Laura Loeters is al aan haar muziekstudie in de Arnhemse hogeschool voor de kunsten begonnen als ze in de Achterhoek als veelbelovend jong talent in 2007 de Liemers Cultuurprijs wint. Ze richt zich dus bewust op het artiestenbestaan. In Arnhem ontmoet ze de uit Hamburg afkomstige Gregor Sonnenberg die daar met dezelfde doelstelling terecht is gekomen. Gregor Sonnenberg trekt vervolgens als chauffeur met de legendarische Marcus Miller op, en benut zijn inspirerende baspartijen in het blues gezelschap rondom de Canadese Layla Zoe.

Gregor Sonnenberg en Laura Loeters blijven contact houden en gaan serieus met een aantal songs aan de slag waarmee ze bij het Berlijnse Sinnbus label aankloppen. Die brengen vervolgens in 2019 debuutalbum Midnight Parade van het ondertussen The Day gedoopte duo op de markt. Midnight Parade is een melancholische dreampop plaat, pop georiënteerd en nog behoorlijk toegankelijk. Wat is er mooier dan dagdromend van het leven te genieten en deze bevindingen in songs te verwerken? Er volgt een succesvolle tour door Europa, waar hardhandig de stekker uit getrokken wordt als de pandemie de wereld verovert en als spelbreker alle aandacht naar zich toetrekt.

Laura Loeters is net voor de Corona ellende vanuit Utrecht naar Antwerpen verhuisd, en Gregor Sonnenberg is alweer langere tijd op zijn geboortegrond in Hamburg woonachtig. Door deze muzikale langeafstandsrelatie werken ze afzonderlijk aan de basis van The Kids Are Alright. Voorzichtig begint Laura Loeters aan het mijmerende June te werken. Het isolement roept een nostalgisch verlangen naar vroeger op. Confronterend, zwaar maar ook met veel liefde. Beloftes worden doorbroken, vriendschappen vervagen. Voor iedereen herkenbaar. Toch brengt The Day eerst nog in de zomer van 2021 het in reserve lockdown tijd geschreven opbeurende Empty op single uit. De overheid gooit voorzichtig de deuren weer open en er heerst een ingehouden hoerastemming. June mag een tijd lang groeien en rijpen en verschijnt een klein jaar later in de lente van 2022.

Dan volgt de onzekere stilte en ziet in de winter van 2023 het soepele frisse Hide het licht. We verkeren in de fase dat we ons nog lusteloos voor de waarheid verstoppen. Hide is een uitnodiging om de conversatie opnieuw aan te gaan, al overstijgt het verlangen naar een evenwichtige maatschappij de idealistische dromen. Ook hier heerst jaren negentig indie dreampop, Niet vreemd dus dat ze de in 2020 uitgebrachte cover Tenderfoot van Smudge hier probleemloos tussen plaatsen en een plek gunnen. Dan komt begin 2024 het bericht naar buiten dat The Kids Are Alright in de afrondende fase verkeert.

De voortreffelijk gekozen The Kids Are Allright titel geeft al aan dat overige belangrijke zaken niet relevant meer zijn. Je blijft zo dicht mogelijk bij jezelf. Door het grijze wereldbeeld voelt Gregor Sonnenberg zich genoodzaakt om het accent meer op de vroegere postpunk te leggen en Laura Loeters beantwoordt dat met de nostalgisch gedragen woorden. Op de Sidelines shoegazer single introduceert Pauline Timmerbeil haarzelf met een van The Cure geleend basloopje en houdt dat gevoel gedurende de song vast. Sidelines heeft diezelfde manisch-depressieve opwindende roes. Laura Loeters bemerkt dat het observerend benaderen net zoveel energie kost als er met volle overgave mee aan de slag te gaan. Nu maalt haar gedachtegang continu door en blijven oplossingen geconserveerd in haar hoofd rondmalen. Je helpt een ander juist door jezelf met tegenslagen te confronteren en die ervaringen te delen.

Het wantrouwen in Nemesis krijgt een radiovriendelijke behandeling, waardoor de single ook een geschikte hitlijsten kandidaat is. Als de maatschappij uit elkaar dreigt te vallen beschermen we krampachtig machteloos onze bezittingen. We verliezen de zekerheden als de onzekere toekomst een einde aan de ingecalculeerde vanzelfsprekendheid maakt. Nemesis, Godin van de wraak, eigent zich het geluk toe en markeert de levensdagen met een zwarte doodslijn. Muzikaal heeft de track raakvlakken met de vertroetelende sound van Fleetwood Macs Tango In The Night. Het heeft dezelfde optimistische door Jens Golücke uitgevoerde licht jazzy drumslagen, dezelfde ruimte vullende gitaarlandschappen. Het is die nineties indierock eigenheid in de vocale voordracht van Laura Loeters waar het verschil in schuilt, verder waagt het zich dus aan die conservatieve veiligheid van de jaren tachtig.

98 bekijkt de wereld met jeugdige onschuld en ligt muzikaal nog in het verlengde van Midnight Parade. Het leven is een grote speeltuin, elke ontdekking wordt als nieuw ervaren, totdat boze donkere wolken deze naïviteit verdrijven. Two Moons, de duisternis als raadselachtige vijand, de duisternis als bevriende metgezel. Het licht beschijnt het hemellichaam als een Yin Yang verschijnsel. Niks staat stil, alles is met elkaar verbonden. We zijn slechts stofdeeltjes, de wind zorgt ervoor dat we onszelf manipulerend verspreiden. Verdovende Four bewustwording, we slapen in angst en laten die spanning tevens onze dagdromen domineren. Een zomerbriesje gevolgd door een broeierige onweersbui. Die galmende gitaar mag zich gerust vaker in noise uitleven.

De pandemie erfenis zit hem tevens in het akoestische intro van Parasite. Een basis gevolgd door tegen strijkers aanleunende synthesizergolven. Parasite is de angst voor het levensbedreigende onwetende gevolgd door de berustende acceptatie om het naderende einde te dragen. Het semi-akoestische Before is slechts de nasleep van het slopende geweld. Hoe kunnen we onze wonden likken als deze nog nabloeden? Op vragende wijze het antwoord de mond snoeren, omdat de oplossing nog niet toereikend is. Laura Loeters laat zich niet door de paniek leiden, ze aanvaart het lot en stelt zich krachtig zelfverzekerd op. Het lichtvoetige Great Unknown versterkt dit alleen maar, open minded omarmen en vasthouden. Hierdoor maakt ze het dragelijk. The Kids Are Alright, maar is dat wel zo? Deze nasleep werpt nu pas de bittere vruchten af.