Saxofoniste Tineke Postma is na haar Amerikaans album The Traveller van 2 jaar geleden en vreselijk veel spelen terug met een nieuw album. Opgenomen met haar Nederlandse kwartet en met de prachtige titel The Dawn of Light.

We ontmoeten Tineke in Amsterdam als ze net terug is uit New York om de opnamen voor haar album af te ronden.

WiM: Je hebt je album in Duitsland en New York opgenomen en met je eigen kwartet?
Dat klinkt raar maar klopt wel. In december van vorig jaar hebben we in 2 dagen het album opgenomen in de studio’s in Osnabruck in Duitsland. Dat hebben we gewoon met het Nederlandse kwartet gedaan. Dus met pianist Marc van Roon, bassist Frans van der Hoeven en drummer Martijn Vink. Ik kan je vertellen dat het helemaal te gek voelde om zo met z’n vieren een album op te nemen. Vervolgens ben ik naar New York gegaan en heeft Esperanza Spalding een van de composities ingezongen. We hadden die track al met het kwartet in Duitsland opgenomen maar binnen het aantal sporen ruimte voor vocalen gehouden.

WiM: Dat klinkt als een mooie samenwerking…
Ik ben verzot op Esperanza’s basspel maar haar stem is al net zo mooi. Ik wilde haar juist heel graag op een album van mij zingend hebben. Op het moment dat ik er aan dacht haar te vragen ben ik gelijk muziek gaan schrijven. Opvallend genoeg was ik op dat moment net een dikke bundel aan het lezen van de legendarische Chileense schrijver Pablo Neruda (1904-1973) en las het ene na het andere mooie gedicht van hem. Ik heb er een uitgekozen en laten vertalen. Het grappige was dat toen ik de compositie en de tekst aan Esperanza gaf zij ook net Neruda aan het ontdekken was. Er was dus gelijk een prima connectie en ik ben ontzettend blij met de manier waarop ze de tekst, binnen de muziek, voordraagt/zingt. Over de jaren heb ik Esperanza goed leren kennen en ben erg onder de indruk geraakt van haar manier van muziek maken en de manier waarop ze in het leven staat. Zij is gelukkig ook onder de indruk van mijn spel en ik heb de eer gehad veel met haar te spelen. Van het Amsterdamse Bimhuis tot aan zalen als het New Yorkse Carnegie Hall, de plek voor grote en echt belangrijke jazzconcerten, en op het Tokyo Jazz Festival. Als ik met haar speel leer ik elk moment. Het was erg fijn dat ze echt tijd wilde maken om voor het album haar bijdrage te leveren, omdat ze momenteel volop in de schijnwerpers staat en maar weinig tijd heeft.

WiM: Hoe was het om nu met je eigen kwartet op te nemen?
Vanaf het moment dat we voor het eerst met elkaar speelden voelde ik dat er iets speciaals gebeurde. Dat was in december 2006. Ik had met Frans en Marc al veel gespeeld en ook met Martijn, zij spelen ook mee op een aantal van mijn albums, maar met zijn vieren hebben we een muzikale klik die moeilijk in woorden uit et drukken is. Naarmate we meer spelen worden we ook alleen maar heel erg veel beter. Ik heb de composities voor het album ook echt voor dit kwartet geschreven met de mogelijkheden die dit kwartet heeft. En nu ik de afgelopen dagen de opnamen aan het beluisteren ben kan ik spreken van een volledige voldoening. Kritisch als ik ben over mijn eigen muziek voel ik dat ik ook met dit album weer een stukje beter ben geworden. Zowel in componeren als in spel. En ik hoor dit bij de mannen in hun spel ook optimaal terug. Laat ik het zo zeggen: We groeien met elk optreden en nu we dit album met elkaar hebben gemaakt gaan we die reputatie ook live met nog meer daadkracht over brengen. We hebben voor het album trouwens, naast alle eigen composities, ook weer een compositie van de Braziliaanse componist/cellist Hector Villa Lobos (1887-1959) opgenomen, net als op mijn vorige album The Traveller. Ik ben echt een groot fan van die man en ik ben ontzettend blij hoe we zijn Cancon de Amor hebben gespeeld en opgenomen.

