt de vrouwelijke zwakte op, en in die gemeende gevoeligheid ligt haar overtuigende kracht. Aarzelende blazersinstrumentatie, gejaagde pianoregenbuien, percussie hartritmestoornissen, het is allemaal van noodzaak om die innerlijke worsteling te overwinnen. Door die hervonden rust, neemt ze de omgeving weer in haar op. De haastige maatschappij komt hoe dan ook door de pandemie tot stilstand, en biedt het vermogen om in het natuurlijke leefklimaat voorzichtig te acclimatiseren. I Can Hear the Birds Now. Ontwaken met vogelgeluiden, en de dag met vogelgeluiden afsluiten, de sensitieve gehoorwaarneming die juist voor een muzikant van essentieel belang is. Voel de vingers versneld over de gitaarsnaren bewegen, beleef de mineur gestemde treuremotie van de hobo. Kan het nog puurder? De samensmelting tussen zang, tekst en instrumentatie maakt een liedje. Wees hier bewust van, ervaar het, voel het.

Alles is aan te leren, maar het is de kunst om het kunstje te beheersen. In de muziek, maar ook in de liefde. Pavlov’s Dog misbruikt het seksuele spel, en keert de man/vrouw machtspositie letterlijk en figuurlijk om. De keerzijde van de liefde, de hunkering naar lust, het koortsige smachten, het overheersend achtergrond gehijg. Crown Shyness heeft een heerlijke opgefokte elektronische beat, vervreemde stemtechnieken, tevreden grommende backings, organische handklapritmes. Kindermelodieën onschuld in een overspannen gevecht tegen de onvermijdelijke volwassenwording. Hoe dicht kom je bij jezelf. Wanneer krijgt een naam pas echt waarde. In het geval van Anna B Savage is dit het geval als ze deze in het donker alleen afgesloten van de buitenwereld uitspreekt. Say My Name is kippenvel, de noodvraag om iemand te zijn, een ziel, een persoonlijkheid. Ze komt hiermee zo meesterlijk dicht bij de emotionele beladen voordracht van Beth Gibbons van Portishead in de buurt, zonder daarbij haar eigenheid te verliezen.

Het inFLUX titelstuk geeft juist die gefrustreerde seksuele teleurstelling naam. Na het grimmige kerkelijke intro zet ze die onvrede in een opgewonden Dancing With Myself mentaliteit om. Dansen om te vergeten, dansen om te overleven. De eenzaamheid versterken door je anoniem in de menigte te mengen. Introverte silent disco escapisme met manisch hysterische uitspattingen. Hungry is het commune getinte evenbeeld. Folky gevoel van saamhorigheid, en benadrukt het fundamentele hongerige gevoel van gemeenschappelijk delen. Het vintage nagloeiende Feet of Clay ademt de verlokkingen van het stadse nachtleven uit, drukke georganiseerde chaos. Het biedt de mogelijkheid om nieuwe kansen te grijpen, de aarzeling geeft aan dat ze nog niet in staat is om die gegronde veilige bodem te verlaten.

De definitieve overgave volgt bij Touch Me, waarbij dierlijke begeerte het van het rationeel handelen en denken wint, zelfs tot tekstueel overspel afdwingt. Zoals vaak het geval is, sluit een plaat met een bevredigende conclusie af, om verder te evolueren. Bij in​|​FLUX is dit niet anders. De tevredenstellende Burt Bacharach The Orange zoetigheid geeft het een plakkerige zonsondergang glans mee, de voltooiing van een inspannende dag. Als dit alles is wat er te bieden is, dan valt daar prima mee te leven. Anna B Savage mag tevreden zijn, in​|​FLUX is meer eigen dan haar fraaie A Common Turn debuut. De gehoopte kennismaking met de persoon achter de songs en niet met het personage welke zich in de liedjes verschuilt.