Volksheld,
Charmeur,
Kroegtijger,
Moederskindje,
Rasartiest,
Icoon,
Legende,
Levensgenieter….

De emotie, de drank, de liefde, de pijn en het leven.
Het gevecht met het leven, het gevecht om te leven.
Arno Hintjes is overleden.

Amper een jaar nadat Paul Decoutere afscheid van het leven neemt, komt het verschrikkelijke bericht naar buiten dat ook Arno op 23 april op 72 jarige leeftijd de strijd tegen kanker verloren heeft. Hoe levenslustig de moegestreden muzikant ons het prachtige Vivre schenkt, hoe wrang is de nasmaak nu.

Je Veux Vivre

De jaren zijn je van harte gegund, maar de dagen lijken steeds zwaarder te worden. De kracht om de geplande tournee af te ronden ontbreekt. Een maand geleden wordt de trotse muzikant als Officier in de Kroonorde benoemd. De zoveelste onderscheiding van Arno die de Belgische muziekscene herdefinieerd. Met het baanbrekende T.C. Matic flirt hij met funk, Arno gekte en chansons. T.C. Matic komt tijdens de hoogtijdagen van de new wave op, is hondsbrutaal en heeft een eigen smoel. Na vier platen is de koek op. Afscheidsplaat Yé Yé levert het verstillende, oh zo prachtige Elle Adore Le Noir op, een beter passend slotakkoord kan T.C. Matic het publiek niet toewensen.

Arno gaat alleen verder, een overactieve periode volgt. De bruisende aanstekende energie motiveert een jongere generatie artiesten. Arno staat aan de basis van de succesvolle Belgische rocktijdperk die vanaf begin jaren negentig Europa in zijn ban krijgt. Zelfs de hedendaagse bloeiende jazzcultuur is schatplichtig aan Arno verbonden. Arno is zeker niet bescheiden, een rasartiest met zijn eigenaardige maniertjes, maar wel zeer geliefd. Als Arno zich publiekelijk presenteert gebeurde er iets, op de een of andere manier eist hij direct de aandacht op, en dat siert hem. Hij draagt trots die sterrenstatus uit, en is hiermee een groot voorbeeld voor andere artiesten. De minachtende onderwaardering van het muzikantenberoep, hij staat er breed lachend boven.

Samen met pianist Sofiane Pamart en bassist Mirko Banovic, aangemoedigd door Kenny Gates van PIAS werkt hij aan Vivre. Een verzameling songs, uit zijn eigen catalogus samengesteld. Door de meekijkende vergankelijkheid ontstaan er nieuwe invalshoeken, nieuwe betekenissen en nog meer diepgang. Door zijn herziende blik komt Solo Gigolo erg confronterend hard binnen. Opeens staat daar de sterfelijkheid centraal. De wereld draait door, en de lege plek in de kroeg zal uiteindelijk ook weer door iemand anders opgevuld worden. Deze melancholische terugblik verwoordt de eenzaamheid van een dolende ziel die op zijn reeds afgeronde jaren terugkijkt.

Aan de ene kant tevreden, maar ook met de nodige pijnlijke teleurstellingen die zijn hart al stekend doorboren. De flamboyante levensgenieter is een oude man geworden, aangetast door het leven. Arno heeft nog meer die kraak in zijn stem waardoor hij als een oude versleten langspeelplaat een laatste rondje op de pick-up draait voordat de kroegeigenaar de tent voorlopig sluit. Ook deze woorden blijven maar in mijn hoofd ronddolen. Geraakt door de emotie zet ik Vivre nogmaals op, nog een keer samen met Arno.

Vaarwel Arno.

 

De prachtige Arno foto’s zijn van Michel van Rijn