An Hour Before It’s Dark was Marillion’s laatste studio-album, alweer uit 2022. Het was een langspeler waar de band trots op mocht zijn. Tempowisselingen en experiment, dat was misschien wel precies wat er nodig was na het ook al mooie maar misschien iets meer gekende F.E.A.R.. Hier liet de band meer durvend van zich horen en werden de woorden van Steve Hogarth opnieuw betekenisvoller.

De band speelde het album al in zijn geheel tijdens het Marillion weekend Stockholm en ondanks stemproblemen van Steve (ook als zanger kun je ziek zijn) klonk het optreden indrukwekkend. Port Zelande, voor de band en veel fans het vlaggenschip van de in 2025 tot 8 in totaal uitdijende vloot aan Marillion-weekends, was in 2023 dé locatie om het album nog eens centraal te stellen: zaterdagavond traditioneel de avond om één album in zijn geheel te brengen.

Het tweejaarlijks weekend brengt fans van over de hele wereld bij elkaar en dat was ook in 2023 weer het geval. Één ding wordt meteen duidelijk als je naar de opnames luistert: de band staat live nog steeds als een huis en weet na al die jaren doorgaans nog steeds een ongekende dosis energie toe te voegen aan hun optredens. Het is alsof de band meteen al de interactie voelt met het enthousiasme van hun fans en zich daaraan laaft: de band geeft zich volledig.

Die zaterdag van het weekend waar Marillion speelde met én Luis Jardim en met het strijkkwartet In Praise Of Folly was het één van die magische Marillion-momenten. Dat is perfect gevangen op dit album en als je je bedenkt dat het ook met beeld wordt uitgebracht: hoe mooi is dat?

Het lukt de band met Steve Hogarth, ‘H’ voor de fans,  als opperstalmeester om de emotie van het album live over te brengen. Luister maar naar het fenomenaal gespeelde en gezongen The Crow And The Nightingale. Niet gek dat het de andere Steve soms raakt om dit nummer te horen en/of het te spelen. Zang en gitaar houden hier gevoelsmatig huis. En ja, H legt de lat hier ook voor zichzelf hoog.

Wanneer Marillion zó op dreef en in goede doen is, is de band in staat om je met een live set omver te blazen. En 18 maart 2023 was zo’n avond. Steve Rothery speelde zijn solo’s met precies treffende emotie en laat horen waarom hij als subliem vertolker van gevoel in gitaarspel geldt, de ritmesectie van Pete Trewavas en Ian Mosley is de onverstoorbare en tegelijkertijd steeds met speelsheid klinkende machinekamer van de band en de koning van de texturen is als vanouds Mark Kelly. Geen wonder dat multi-instrumentalist H soms ook gewoonweg genietend bij instrumentale deeltjes op de grond ligt om te genieten van al het gebodene.

Een zo strak spelend Marillion met een op dreef zijnde H, in het moment, met een setlist om je vingers bij af te likken, kijk maar naar de toegiften die die avond gespeeld werden én een fine fleur aan gasten en de basis is al gelegd. Estonia, Afraid Of Sunlight, The Space: prachtig!

Marillion brengt met deze langspeler een opperbeste weergave van wat een fantastische avond in Port Zelande was. Een must have voor de fans, zeker als je erbij was. En een steengoede en zeer overtuigende binnenkomer voor hen die dat nog niet zijn.

Er zullen altijd mensen zijn die Marillion blijven vereenzelvigen met Fish en daarmee de band misschien, ook anno 2024, nog steeds zien als Genesis-kloon. Niets is minder waar. Op deze dubbelaar bevestigt de band de grootheid die zij bereikt heeft met H als zanger en blijft de band ver weg van hun verleden. Tegelijkertijd biedt de band hiermee een fraaie staalkaart van wat ze muzikaal vermag. De meer dan fraaie encores onderstrepen, zeker in contrast met het integraal gespeelde album, de groei die de band heeft doorgemaakt.