De loftuitingen over Ghost zijn er veel en gaan alle niet over één nacht ijs. Meliora uit 2015 gooide hier hoge ogen en  Impera uit 2022 kreeg ook de nodige lof toegedicht. Wat opvalt, is dat de band én hun muziek duidelijk een waterscheiding oproepen tussen hen die de band hoog aangeschreven hebben staan en de mensen die zich misschien wel ongemakkelijk voelen bij het gebodene. En dan met name het muzikaal gebodene. Theatrale benaderingen zijn van alle tijden en dat de band met zijn eigen benadering van het occulte in combinatie of juist als tegenwicht voor het religieuze neerzet, ja, daar kun je ook een boom over opzetten. Er zullen mensen zijn die het essentieel vinden in de beleving van de muziek. Voor mij draagt het er niet aan bij: het is de muziek die uiteindelijk de boventoon dient te voeren. Als het al iets doet, is het vooral de vraag opwerpen hoe serieus de band zich richt op de muziek dan wel op de gimmick die deze cultus met zich meebrengt.

Persoonlijk vind ik het een wat kitscherige en gemakkelijke manier om aandacht te trekken die weliswaar bijdraagt aan de verering van de band, maar die op nul en generlei waarde aan de muziek ten goede komt. Leuk voor de volgers, ook om hun aandacht vast te houden, maar wat is het nu meer dan dat? De eerdere genoemde albums én ook de albums die daaraan voorafgingen én de live optredens gepaard gaande met de nodige theatrale aanpak hebben de populariteit van de band een enorme impuls gegeven en klaarblijkelijk trekt de band overal waar ze spelen volle zalen. Tijd dus om ook eens verslag te doen van onze live benadering moet de band, wellicht in de persoon van voorman Thomas Forge, hebben gedacht, maar dan niet zomaar. Eerder brachten ze al op YouTube clips uit die het fictieve achtergrondverhaal van de band vertelden; waarin dus ook de verhaallijn van de wisselende frontmannen aan bod kwam. En nu dus live opnames in een film, met een verhaallijn erbij. Ghost style live concert dus. Creatief zijn de band én Thomas Forge zeker. Maar wat vind je ervan? Is het bijzonder? Daarvoor moet je de film gaan kijken.

De band brengt dan nu ook de soundtrack daarvan uit. Met een titel die wel erg veel overeenkomst heeft met een live langspeler van Van Halen én een hoes die ook nog eens de herinnering oproept aan de live klassieker van Iron Maiden, Live After Death waar Eddie op de cover al uit zijn graf verrezen is, zijn er, al dan niet bedoeld, verwijzingen naar live albums van naam uit het verleden. Bedoeld of niet, de release zal volgelingen van Ghost ongetwijfeld veel deugd doen, want er komt een achttiental nummers voorbij: hoe mooi is dat! De nummers zijn vooral afkomstig van recentere albums van de band.

Het album is net als een aantal andere live albums opgenomen tijdens een tour in de Verenigde Staten. Denk opnieuw aan Iron Maiden’s Live After Death, Scorpions’ World Wide Live en Priest…Live! Die drie albums, in aflopende mate heavy, hebben alle drie als kenmerk dat de zangers zich alle richten tot Los Angeles, California; de ene zanger doet dat wat uitbundiger en vaker dan de andere. Dit live album klinkt bijna als een verering van al die live opnames, zo vaak wordt het woord gericht tot Los Angeles dan wel California. Je zou zowat van die kreten een mini-album kunnen uitbrengen, als je dat zou willen. Het komt wat overbodig over of het moet zo zijn dat er binnen de rockwereld een competitie is om zo vaak mogelijk de locatie waar je bent te benoemen. Dan toont de band zich buitengewoon succesvol.

