Afgelopen week werd de uit Mali afkomstige band Tinariwen door het Britse toonaangevende magazine Uncut uitgeroepen tot beste band. Een verrassende maar terechte keuze op basis van de albums die ze gedurende de laatste 8 jaar uitbrachten en de live reputatie die ze verkregen.

Korte geschiedenis

Tinariwen werd in 1979 opgericht en bouwden in de jaren 80 en 90, als Tuareg volk door politieke redenen uit hun regio verbannen, toch een grote reputatie op in Afrika. Vooral onder mensen die net als hen vluchteling waren. Het duurde dik 20 jaar voordat ze ook buiten hun landsgrenzen op een normale manier naar Europa en Amerika konden gaan reizen. Met een eerste internationaal uitgebracht album in 2001 werd aandacht gevestigd en met hun derde album, het meesterwerk ‘Aman Iman’, kwam de echte erkenning. Al snel werden ze daarna een graag geziene gast op de podia en vonden zelfs een plek op sommige grote festivals.

Live in Paradiso

Donderdagavond 12 november werd Paradiso verwend met een optreden van de band. Voor het eerst na het onverwachte optreden 2 jaar terug op Lowlands. Daar vielen ze toen in voor de op het laatste moment annulerende Lily Allen. Dat concert was groots maar voor een half lege tent spelen (het publiek kwam natuurlijk voor Allen en droop teleurgesteld af bij het zien van mannen in nomadenjurken) brengt natuurlijk niet die sfeer die zo’n concert nodig heeft. In Paradiso kwamen de songs nog veel beter uit de verf en zat de sfeer er vanaf het eerste moment, in een goed gevulde zaal, er goed in. Natuurlijk heeft dat ook te maken met het feit dat hun laatste album ‘Imidiwan’ al net zo verpletterend goed is als voorganger ‘Aman Iman’.

De 9 mannen van Tinariwen zijn allen muzikant, zanger en songschrijver dus een concert kan in verschillende lagen worden opgebouwd. Zo begon de band donderdagvond als een klein collectief om de sfeer te proeven met songs van de band en een aantal traditionals. Met het verschijnen van Ibrahim Ag Alhabib , het grote genie achter Tinariwen, verandert de sfeer van de band gelijk. De ritmes worden complexer, de songs spannender en de sfeer broeieriger. Ag Alhabib brengt daarnaast een haast mythische sfeer met zich mee. Als enige draagt hij geen hoofddoek en zijn haar, als een ware afro, staat alsof hij de Afrikaanse Frank Zappa is. Zijn gitaarspel is daarnaast fabuleus en onnavolgbaar. Hij zet met zijn gitaarspel niet alleen de melodie en sfeer van de song op maar ook het ritme. De songs van de laatste 2 albums komen in volle glorie voorbij en de heerlijk repeterende melodieën, de opwindende ritmes en de immer vette baspartijen van (held) Eyadou Ag Leche brengen het publiek tot aan een waar trance punt. Pure magie.

Met het verdwijnen van Ibrahim Ag Alhabib van het podium zakt de sfeer toch een beetje in. De ritmes zijn daar en het fijne Afrikaanse gitaarwerk ook en het publiek wil maar al te graag maar de geniale muzikaliteit is even verdwenen. Gelukkig komt Ibrahim Ag Alhabib terug voor een zinderende finale die nogmaals duidelijk maakt dat Tinariwen klaar voor het groot veroveren van de wereld. Het publiek in Paradiso kan er na dik 2 uur nog geen genoeg van krijgen. Een korte bijna akoestische traditional markeert het einde van een concert dat tot een van de beste van het jaar gerekend kan worden.