×

Interview

13 maart 2016

Peter Hook en de zucht naar het podium

Geschreven door: Edwin Hofman

Peter Hook, bekend als bassist van Joy Division en New Order, komt in april met zijn band The Light voor zes concerten naar Nederland. De shows zullen in het teken staan van de twee legendarische Joy Division-albums Unknown Pleasures en Closer. Aanvullend zal de band een set met New Order-tracks spelen. Written in Music zocht contact met Peter Hook en ondervroeg hem over zijn bijzonder actieve muzikantenleven.

WiM: Als we kijken naar je blog en alle andere media wordt eens te meer duidelijk dat je de afgelopen jaren heel veel hebt getoerd. De band heeft ook nog veel optredens in de planning staan. Je hebt er na al die jaren nog duidelijk veel plezier in. Optreden, toeren, is het een ‘way of life’ voor je als muzikant?
Ja, ik heb altijd van toeren gehouden. Voor mij is dat altijd een van de beste kanten geweest van het muzikantenleven – de wereld over gaan naar allerlei opwindende nieuwe plekken en dan zien hoe duizenden mensen op je muziek reageren. Er is niets beter dan dat! Zelfs na al die jaren geniet ik meer van het toeren dan ooit – de dynamiek tussen mezelf, de band en de crew achter schermen is geweldig.

WiM: Houd je ook van het opnemen, het experimenteren, repeteren, het vallen en opstaan etc.? Of kun je eigenlijk niet wachten om het podium weer op te gaan?
In de studio zitten is natuurlijk iets heel anders dan live spelen. Het opnameproces kan soms erg langdradig en vervelend zijn maar je weet dat als je er veel energie in stopt je de beloning later krijgt, als je nieuwe muziek uitbrengt en op tournee gaat. Het is een proces dat in de studio begint en op het podium eindigt.

WiM: Je doet dit jaar vrij veel optreden in middelgrote zalen, een beetje als die goede oude clubtours. Is het niet moeilijk om jezelf bijvoorbeeld zes keer binnen tien dagen op te laden in plaats van gewoon 1 grote gig te doen en dan weer naar het volgende land te trekken? Houd je meer van het directe contact met het publiek dan te spelen op een enorm podium voor een massa mensen?
Een van de problemen die ik had toen ik in New Order zat was dat de rest van de band niet vaak genoeg wilde spelen en dat is nog steeds zo met hen. Als we helemaal naar Amerika gaan voor een tournee, dan vind ik dat je overal moet spelen, daarom doen wij ook 27 optredens door het hele land! Ik zag dat de anderen er maar 6 doen. Wij zijn als band volgens mij veel flexibeler dan New Order zodat we ons makkelijker kunnen aanpassen aan allerlei verschillende zalen in verschillende steden en dat betekent dat we altijd kunnen toeren zoals we dat zelf willen, in plaats van maar 1 show te doen en verder te gaan. Het is altijd te gek om enorme shows te doen, en we doen er ook zeker een aantal, maar zoals ik altijd al heb gezegd: ik speel liever voor 100 man die er helemaal voor gaan dan voor 100.000 man die dat niet doen. Ik ben blij met wat we hebben bereikt – we begonnen in heel kleine clubs en het voelde als opnieuw beginnen. Maar nu worden de optredens groter dan ooit en dat is ook een goed gevoel natuurlijk.

WiM: In je beginjaren was er regelmatig geweld rondom optredens en waren er spanningen tussen de band en het publiek. In Rotterdam, in 1982 bijvoorbeeld, moest je door de roadies worden ondersteund nadat je aan je been geblesseerd was geraakt bij een gevecht. Dat soort voorvallen zijn tegenwoordig waarschijnlijk heel zeldzaam. Is het gedrag van het publiek veranderd door de jaren heen of is het zo dat bands hun optredens tegenwoordig anders benaderen?
Ja, het is heel zeldzaam vandaag de dag maar toen was het heel gewoon. Ik denk dat je gelijk hebt dat de houding van zowel de bands als het publiek erg veranderd is. In Nederland hadden we altijd rellen na de optredens, het was een gekkenhuis! Paradiso in Amsterdam… Daar hadden we ooit een grote rel. Eens kijken wat er deze keer gebeurt!

