Met Portico Qartet even een jaar op ruststand is er weer ruimte voor de afzonderlijke projecten. Saxofonist/electronist Jack Wyllie, naast drummer/electronist Duncan Bellamy de drijvende kracht achter de band, verraste vier jaar geleden al met een uitstekend debuut van Paradise Cinema, één van zijn andere projecten. Met Returning, dream verschijnt nu hun tweede album.

Waar het in Dakar opgenomen debuutalbum van Paradise Cinema een muzikale weerslag was op Wyllie’s verblijf in Senegal, met de prominente ritmes van de Mbalax in de blend met Wyllie’s saxofoon en synths, zoekt hij op dit tweede album meer de hoek in van modernisten als Jon Hassel, Terry Riley, Midori Takada en jazzlegende Don Cherry. Het heeft een spirituele muzikale zoektocht tot gevolg.

Dat Wyllie een muzikale zoeker en denker is bewijst het rijke oeuvre van Portico Quartet al optimaal. Vooral ook de groei die de mannen per album lieten horen. Al helemaal sinds de band sinds 2017 weer optimaal aanwezig is op het muziekfront (het meesterwerk Art In The Age Of Automation in 20217 betekende de sublieme terugkeer), is de zoektocht naar nieuwe geluiden, ritmes en sferen onuitputtelijk gebleken.

Wyllie gaat met Paradise Cinema muzikaal nog flink wat verder dan we van Portico Quartet gewend zijn. De muziek is niet langer voornamelijk opgebouwd rond de rommelende stuwkracht van Mbalax, zoals op de eerste plaat, maar haalt zijn inspiratie uit de Many-Worlds Interpretation van de kwantummechanica, die suggereert dat er veel verschillende werelden zijn die aftakken van de onze.

Het levert muziek op die in zijn avontuurlijke vorm traditionele instrumenten en klanken moeiteloos koppelt aan klanken uit de toekomst waardoor een bijzonder intrigerend klankbeeld ontstaat. Wyllie nam het gros van de muziek op in zijn studio in Londen en kreeg ingezonden gastbijdragen vanuit Dakar en Sydney.

Het zijn zeker die ‘íngezonden’ ritmes van Mbaye (sabra drums), Sambe (tama drums) en de al net zo overweldigende drumpartijen van  Laurence Pike die dit album naast al die fascinerende instrumentaties en klankschakeringen van Wyllie zo bijzonder maken. Vanaf de akoestische aan vibrafoon denkende drumklank, die vermengd wordt met klaterend water en vervolgens met fluit worden vergezeld in openingsstuk Morning In The Near Future, openbaart zich een album dat in klanken zo sprankelend en prikkelend is dat je er als vanzelf diep inrolt.

Pas op de derde track van het album, Python, komt dat zo kenmerkende saxgeluid van Wyllie voor het eerst naar voren. Nog oosterser klinkend dan we ook in de latere Portico Quartet al van hem gewend zijn. En waar de sfeer in de stukken al oosters en ingetogen klonken, duwen de muzikanten nu even door naar de bezwerende en machtige climax.

Returning, dream is zo’n album dat zowel in de traditionele muziek gebed is als dat het heel veel nieuwe klanken en sferen creëert. Ronduit briljant in lagen opgebouwd is en in sferen over de continenten trekt. Prachtig hoe Wyllie sferen creëert die haast onwerkelijk aanvoelen tegelijk optimaal intrigeren. Vooral ook heel veel warmte geven en door de ritmes een bedwelmende werking hebben.

Fijn dat de muzikanten ook soms even flink doorduwen, de ritmes even flink laten oplopen in adembenemende climaxen. Ritmes die Afrikaans georiënteerd zijn en door Mbaya en Sambe weergaloos bespeeld worden, door Pike fraai worden vergezeld met vrije percussie, dan weer donderende ritmes.

Het mag duidelijk zijn: Returning, dream is een wonderlijk mooi album. Rijk in sferen en muzikale kleuren en even avontuurlijk als indrukwekkend. Hoe mooi de eersteling van Paradise Cinema was, Returning, dream raakt in alles nog dieper.