Voor sommige mensen is de saaie dagelijkse gang van zaken al spannend genoeg. Elke dag hetzelfde opstarten, de terugkerende files naar het werk, eenzijdige nutteloze kantoorgesprekken en in de avond tijdens het eten met je partner de dag doornemen. Stel je eens voor dat je iets bijzonders te vermelden hebt, dan loopt het hele patroon door de war. Laten we het simpel houden en de moeilijkdoenerij vermijden. Dat is precies wat Notes from a Quiet Life al aangeeft en waar Washed Out exact voor staat.

Het is echter een bewuste keuze van Ernest Greene om de hectiek in Atlanta te ontvluchten en zich op het platteland terug te trekken. Als je doodmoe van de chaos om je heen wordt is dit de beste oplossing. Het is een moedige stap om juist trouw aan die puurheid te blijven. Washed Out is geen avontuurlijke band en zal dat ook nooit worden. Voorganger Purple Noon noem ik nog een ontgoochelende veilige niets aan de hand plaat, maar als die veiligheid dreigt weg te vallen, wat blijft er dan nog over?

Waking Up is de ontwaking van de stilstand, om tot leven te komen moet je stappen verzetten. Het controleverlies zit hem in de verdovende retro Krautrock benadering, de toekomst in de pulserende discobeat welke deze basis voorzichtig overstemd en er een dansbaar geheel van maakt. Dansen is een primitieve vorm van bewegen, dansen laat het wegzweven vervagen, een noodzakelijke eerste levensbehoefte. De mechanische robotstem geeft er een voorgeprogrammeerde calculatie aan. Verbreekt Ernest Greene die gewaarborgde stabiele zone of blijft hij in het verleden hangen.

In Say Goodbye onderneemt de muzikant een poging om zijn alter-ego af te schudden. Het is de natuurlijke overgang naar een iets donkere sound die je in eerste instantie amper opvalt. De vertrouwde liedjes moeten het nu zonder hem redden. Op papier klopt het allemaal, in de praktijk is er een lange weg te bewandelen. Got You Back verschuilt zich nog achter die zekerheid en stiekem is het best lekker als hij afwijkend de vocale soulhoogtes opzoekt. Een klein winstmomentje welke zich definitief in het naar de synthpop neigende The Hardest Part kerststemming doorzet. Het is eventjes doorbijten, daarna volgt de euforische verlichting.

A Sign is de toevallige ontmoeting met zijn innerlijke zelfbeeld. Een vreemdeling die zich plotseling aandient en welke overstuurde beats op Ernest Greene loslaat. Moet de liedjesschrijver zichzelf kanaliseren, of juist die normalisatie ontwijken? Inzicht, daar draait het om. Bij Second Sight liggen de kansen voor het oprapen, al is het net zo gemakkelijk om deze onder een laag strooizand te bedelven. De vocoder grijpt naar de Waking Up zekerheden terug. De cirkel is rond en biedt geen doorgang. Moet je dan voor jezelf wegrennen? Het opgeluchte Running Away benadrukt nogmaals dat dit nutteloos is.

Wait on You is het verloren weekend met de herhalende werkweek in het vooruitzicht. Wees blij met wat je hebt en misschien is de samenvattende Wondrous Life boodschap wel net zo eenvoudig. Het met lichte postpunk elektronica verwijzende Letting Go laat het toekomstperspectief los. Je sluit de deur, maar houdt de sleutel krampachtig vast. Washed Out hoort zich niet verder te ontwikkelen, daarvoor is het vermogen van Ernest Greene te beperkt. Het is prima zo, want er zijn meer dan genoeg liefhebbers voor zijn herkenbare sound. En Ernest Greene, heb je nog iets bijzonders gedaan vandaag? Eigenlijk niet, maar het voelt gelukkig wel bevredigend.