Eén van de meest opvallende jazztrio’s van dit jaar is zonder twijfel dat met de Deense drummer Daniel Sommer, de Noorse baslegende Arild Andersen en de jonge, zo veelbelovende, Britse gitarist Rob Luft. Hun album As Time Passes is één van de jazzhoogtepunten van dit jaar.

Met Andersen niet zonder reden als eerste op de hoes van het album genoemd, als oude crack, die reeds vanaf de begin jaren zeventig via het vermaarde ECM zijn albums uitbrengt en nog steeds fantastisch speelt, zijn Sommer en Luft nog beginners, maar wat geven ze Andersen geweldig tegenspel, trekken ze hem naar zijn allerhoogste niveau.

Daniel Sommer was de muzikant die dit trio bij elkaar bracht. Hij kende Andersen al langer en nodigde hem uit om eens een paar dagen samen te spelen. Het bleken geïnspireerde dagen waarin ze veel muziek schreven. Sommer had Luft zien spelen in Ierland en Noorwegen en raakte gefascineerd door diens spel. Hij nodigde hem uit om met hen samen te komen spelen. Het bleek een ‘match made in heaven’.

We zijn al vele jaren groot fan van Luft, zijn laatste album Dahab Days was vorig jaar een grote favoriet (hoog in onze jaarlijst) en ook op dit album steelt hij de stukken door fascinerend goed en origineel spel. Technisch geniaal, steeds weer vol het avontuur zoekend, indringend en vol emotie klinkt zijn spel, deels aangejaagd door een vernuftig spel met effecten, steeds weer overweldigend goed.

Het was Luft die het geweldige titelstuk meenam waarmee het album opent. Een stuk waarbij de chemie van dit drietal muzikanten gelijk volledig vrijkomt. De ijzersterke melodische lijnen die Luft schreef en het fantastische spel van alle drie maken dit gelijk al één van de beste jazzcomposities die je dit jaar zal horen.

Sommers Ea (de naam van Sommers pas geboren dochter), Andersens Fifth Winter en Lufts North Wind sluiten qua intensiteit naadloos op die titeltrack aan. Het zijn vrije stukken die met veel ruimte in sound en waanzinnig spel je op de tip van je stoel laten zitten. Je tegelijk achterover willen laten leunen om alles goed in je op te nemen. Wat gebeurt hier allemaal?

Het blijkt de aanzet tot het voortreffelijke Basslines (luister toch eens hoe Andersen en Luft zich naar de climax spelen!!) en mijn favoriet Meditation. Zo’n compositie waarbij Luft vanuit zijn door folk beïnvloede jazzspel de blues induikt. Verrukkelijk. Onder zijn elektrische spel dan ook nog wat subtiel akoestisch werk legt. Andersen en Sommer voelen zich met het heerlijke spel van Luft als een vis in het water en vervolmaken de compositie op magistrale wijze.

Andersen pakt alle indrukwekkende ruimte op het door hemzelf geschreven Evening Song en ziet Luft genadeloos aansluiten met wederom uitzonderlijk spel. Mooi hoe de mannen elkaar steeds weer veel ruimte geven om optimaal te betoveren. Sommer is de o zo subtiele muzikant die het spel van Andersen en Luft compleet maakt, nog verfijnder maakt.

Zoveel is ook heel duidelijk te horen op het wederom prachtige slotstuk A Day in March. Het meest vrije stuk op het album waarin ruimte een abstract begrip lijkt. En stuk waarop de fameuze en straffe baslijnen van Andersen, het gracieuze spel van Sommer en het immer avontuurlijke en het zo gevarieerde spel van Luft fabuleus samen komen.

As Time Passes is een magistrale samenwerking van drie uitzonderlijke muzikanten. Sommer en Andersen hadden geen betere ‘extra’ muzikant kunnen uitnodigen als Luft. Hij is de laatste jaren uitgegroeid tot één van de meest veelzijdige gitaristen ter wereld en weet met zijn spel ieder om hen heen te inspireren het allerbeste uit hun spel te halen. As Time Passes is absoluut één van de beste jazzalbums van het jaar.