Met haar diepe androgene fado achtige vocalen is Anna B Savage een buitenbeentje in de muziekscene. Een duidelijk voorbeeld van een love it or hate it artiest. Of je wordt direct in haar zwoele theatrale empathische voordracht meegetrokken of je kan er totaal niets mee. Ik heb een zwak voor dit soort vernieuwers; de eigenzinnige popartiesten die zich helemaal niks aantrekken van het huidige popklimaat en gewoon hun eigen koers varen. Er zijn vocale raakvlakken met Anthony & The Johnsons, maar waar het bij Antony Hegarty voor mij wat aanstellerig en huilerig overkomt, wil Anna B Savage wel direct binnenkomen.

Theatraal ja, ik haal het al eerder aan, musical getint. Dromerig als een uitgewerkt hoofdpersonage die elke avond in de rol van marionet het publiek moet bespelen, terwijl er achter de schermen strak aan de touwtjes getrokken wordt. Een kwetsbaar figuur, welke door de hoge gespannen druk zo lijkt te knappen. Schijn bedriegt blijkbaar, deze zangeres stelt door haar vrouwelijke bewustwording de juiste vragen aan de luisteraar. Het gedachtenspel wordt zorgvuldig voorbereid en levert een tiental bijzondere gesprekken op, waarbij Anna B Savage het woord voert, en je alleen maar hoeft te luisteren. Precies, waar muziek voor bedoelt is en waardoor je weer terug bent bij die link met de fado.

Dromerig gevolgd door achtergrondsamplers introduceert ze zichzelf met een warm welkom in A Steady Warmth, waarna de ochtendklanken van Corncrakes het als vers gezette koffie overnemen. De gekozen begeleiding is simpel maar doeltreffend. Een akoestisch gitaartje met een achtergrondkoortje welke het op het juiste moment heel eventjes van de zangeres overneemt. De eerste songs zijn kaal met licht troebele dreampop uitspattingen, om pas halverwege BedStuy die versnelling erin te gooien. De toon wordt grilliger en opeens herrijst daar een zelfverzekerde souldiva.

De blonde Londense woordkunstenaar, in de volksmond singer-songwriter genoemd, is een prachtige natuurlijke verschijning, die de pech heeft dat men in eerste instantie betoverd gefascineerd raakt door die bijzondere uitstraling en pas later door de ontboezemde diepgang van haar teksten op A Common Turn. De doodse leegte in haar leven in Dead Pursuits en de ongelijke strijd tegen de volwassenheid in het naar de jeugd verlangende Two vormen hierbij prachtige beeldende voorbeelden.

Openhartig verteld ze in het serene trippende Chelsea Hotel #3 en het daarop volgende zwaar beladen Hotel over haar ontmaagding, terwijl in de kamer naast haar de verleidende stem van Leonard Cohen in Chelsea Hotel #2 weerklinkt. Een voyeur die als stille onwetende getuige aanwezig is. Een ontwaking van het zelfbeeld en haar innerlijke ziel die ze berustend maar tevens beangstigend toezingt in het eindoordeel One.

Het zijn allemaal keurige speldenprikken die uiteindelijk naar het hoogtepunt Two leiden. De stilte wordt daar aangenaam verstoord door de stekende elektronische uitbarstingen die de jammerende vocalen pijnlijk kleineren en haar dwingen tot die hemelse donkere souluithalen. Juist die sporadische toevoegingen maken Two zo sterk. Gedoseerd laat ze haar zangkwaliteiten toe, waardoor het een bijzondere song blijft en geen swingend nietszeggend geheel.

Het explosieve titelstuk A Common Turn wordt gevoed door een zware postpunk bas beat en stevig gitaarwerk terwijl er op Chelsea Hotel #3 ruimte is voor de hoge vocale uithalen van Anna B Savage. Een geweldig kostbaar bezit welke ze tot nu toe aardig verborgen heeft weten te houden. A Common Turn is een veelzeggend droomdebuut van een zangeres die vooral stil staat bij haar tienerjaren en ondertussen genoeg bagage met zich meedraagt om hier een passend vervolg op te maken. Wordt hopelijk vervolgd.