De albums van Adeem the Artist komen volgens het do it yourself principe tot stand. Door middel van crowdfunding financiert hij in 2021 zijn zevende studioalbum Cast-Iron Pansexual en opvolger White Trash Revelry. Een non-profit methode, welke tevens door tal van medewerkende muzikanten ondersteund wordt. Anniversary is kleiner, intiemer, persoonlijker. Dat het Adeem the Artist lukt om jeugdheld en glamrocker Butch Walker als producer in te palmen, spreekt misschien nog wel het meeste tot de verbeelding. Waar een gezamenlijk kopje koffie drinken eenvoudig toe kan leiden.

Nu een artiest als Orville Peck zich vooral op de homoseksuele luisteraar richt, haakt de uit Knoxville, Tennessee afkomstige purist Adeem the Artist daar passend op in. Als voorvechter van de panseksualiteit strijdt hij voor gelijke rechten, waarbij geaardheid en voorkeuren geen rol, of juist wel genoodzaakt een rol spelen. En dan plaatst je jezelf al snel helaas in het non-binair hokje. Blijkbaar is het steeds lastiger om juist jezelf te zijn, en is acceptatie een lange te vervolgen weg.

De liefde, daar draait het ook bij Adeem the Artist om. De liefde voor zijn vrouw Hannah Bingham, de liefde voor zijn roots en vooral de liefde voor zijn medemens, waar kleur, overtuiging en de eerder aangehaalde geaardheid bijzaak is, maar wel een bijzaak die je moet blijven benoemen omdat niet iedereen daar hetzelfde over denkt. Adeem the Artist maakt country toegankelijk door vooral in poprockliedjes te denken en hoopt hier een groter publiek mee te bereiken. Niet zozeer voor zichzelf, eerder vanwege de boodschap achter de songs.

Anniversary staat verder vooral voor het geluk, de gebondenheid met zijn liefje en de tienjarige mijlpaal van hun huwelijk. Het is dus een eerbetoon voor de liefde, welke Adeem the Artist dicht bij zichzelf houdt. Soms zeer klein intiem, zoals bij het met gedempte blazers gesteunde Carry You Down dan weer grootst in het vreugdevolle uitbundige Socialite Blues dixieland uitspattingen.

Met mysterieus geroffel kondigt het duistere spokende There We Are zich aan. Schemerdemonen maken zich van de gitaar meester, trekken de akkoorden de poel des verderf binnen en geven een sinistere twist aan dit kansloze liefdesliedje. Liefde is tevens toegeven dat relaties soms gedoemd zijn om te mislukken. Juist door deze misstappen pak je het in het vervolg anders aan en haal je uiteindelijk toch je doel. Het zijn dus niet allemaal simpele liefdesliedjes.

Nancy handelt over iemand met een egocentrisch borderline complex die zich door het verdriet van een ander naar een seksueel hoogtepunt toewerkt. Het genot van die pijn zorgt voor een bizarre wending in de verhaallijn. Op papier overheerst de gekte, in de praktijk uit het zich in een benaderbaar klinkend pop eindresultaat. Is het de dwaasheid van de wereld of moeten we het sadomasochistische genot gewoon accepteren en er niet te moeilijk over doen? Het Katie Pruitt One Night Stand duet is de hunkering om van een eenmalig experiment een vervolg te maken, een vervolg dat voldoening geeft door de kleine dagelijkse dingen samen te delen.

De Part & Parcel mijmering is de keerzijde van de roem. Snel scoren door nummers aan een televisieprogramma te verkopen. Maar geeft het voldoening? Het is jouw levensverhaal welke je onder een serie terug hoort. Jouw ellende waarmee hoofdpersonages zich introduceren. Jouw voorgeschiedenis in een vreemd geplaatste context. Het is een overeenkomst met de duivel, die je in dollars beloont, en je voornamelijk leegte en ongemak schenkt.

In Wounded Astronaut beseft Adeem the Artist dat hij zelf de bezem uit de kast moet halen om zijn puinhoop op te ruimen. Uiteindelijk draag je zelf die verantwoordelijkheid over de respectloze ontdekkingsreizen in de puberteit. Het is geen excuus, het is een bewustwording. Het is allemaal dus zeer persoonlijk, en net op het moment dat hij zijn grip op de doelgroep; de lagere arbeidsklasse dreigt kwijt te raken, herpakt Adeem the Artist zich in het stevig rockende Plot of Land. Het kansloze uitschot voelt zich gesteund, en dit is de uitgesproken boodschap die ze van de countryzanger willen horen. Onrecht heerst, senators spelen elkaar boven de hoofden van het volk uit.

De Nightmare countryrocker richt zich tegens het geloofsfanatisme van toegewijde christenen die de onschuld van kinderen misbruiken. Deze hedendaagse kruistocht in spijkerbroek verovert geen nieuwe zielen, het beschadigt hen en zaait voornamelijk angst. Rotations mijmeringen pakken het juist anders aan, daar koppelt men op een positieve manier het eigen verleden herkenbaar aan het nageslacht. Een terugblik om samen de toekomst te beleven.

Nadat zijn eigen worstelingen overwonnen zijn blijven er in de afronding twee nummers over, die passend aan het einde staan. In Night Sweats spreekt hij zich tegen het Midden Oosten conflict uit, dat vooral aan alle kanten jeugdige slachtoffers opeist. White Mule, Black Man blijft dichter bij huis. Daar in het Zuiden heerst nog steeds een rechts regime van racisme en vreemdelingenhaat. In de afgelopen honderd jaar is er weinig in Knoxville veranderd, nog steeds komt het blanke volk ongestraft weg als er een moord gepleegd wordt, nog steeds is dit vraagstuk een heet issue dat ze het liefste in de doofpot stoppen.

Adeem the Artist is trots op zijn roots, maar kijkt met afschuw naar deze stagnerende ontwikkeling. Op Anniversary trekt hij traditionele en hedendaagse country wederom knap naar elkaar toe en zijn, zijn teksten al net zo prikkelend. Interessant album.