Niels de Wit en Simone Mansveld zijn veteranen uit de Nederlandse punk- en indiescene die al lang samen muziek maken. Ze doen dit echter nog niet zo lang onder de naam Burghers Orquestra; van die band is Cautionary Tails de tweede langspeler. Het duo komt wederom op de proppen met een lekkere ongepolijste, maar toch ook weer verfijnde, smakelijke retro-sound. Een sound die diepe liefde voor de meer avontuurlijke en eigenzinnige muzikanten en producers van vooral de jaren zestig laat horen. Toch stroomt er door dit orkest ook zeker nog flink wat punk-, postpunk- en indiebloed.

De plaat opent met heerlijke effectvolle beatgitaarklanken van de single Mud in Your Eyes en komt met een blik naar de pre-internetjaren (Finders Keepers) verder op gang: surf en soul, met een orgeltje en lekker grof klappende drums. Met zang uit beider kelen ontrolt zich een prima visitekaartje voor de even persoonlijke als klassieke pop/rockervaring die Burghers Orquestra op Cautionary Tails serveert. Veteran’s Day is een mooi invoelend, beschrijvend nummer dat oorlogsveteranen koppelt aan sixties pop/rockveteranen. Er waait een vage, maar aangename Specials wind door de song.

Losjes klappende drums op de achtergrond stuwen There’s a Word for That voort. Doordesemd met orgelklanken dreint dit lekker door. Deze langste song – de enige die over de vier minuten klokt – laat nog een lekker hoog gezongen passage horen die de laatste minuut nog even fijn injecteert. Hierna is Overnight Sensation relatief kaal met slechts zang en gitaar. Zeggingskracht volop echter.

De B-kant van Cautionary Tales is wat steviger en gaat van start met een van de ‘hits’ van de plaat, het door Mansveld gezongen Do You Ever Dream of Me?. Wat zwaarder – maar nog steeds catchy – met schaduwzang van De Wit. Meer stevigheid komt van het dynamische, punchy, Chased the Day Away, een song die in het opnameproces van vol naar kaler ging, zodoende is het hier meer de muzikale bovenlaag dan de ritmische basis geworden die het nummer kracht geeft.

Burghers Orquestra houdt het energieniveau lekker vast met de vuige, spacey electro-protopunk van Wrote a Song en het prettige rammelende Go Back (The Devil You Know). Eens te meer valt het eigenzinnige geluid van de band op. Iets wat nog duidelijker wordt als de verrassende afsluiter Nara voorbijtrekt, een mooi gearrangeerde, geestverruimende song die verder gaat dan Amerikaanse en Britse pop- en rocksferen. En zo opent Burghers Orquestra op de valreep nog wat deuren naar nieuwe dimensies, alsof dit prettige album nog niet kleurrijk genoeg was.