WiM: Voelde het niet heel ander als de opnamen voor The Traveller?
Absoluut! Natuurlijk had het er toen mee te maken dat ik een album opnam met Amerikaanse jazz coryfeeën. Natuurlijk voelde samenwerken met drumster Terri Lyne Carrington en pianiste Geri Allen vertrouwd, we hadden voor die opnamen gelukkig al vaker samen gespeeld. En ook spelen met bassist Scott Colley voelde heel goed. Maar zo in de studio met die grote namen is toch anders. Je voelt toch de spanning van heel erg goed voor de dag moeten komen in alles wat je doet. Gelukkig waren ze alle 3 onder de indruk van mijn composities dus de spanning, die veel groter was daarvoor, viel tijdens de opnamen wel grotendeels van me af. Het is gewoon een prachtige ervaring geweest die me uiteindelijk ook heel mooie dingen heeft opgeleverd.

WiM: Heb je het idee gehad dat er een doorbraak voor je is gekomen met dat album?
O ja zeker, vooral op wereldwijd gebied. Het album heeft geweldige kritieken gekregen en heus niet alleen omdat ik het album met Terri Lyne, Gerri en Scott had opgenomen (..lacht..). Gelukkig niet! De buitenlandse pers die mij nog niet goed kenden noemden juist de composities en mijn spel als ijkpunten binnen het album en dat heeft natuurlijk ook heel veel andere mensen nieuwsgierig gemaakt. Ik zag dat de concerten waar ik als gast meespeelde, of met het eigen kwartet, beter bezocht werden.

WiM: Het album heeft ook de weg open gezet naar je contract met IMN.
Dat klopt! IMN is de grootse boeker van jazzconcerten ter wereld. Zij doen de concerten van alle grote jazz artiesten: Van Brad Mehldau en Joe Lavano tot Jason Moran en van Wayne Shorter tot John Scofield. Ook Esperanza zit bij hen. Het is geweldig dat ze mij hebben uitgekozen om ook mee te werken en ik ben er ook vreselijk trots op. Gelijk vanaf het begin van onze samenwerking heb ik gemerkt dat zij zorgen dat je op de beste plekken kunt optreden. Gewoonweg omdat ze alle mensen van alle clubs en festivals goed kennen. We zijn nog maar net samen begonnen maar ik zie een ongelooflijk mooie toekomst gloren. We hebben met het kwartet nu de mogelijkheid echt op alle plekken ter wereld te komen en te spelen.

WiM: The Dawn Of Light is een mooie poëtische titel. Wat is de gedachte daarachter?
Ik houd heel erg van de dageraad en het licht wat een dag laat beginnen. Naarmate ik ouder aan het worden ben lijkt het wel of ik meer zie en hoor. Me meer bewust ben van wat mijn omgeving is en hoe ik daar in sta. Hoe ik als mens groei en de ontwikkeling die je daarin doormaakt. En de onverwachte dingen die je kan meemaken. In de dageraad zie ik dat alles optimaal terug. Het voelde als een titel die deze periode in mijn leven prima aanvoelt.

WiM: Zoals The Traveller je vorige levensfase was?
(..lacht..) ja, zo kan je het wel zien eigenlijk. Ondanks het feit dat ik denk meer heb gereisd sinds ik juist dat album heb gemaakt. Misschien maakt juist het veel onderweg zijn, dat je, je als mens meer bewust van zaken en jezelf wordt. Hoe cool het leven bijvoorbeeld in New York is, ik zou er niet hoeven wonen. Europa blijft voor mij om te spelen eigenlijk ook veel beter. Zoveel meer goede plekken om te spelen. Ook Japan is een heel coole plek om te spelen, met alle bijzondere ervaringen die je daar hebt, maar na een week daar verlang ik naar de eerlijkheid van Amsterdam.