Voorzichtig laat het Londense Dog Unit je aan hun instrumentale breed opgezette geluid wennen. Het luie zomerse Concrete Barges on the Banks of Thames laat je rustig aan de rand van die rivier settelen. Het zijn vier muzikale kunstschilders die met hun penselen wilde lijnen neerzetten en daaroverheen hun ideeën projecteren. Soms drukt Henry Scowcroft zijn compagnon Sam Walton wat naar de zijkant, waarna die vervolgens dringend zijn plek opnieuw opeist. Deze twee gitaristen hebben beide een voorliefde voor Amerikaanse noiserock, maar houden net zo goed van de avantgardistische elektropop waarmee het Stereolab gezelschap naam maakt.

Het wegdromende twinkelende en zeker net zo misleidende Concrete Barges on the Banks of Thames symboliseert At Home. Daar aan de oever laten ze zich door het langskomende waterverkeer en de stadse drukte inspireren. Het London Eye reuzenrad als stille getuige, dit megagrote amusementsattractie kijkt goedkeurend toe. Eigenlijk bouwt Dog Unit daar dus aan hun eigen kunstwerk. Lucy Jamieson legt haar vrouwelijke kracht in haar indierock wijze van drummen. Dienend, maar met een zachtheid waarmee ze haar collega’s dwingt om zoveel mogelijk binnen de lijntjes te kleuren. De gitaarecho’s verzanden in een aantrekkelijke zwoele ruis, het is bassist James Weaver die er een afkoelende donderwolk boven plaatst.

In het experimentele Lab Coats komen Lucy Jamieson en James Weaver op stoom. Als een grovende eenheid begeleiden ze de gitaren en vermengen deze met een postrock drive en freejazz kunstzinnigheid. Een gedurfde twist waarin de Sonic Youth erfenis als een sneltrein doorheen dendert. Melodieuze riffs en destructief gitaargeweld wisselen elkaar af, uiteindelijk komen de berustende momenten als winnaar uit de strijd en straffen ze de harde tussenpassages af. Verwacht je vervolgens een jammende funksessie die zich zo in de Madschester summer of love gekte kan plaatsen? Natuurlijk niet, maar het hypnotiserende When Do We Start Fighting? zorgt wel voor die kentering in het geluid. Een heerlijke dansbare groove waar voor mij geen einde aan mag komen. Bassist James Weaver brengt niet alleen mij in extase, hij trekt het swingende Dog Unit ook die nachtelijke clubfeestjes binnen. Mooi hoe de dromerige lang uitgerekte Simple Minds achtige new wave verwijzingen het vervolgens uitluiden.

Dog Unit laat zich dus niet rangschikken. De essentie van hun eigen muziekbeleving staat voorop, en die laat zich niet door anderen leiden. We Can Still Win This start met toegankelijke swingende baslijnen op, waarna het viertal de postpunk grijsheid opzoekt. Tot een escalatie komt het echter niet, op dat moment volgt de abrupte onderbreking gevolgd door harde noise explosies en de repeterende herhaling van het zich hier niks van aantrekkende gitaarsubtiliteit. Bijzonder hoe hier de twee gitaristen zo het duel aangaan, alsof ze zich beide in een andere studio bevinden en los van elkaar de partijen inspelen. Uiteindelijk komt het allemaal kloppend samen, met de vreemde onderbrekingen is dit wel het lelijke eendje op At Home, niet iedereen zal die transformatie tot prachtige zwaan zo ervaren.

Bij de spirituele In A Magic World, Then Yes psychedelica mijmeren we weer aan de oever van de Thames weg. Alsof het melancholische Darklands van The Jesus and Mary Chain door Jason Pierce (Spacemen 3, Spiritualized) onder handen genomen wordt. Een typische zorgeloze retro laat jaren tachtig track met verwijzingen naar het aankomende decennium. Het potige John X Kennedy is stukken spannender. Echt een voorbeeld van de hedendaagse bluesrock die begin deze eeuw vanuit het Amerikaanse vasteland de rest van de wereld verovert. Het is net geen hardrock, de zuiverende psychedelica spoelt al het geweld weg. Met jankend stoner fuzzwerk herpakken de gitaristen zich waarna de song als een kernreactor op gang komt, zuigt, zoemt en in zakelijk wanorder zichzelf overwint.

Het verademende Consistent Effort heeft een jazzy funkende ondertoon die gedurende de track steeds meer op de voorgrond treedt. De gitaarpartijen memoreren aan het kenmerkende van Vini Reilly, al legt Dog Unit er wel hun eigen flow in. Fraai hoe ze vervolgens nog even met postrock stoeien, op die verwijzing zat ik de hele plaat al te wachten. Basklarinetspeelster Heather Roche reist de hele wereld rond en ondanks dat ze zich veelal tussen klassiek geschoolde conservatorium muzikanten bevindt, zorgt ze in het afsluitende in bijtende spanning opbouwende The Dogs Are Barking Again voor een treurstemmige sfeer. At Home is een waanzinnige overrompelende geweldige debuutplaat, uniek in zijn eigenzinnigheid.