Het gaat goed met de Australische garage-/punkrockers van Amyl and the Sniffers. Zo stonden ze op nummer 1 in de Australische hitlijsten met hun vinyl verkoop voor het debuutalbum in 2019 en wonnen in hetzelfde jaar een ARIA-Award (lees: Australian Recording Industry Association) voor Beste Rockalbum. Maken zangeres Amyl Taylor en haar band dan bijzondere muziek? Nee, eigenlijk niet. Recht-toe-recht-aan garage punk. Maar is het goed? Jaaaaaaaaaaa, dat wel!

In vergelijking met het debuutalbum laat Comfort Me niet opeens een radicaal ander geluid horen, gelukkig maar. Toch klinkt de productie wat krachtiger, meer punch zonder die zo kenmerkende punkenergie te verliezen. Waar zeker in het begin van de tracklist het tempo nog wel eens wordt opgeschroefd. Luister maar eens hoe snel Freaks to the Front en Choices met ware (80’s?) hardcore punk snelheid doorrazen, terwijl Amy haar longen uit het leef schreeuwt. No more Tears en Capital brengen zowel pubrock als een boogie-swing met zich mee. Elders horen we ook speelse knipogen naar surfrock. Waar vooral opvalt hoe verantwoordelijk de baspartij is voor de meeste melodie binnen de liedjes, naast Taylor die er dikwijls een aanstekelijk refreintje weet uit te brullen. Bij Knifey hebben we zelfs een soort powerballad te pakken, maar dan wel met heel veel power. Om maar aan te geven dat een rustmomentje op dit album nog steeds vol energie zit!

Landgenoten als Power of de oudjes van Cosmic Psychos zouden in ieder geval trots zijn op dit vettig Australische feestje. Een biertje in de hand (of 2), een huppeltje van vreugde en een oorverdovend volume. Laat haar gebrul maar over je heen komen, terwijl flitsende gitaarsolo’s voorbijschieten en de ritmesectie lekker speels door rammelt. Punkrock op zijn rauwst, best en meest eerlijk. Niets meer, maar vooral ook zeker niets minder. Je houdt er van of niet, aan jou de keus. Wij feesten alvast door!