WiM: Voor jezelf moet het leven ‘on the road’ tegenwoordig wel anders zijn; minder party ná het optreden, meer party tíjdens het optreden?
Ja, mijn toerbestaan is heel anders nu – ik sta al meer dan tien jaar droog en mijn nieuwe verslaving is de sportschool. Ik voel me dus fitter en gezonder dan ik in lange tijd gedaan heb. Dat betekent dat ik live beter presteer dan ooit en dat betekent dat alles ook beter is voor de fans. Momenteel spelen we drie uur elke avond en dat is soms vermoeiend maar we genieten ervan en dat geldt dus ook voor de fans want de show is gewoon beter.

WiM: Je ziet wellicht je medebandleden of roadies weleens doen wat jijzelf vroeger deed na een gig. Ooit de neiging gehad iemand te corrigeren of denk je: ‘je komt er gauw genoeg achter… ik zie je morgen wel op het podium, haha…?
Omdat ikzelf niet drink betekent het nog niet dat anderen dat niet kunnen doen. Ik vind het prima als mijn band en crew zichzelf vermaken op tournee zolang het de optredens niet ondermijnt. Volgens mij is dat een eerlijk compromis. Ik denk dat als ik druk bezig zou zijn ieders gedrag bij te sturen het erg vervelend zou worden. Ik heb het allemaal zelf gedaan vroeger dus ik kan hen tot niets verplichten. Maar ik moet zeggen dat mijn band en crew zich keurig gedragen. Niet zoals wij vroeger!

WiM: Je bent erg open geweest naar fans, media etc.; je hebt boeken geschreven en veel interviews gedaan. Had je het gevoel dat het nodig was om een aantal dingen recht te zetten? Vroeger opereerden bands wat minder in de openbaarheid maar dat had natuurlijk tot gevolg dat pers en publiek allemaal hun eigen verhaal kunnen maken…
Ja, soms denk ik dat ook. Ik was er ziek van om telkens andermans verhalen over Joy Division en The Hacienda te lezen, mensen die er toen helemaal niet bij waren. Dus het leek me goed om mijn eigen versie te schrijven, die was tenminste accuraat, voor zover ik me kon herinneren! Toen we begonnen deden we niet graag interviews maar als je ouder en milder wordt realiseer je je dat het een van je taken is als muzikant. Tegenwoordig vind ik interviews helemaal niet erg.

Peter Hook__

WiM: Over boeken gesproken, wat kunnen we nog tegemoet zien?
Ik heb mijn derde boek afgerond. Dat gaat helemaal over mijn tijd in New Order. Het komt later dit jaar uit. Houd het in de gaten!

WiM: Ben je van plan je hele back catalogue weer aan te doen met The Light? Technique, Republic, Get Ready, Waiting For The Sirens Call? Monaco, Revenge?
Dat was oorspronkelijk niet mijn bedoeling. Het had eigenlijk maar 1 show in Manchester moeten zijn waarbij we Unknown Pleasures live speelden maar vanaf dat moment barstte het helemaal los! Er ontstond een chronologische reis door de back catalogue and tot dusver hebben Unknown Pleasures, Closer, Still, Movement, Power Corruption & Lies, Low-Life en Brotherhood gedaan. Het is een verbazingwekkende reis geweest! Later dit jaar zullen we de Substance-platen van Joy Division en New Order spelen, voor het eerst. Na die wereldtournee – we zijn ‘m nu aan het plannen – wil ik absoluut Technique en Republic gaan doen. Daarna zien we wel wat er gebeurt… Ik vind dat er een paar heel goede songs op Get Ready en Sirens staan die het verdienen om live gespeeld te worden. Wat Revenge en Monaco betreft, dat zou ik ook willen doen maar ik denk niet dat we daarmee op tournee zouden gaan. Misschien dat we daar gewoon een paar shows in de UK mee doen. Alles is mogelijk!

