Het was een bijzondere avond in Merleyn. Lucy Kruger & The Lost Boys mag openen en ze maken direct al indruk met een zwijgzame griezelige Lucy Kruger die bijna iedereen op de eerste rij vooraan aanstaart en dwars door je heen kijkt. Zo intimiderend ongemakkelijk moet het dus op het podium voelen als alle blikken op je gericht zijn. De vanuit Berlijn opererende band maakt heerlijke harde art punk met de nodige no wave verwijzingen. Ze hebben echter de pech dat de geluidsapparatuur hen in het begin tegenwerkt. Maar bij een gezelschap als Lucy Kruger & The Lost Boys mag het ook rauw klinken. Kapot gespeelde gitaarsnaren, haperende effectenpedalen, het hoort er gewoon bij. Een prima overtuigende set.

Als Lucy Kruger & The Lost Boys voor het podium vervolgens in een snel tempo hun instrumenten opruimen wordt het toneel voor Girls in Synthesis gereed gemaakt. Blijkbaar net iets te haastig als blijkt dat de basgitaar van John Linger lekker eigenzinnig dwars tegenwerkt en bij het tweede nummer al vervangen moet worden. Een gefrustreerde John Linger snelt na een niet goed opgevangen blik naar de geluidstechnicus zelf de zaal uit om een reserve instrument op te halen. Dit komt de sfeer niet geheel ten goede. De muzikant richt zijn basgitaar gedurende de show dreigend frontaal op het publiek, terwijl gitarist Jim Cubitt juist aangeeft dat de aanwezigen gerust dichterbij mogen komen. Ik kies ervoor om gepast afstand te nemen, op een klap van een basgitaar zit ik zeker niet te wachten.

Het zijn geroutineerde artiesten waarbij de leeftijd toch een aantal jaren hoger dan bij een gemiddelde postpunk band ligt. Volgens het punk principe telt drummer Nicole Pinto elk nummer met one, two, three, four af, waarna er een bak aan lawaaierige noise wordt losgelaten. Speltechnisch zit het allemaal perfect in elkaar, daar ligt het niet aan. Het is eerder een soort van anti houding om die ingehouden razernij de vrije loop te laten. Genadeloos slopend slaan ze toe en als vervolgens de stroboscopische lichteffecten bijna een epileptische aanval opwekken, besluit ik om het geheel wat van de zijkant te observeren.

Het samenspel tussen John Linger en Jim Cubitt is absoluut noemenswaardig indrukwekkend. Ze wisselen de zangpartijen af en gooien er een flinke dosis aan vitaliteit in. Jim Cubitt als geroutineerde rocker, John Linger in de positie van ruige punker, springend, gemeen en rauw. Natuurlijk ligt de nadruk op het in begin mei verschenen Sublimation album. Je wil uiteraard het recent verschenen materiaal zo goed mogelijk promoten. Openingstrack Lights Out komt ook vanavond als eerste voorbij. Sistah Kist onderbreekt het oerpunk onheil door hier op de achtergrond lichtverende melodieuze toetsenpartijen aan toe te voegen. Het is de angst voor de alles vervagende terugkerende duisternis en misschien wel gelijk de meest veelzijdige track van de band.

Na de geluidsnoise volgt dus het eerder aangegeven basgitaarstoelendans debacle. Heeft Girls in Synthesis dan echt te vroeg gepiekt en zich direct de vernieling in gewerkt? De Londenaren dragen het eind jaren zeventig No Future stigma met zich mee. Woede die in angst ontkiemt, verrot en beschimmelt. Alleen daarom al is Merleyn de ideale plek om op te treden. Als er een zaal in Nederland is die dat identieke jeugdhonk punkgevoel nog ademt, is dat dit wankele bouwval wel. Jammer dat er binnenkort een nieuwe Merleyn gerealiseerd wordt en dit culturele staatsmonument verdwijnt. Na de korte noodzakelijke onderbreking volgt The Engine van de Konsumrausch EP die met de onverschillige The Fall do it yourself erfenis doordrenkt is. Voeg hier de nodige vroegrijpe Killing Joke woede-uitbarstingen en Virgin Prunes gekte aan toe en je komt aardig dicht bij de sound van de Londenaren in de buurt.

Het anarchistische Girls in Synthesis is typisch een band die in de jaren tachtig enkel door een smullende anders zijnde VPRO op de radio gedraaid wordt. Semblance of Choice is lekker militant opruiend, I Know No Other Way aardeduister. In het ritmische holle Corrupting Memories eist Nicole Pinto de aandacht op. Het is dat het muzikale geweld overheerst, maar wat is dit toch een voortreffelijk drumbeest. In I Judge Myself pakt de dreunende bas van John Linger zijn momenten, aan de interactie van het viertal ligt het niet. Met de nodige experimenteerdrift werken ze zich driftig door Picking Things Out of the Air heen. We Are Here is vooral lomp en loeihard.

Het vervormende My Husband schept verwarring, waarna de onzichtbaar opgestelde Sistah Kist met haar rondspokend The Prefix toetsenwerk voor een fractie op de voorgrond treedt. In het redelijk melodieuze Subtle Differences ligt het tempo nog steeds behoorlijk hoog en zo rammen ze zich naar het einde van de set toe. De Deceipt gothic rock volgt nog, waarna ze vervolgens met de Pressure geluidsterreur afsluiten. Er volgt een twijfelachtig applaus en de zaal loopt al langzaam leeg als ze alsnog het podium betreden. Het is een magere toegift met enkel We Might Not Make Tomorrow, waarna ze weer net zo snel aftaaien. Volgens de setlist zou eigenlijk Watch With Mother nog gespeeld worden, schijnbaar blijft die moeite ons bespaard. Girls in Synthesis vindt het wel prima zo, en stiekem deel ik bevestigend deze mening.