Met het eerder dit jaar verschenen CD The Imagine Project zal jazzlegende Herbie Hancock veel van zijn trouwe fans enigszins van zich hebben vervreemd. Wellicht dat de jazzuitvoeringen van popklassiekers hen op voorhand afschrok het concert in de Groninger Oosterpoort op maandag 8 november te bezoeken. Of kwam het doordat Hancock de afgelopen jaren wel vaker langs is geweest? Eind 2008 kwamen er nog duizend mensen opdraven. Ditmaal was het voor de grote zaal geplande concert wegens tegenvallende belangstelling verplaatst naar de kleine zaal. Daar beleefden driehonderd mensen zodoende een intiem avondje met een van de groten van de jazz.

En toegegeven, de zeventigjarige Amerikaan maakte zich er niet gemakkelijk vanaf. In ruim tweeënhalf uur leidde hij zijn vijf begeleiders – onder wie de uitblinkende bassist James Genus en drummer Trevor Lawrence Jr. – door een mix van recent en ouder materiaal. Hancock opende met een uitvoering van een kwartier van het funkende Actual Proof uit de jaren zeventig. Vervolgens nam hij uitgebreid de tijd zijn band voor te stellen en uit te leggen wat er komen zou. Inderdaad, The Imagine Project zou als een rode draad door het optreden lopen. Het project waar Hancock met tal van internationale artiesten jaren aan werkte en opnam in zeven landen, werd door de meester zelf als een vredescollaboratie omschreven. De inleiding van John Lennons Imagine helde muzikaal vervaarlijk over naar weemakende kitscherigheid. Aan Blue Note-zangeres Kristina Train de lastige taak het overbekende nummer een geloofwaardige draai te geven. Het bleek een tenenkrommende miskleun en het is onbegrijpelijk waarom een componist als Hancock dit platgetreden pad bewandelt.

Hancock liet de swingende bijdragen van het Afrikaanse Konono No. 1 en Oumou Sangare – op plaat te horen – uit een kastje komen. “This is the 21st century, why don’t use the technology?” Voor de uitvoering van het slijplied Don’t Give Up – ja, die, van Peter Gabriel en Kate Bush – werd er nog even uitbundig gesoleerd tijdens een vrije bewerking van Watermelon Man, toch al bijna een halve eeuw oud. De showpikkerige Greg Phillinganes, die zijn diensten op keyboards eerder gunde aan Michael Jackson en Stevie Wonder, toonde zich geen groot zanger. Wel een met volume. Dan liever de stem van gitarist Lionel Loueke die het opzwepende Tamatant Tilay/Exodus vertolkte. Waren de Touaregs van Tinariwen er maar bij geweest, dan was bij het slot reggaelegende Bob Marley vermoedelijk echt tot leven gekomen.

Hancock zorgde solo improviserend achter de vleugel voor prachtige verstilling. Een hoogtepunt in een verder op twee gedachten hinkend concert. Zo hadden de thuisblijvers dus wel een punt. Hancock jazzy uitvoeringen horen spelen van Bob Dylans protestlied The Times, They Are A-Changin’ of Sam Cookes anthem A Change Is Gonna Come is niet waar je als Hancock-liefhebber op zit te wachten. Toch blijft het genieten klassiekers als Cantaloupe Island en het tot de toegift bewaarde Chameleon live te horen, al grijpt Hancock er de laatste jaren veelvuldig naar terug. Goedgeluimd nam de kwieke Hancock, dansend en lachend, tenslotte afscheid op de gedraaide maten van zijn enige hitsingle, Rockit.