Dat succesvolle zit er verder wel nadrukkelijk in, dat hoor je over het volledige album. Los van de vraag hoe het publiek is opgenomen in de mix, Los Angeles eet gewoon bij Forge uit de hand én bedankt hem en de band met uitbundig applaus en mateloos enthousiast gegil. Het publiek adoreert de band gewoonweg. Het muzikaal gebodene wordt perfect uitgevoerd, daar is niets op aan te merken. Goed, de meningen zullen uiteen lopen over de zang van Thomas, dat is vooral een kwestie van smaak. Met backing vocals waar nodig, is de uitvoering van de zang vaak van een musicalachtige klasse, luister maar naar If You Have Ghosts. Waar het bij muziek vooral ook om gaat, is de beleving. Op dat vlak doet zich waarschijnlijk ook een groot deel van de waterscheiding tussen de liefhebbers van de band en hen die de muziek niet voor hun lol, geestverruiming of anderszins opzetten en de muziek liever links laten liggen. Goed, bij die laatste groep kunnen er ook mensen zijn die überhaupt al allergische reacties vertonen bij ook maar de geringste tekenen van een elektrische gitaar en stuwende ritmesecties, maar er zullen ook mensen bij zijn die hun hardrock of metal graag rauw en onversneden willen horen.

Dit is niet rauw, dit is niet onversneden. Forge heeft zeker gevoel voor pakkende hooks en riffs, niets mis mee én zijn creativiteit scoort zoals gezegd een ruime voldoende.  En ja, zo nu en dan heb je ook het gevoel dat je luistert naar een band met potentie, niet om ze tekort te doen, maar net als je dat denkt, dient zich weer een portie geliktheid aan, opgediend om vooral de rock en metal niet in alles te laten overheersen en het vooral goed verteerbaar te laten zijn. De band sluit wat dat betreft erg aan bij de hair metal én houdt zich verre van thrash-, speed- of zelfs blues- of  bluesrockinvloeden. Ja, natuurlijk, een enkele stevige riff is er zeker bij. Maar muzikaal spannend én vernieuwend? Dat is het nergens en nooit niet. Om nog even terug te komen op die eerder genoemde drie live albums, alle opgenomen in de jaren Achtig van de vorige eeuw: alle drie kennen ze echt heavy stukken zonder af te dingen op de rauwheid én de oorsprong daarvan. Rauwe randjes hier? Als je ze zoekt, dan kun je ze wellicht aangeven, maar luister goed of het echt rauw is. Waarschijnlijk heb je dan niet eens in de gaten dat het al tot op het bot gepolijst is.

Voor de liefhebbers is dit niet minder dan een feest. Achttien nummers van je favoriete band, Ghost, in retestrakke live uitvoeringen én met een portie interactie tussen band en publiek waar je gewoonweg heel blij van kunt worden. Uitgelaten band, uitgelaten publiek: dit is wat je wilt, Goed voor de liefhebbers dat ze hier volop van kunnen genieten. Of dit de band echter nieuwe fans gaat opleveren of mensen opeens een andere beleving geeft van waar Ghost voor staat, dat is maar zeer de vraag. Toch nog maar even terug naar die drie eerder genoemde live albums. Hoezeer die ook verschilden in hun invulling van heavy, alle drie hadden ze punch en panache, alsof je in de ring staat met een bokser én na afloop checkt hoe je er vanaf bent gekomen. Hier heb je vooral het voorkomen van een heavy optreden, maar als je de vergelijking maakt met de boksring, loop je hier geen risico op K.O. Eerder word je hier benaderd met fluwelen handschoentjes. Niet ieders kop thee, zeker ook geen vanzelfsprekende voorkeur als je van metal of hardrock houdt. En dat wordt er echt niet beter op als je het aantal keren dat je ‘motherfuckers’ schreeuwt, laat oplopen. Leuk voor de liefhebbers, Ghost. Als je dat niet al bent na eerdere beluistering van andere albums, dan gaat dit live album je ook niet van gedachten doen veranderen. Duik er echter vooral in en oordeel zelf.

Ghost – Rite Here Rite Now (Official Animated Film Artwork)