Of de Amsterdamse grachten en riolen nou de beste surf locatie zijn, betwijfel ik, al zouden de The Anomalys garagerockers daar het overschot aan toeristen wel verjagen. Het in 2010 verschenen gelijknamige The Anomalys presenteert harde blikkerige drums, straaljager rockgitaren, kraakpand romantiek, hardcore zang en een hoop do it yourself geklooi. Vervolgens laat het gezelschap ruim tien jaar weinig van zich horen, en benut deze tijd om flink aan het geluid te sleutelen.

Als dan vervolgens in 2022 Glitch verschijnt is er bar weinig veranderd. Het zijn nog steeds recht toe recht aan rocknummers, met een behoorlijk op dreef zijnde Bone, die zich als een soort van zingend boegbeeld presenteert. Net als Looch Vibrato speelt hij tevens gitaar en drummer Remy Pablo completeert het drietal. En de bassist? Een band die zo gevaarlijk op de rand van de Psychobilly balanceert heeft uiteraard ook een geweldige bassist! Nee, die is er dus niet, het leidt alleen maar af, en in principe is deze overbodig om een bak herrie te lanceren.

The Anomalys beseft dat het niet werkt om van een sabbatical te leven, en brengt vervolgens vrij snel na Glitch al op het Slovenly label Down The Hole uit. Oké, en het geluid is dus exact hetzelfde en inwisselbaar voor de twee eerder verschenen albums? Nee, nu gaan ze wel wat genuanceerder te werk. Het is een highway to hell roadmovie soundtrack, zonder passend einde, tenzij je de afgrond als passend einde beschouwt.

Anxiety rammelt nog steeds heerlijk als een gepensioneerd junkiegebit van alle kanten, maar heeft tevens smerige distortion elementen. Om het eenvoudig uit te leggen, het is meer Sonic Youth en minder The Cramps, maar dan met een flinke lading aan noiserock. Anxiety is beangstigend, zweterig beklemmend en lichtelijk bevreemdend. Logisch toch, anders zou je een track niet naar de opkomende symptomen van een paniekaanval noemen.

Oh dan gaat het destructieve om zich heen slaande Despair zeker over de wanhopige gevolgen in het hoofd, en is het flippende Go Away het vriendelijke verzoek om op te rotten? Zo simpel zal het toch niet zijn? Zo simpel is het dus wel. Waarom overal omheen draaien terwijl je het ook zo eenvoudig doeltreffend kan verwoorden. Flat Top is echter minder platvloers als wat de titel aangeeft. Het is een psychedelische trip met een hoop swingende fuzzy pedaleneffecten.

On My Way is net zo egocentrisch als Coke Head, al raak je bij On My Way de zelfcontrole niet kwijt. On My Way treft punk en postpunk op het kruispunt van de rockabilly, en heeft een duistere ondertoon. Dikke vette shit dus. Coke Head klinkt opgefokt drammerig, met hartslag versnellende drumpartijen, licht euforisch met een dansbare moshpit twist. Innocence is alles behalve onschuldig, het is een roodgloeiende versnelling die uiteindelijk de makke volgelingen naar het Slaughterhouse abattoir begeleiden. Nog eventjes links en rechts met de nodige klappen politiek uithalen en die onvrede uiten. Eigenlijk is er best veel behoefte aan orde verziekers als The Anomalys.