Door oprecht je eigen gevoel te volgen, blijft de puurheid intact. De Britse Kate Nash is een muzikale veelvraat die schaamteloos haar liefde voor de alternatieve grungescene naast de meer popgerichte tieneridolen legt. Met deze veelzijdigheid valt ze al snel in de love it or hate categorie. De goed bevriende Lily Allen benut alle kansen om haar te promoten, en zo belandt Kate Nash Made of Bricks debuutplaat in 2007 bovenaan de albumcharts. Toch loopt de kritische pers niet helemaal lovend met haar onnavolgbaarheid weg waardoor ze bij elke daarop volgende schijf moeite moet doen om zich te bewijzen.

De zangeres doet het rustig aan, Haar vijfde album 9 Sad Symphonies verschijnt na een stilte van zes jaar. Natuurlijk speelt de pandemie onderbreking hier een grote rol in, verder bouwt Kate Nash tevens een veelbelovende filmcarrière in de vintage eighties worstelserie Glow op. Als politiek bewust feministe strijdt ze voor gelijke rechten ongeacht iemands seksuele geaardheid. Provoceren doet ze vooral met haar doordachte teksten, toch neemt men haar niet altijd serieus. De gespeelde maniertjes en het lichtelijk overdreven Londense accent werken ook niet geheel in het voordeel. Ik beschouw het als een vorm van zelfspot en hou wel van dat aangedikte in de theatrale gesproken voordracht. Lekker eigenzinnig onorthodox, een schijt aan de wereld punkattitude, maar dan wel met die typische Britse beleefdheid.

Millions of Heartbeats heeft een hoog folkloristisch Glee musical sitcom gehalte. Het is de angst dat je niet meer meetelt, de angst voor een writer’s block, de angst dat het vlammende vuurtje dooft. Kate Nash smeekt om aandacht en legt alle emoties in de song. Elk hart bezit dezelfde passie om iets van het leven te maken. Elk hart bezit gepassioneerde hartkloppingen die in een vlaag van paniek in een andere context geplaatst worden. Het is de complexe corona onzekerheid, de maak het verschil houding die de singer-songwriter als buitenbeentje buitensluit. Een vervelende bewustwording die gemeen steekt. 9 Sad Symphonies dus, blijkbaar aangevuld met een optimistisch nummer, en misschien zit dat sprankje hoop nou juist in de openingstrack.

Na het beladen Millions of Heartbeats toetsenwerk en de vrolijke strijkers volgt de slagvaardige Misery voortzetting. Het accent verschuift van de lenteviool naar de starre winterse cello. Een klassieke symfonie met ritmische percussie. We overleven de puinhoop door deze een stap voor te blijven, maar rennen hierdoor onszelf wel voorbij. Wasteman voedt zich met de gedeelde depressies. Een leger aan gelijkgezinden, sentiment van het uitschot van de maatschappij. We bewapenen ons met een overdosis aan zelfmedelijden, kanaliseren de woede in de soundtrack van het hedendaagse bestaan.

9 Sad Symphonies voelt hierdoor als een melancholisch surrealistisch sprookje aan. Kate Nash acteert in haar geschreven liedjes en geeft er een sepia polaroid rolprent twist aan. Het is niet meer dan een nare droom, morgen ontwaak je en vergeet men dat we slaapwandelend de dagen bewonen. Het gebrek aan geluk wordt in de wrange jaren tachtig Abandoned postpunkvlagen aanvaart. Eenzaam in zichzelf gekeerd sjokt Kate Nash zich door Horsie heen. Het gebrek aan warmte isoleert de gesloten slaapkamergordijnen, drank verdoofd de pijn, slechts de kunstmatige neonverlichting geeft verlichting. De schoonheid van de leegte, omgezet in woorden.

De maatschappelijke afhankelijkheid compenseert ze met haar sociale onafhankelijkheid. In My Bile rekent ze met haar voormalige minnaars af. Uiteindelijk werkt die eigen intuïtie in het voordeel. Het is een lange afstand incalculeren, rustig afwachten en vervolgens in een eindsprint het strijkorkest inhalen. These Feelings voegt er een tikkeltje bevlogen new age aan toe. Het luchtige moment dat je weer iemand in je leven toelaat, deelt, ja, zelfs weer opnieuw verliefd wordt. Toch drukt die twijfel als een loden last op de zangeres. Een rugzak gevuld met stenen, die voorheen nog de zwaarte in haar buik veroorzaken. Ray helpt Kate Nash door een noodgedwongen ziekenhuisopname heen. Steun van de anonimiteit in kunstmatige oprechte warmte.

Hoopvol wegzweven in het op de toekomst gerichte pompende Space Odyssey 2001 liefdessong, waar het jeugdige verleden als nieuw ijkpunt genomen wordt. Het cruciale moment tussen vriendschap en verliefdheid. Het besef dat er meer is, meer speelt, je meer voelt. De countryfolk romantiek verdringt de demonen in Vampyr en laat ze in het glimlachend zonlichtlandschap exploderen. Soms is het allemaal zo eenvoudig als een goedkope goed aflopende film. Soms moet je enkel de eenvoud toelaten. Kate Nash gebruikt haar luchtige visie om te relativeren. 9 Sad Symphonies is niet door triestheid overmand, het lichtpuntje wint het van de treurnis.