WiM: Speel je ook eigenlijk ook alle nummers die niet op de albums staan?
Ja, het is de bedoeling alle tracks te spelen, niet alleen de albums. We kunnen iedere song van Joy Division live spelen en als we de New Order-albums doen stoppen we er ook de singles en B-kanten bij. Ik vind het belangrijk dat die gespeeld worden; er zit geweldig materiaal tussen dat te lang genegeerd is – en door de anderen nog steeds genegeerd wordt.

WiM: Welke nummers waren het moeilijkst voor jezelf om te spelen als bassist? En als zanger?
De New Order-songs zijn veel moeilijker te spelen dan die van Joy Division. Er staan een paar tracks op Movement die technisch gezien heel moeilijk zijn en die ons veel tijd kostten in de vingers te krijgen. Hetzelfde geldt voor het live spelen van enkele Brotherhood-tracks: Weirdo en Paradise, die zijn moeilijk om te spelen. Je moet ze echt vaak spelen om ze goed te laten overkomen. Als zanger is het absoluut makkelijk om Joy Division toe doen want ik heb een lagere stem, in de buurt van die van Ian. Ik probeer absoluut niet als hem te zingen maar die songs passen vrij goed bij mijn stem. De songs van New Order zijn moeilijker maar ik voel me er gaandeweg steeds beter bij. Sommige zijn echter te hoog voor mijn stem, zoals The Perfect Kiss en Sooner Than You Think. Die worden dan ook door Pottsy, de gitarist, gezongen.

WiM: Waren er bepaalde tracks die je, nadat je ze misschien eeuwen niet gespeeld had, rillingen gaven, of een enorme kick?
Absoluut. Als we de emotionelere songs van Joy Division live spelen, zoals Atmosphere, Decades of the Eternal dan lopen de rillingen over mijn rug, die nummers zijn zo krachtig. De snellere, meer punkachtige songs als Warsaw of Failures geven je een energy boost. Hoe zou het ook anders kunnen? Die songs gaan 160 kilometer per uur!

WiM: Ben je van plan nieuw werk op te nemen in de toekomst? Zal dat dan met The Light zijn of heb je iets anders in gedachten?
Ik ben altijd bezig met nieuw materiaal, misschien ben ik gewoon niet zo goed in het promoten ervan! Ik werk als ManRay met mijn productiepartner Phil Murphy en daar zit veel interessants bij. Ik doe ook veel samenwerkingen en heb onlangs bas en zang geleverd voor een track van een Franse band, the Limiñanas: Garden of Love. Dat is een heel goed nummer geworden. Op dit moment is The Light de band voor het spelen van de Joy Division- en New Order-discografie maar wie weet brengen we in de toekomst ook nieuw werk uit.

WiM: Je hebt ook veel dj-werk gedaan. Noem eens 5 namen van de Peter Hook-setlist die voor jou altijd belangrijk waren als dj.
Dat hangt er helemaal vanaf. Soms word ik gevraagd voor een dance-set en soms voor een indie/rock-set. Als ik dance doe dan grijp ik veel terug op de classics uit The Hacienda, songs die groot waren in de hoogtijdagen van de club, acts als 808 State en A Guy Called Gerald komen vaak voor, net als de Happy Mondays. Als ik rock draai dan pak ik veel punk zoals The Clash en de Sex Pistols.

WiM: Je huidige club, de FAC251, is een prima club in een geweldig pand. De stad mag wel dankbaar zijn. Er zal een goed team op zitten, zodat je je geen zorgen hoeft te maken zoals destijds met The Hacienda.
Ja, het is nogal ironisch dat ik een club heb geopend na het publiceren van mijn boek How Not To Run A Club – maar het goede is dat ik van mijn fouten heb geleerd en nu weten we hoe we dingen goed moeten regelen. Mijn zakenpartner Aaron heeft een heel goed team en alles gaat heel goed.

WiM: Ten tijde van de eerste optredens van Joy Division is er over jou ooit geschreven: ‘the bass player could eat The Stranglers’ Jean-Jacques Burnel for breakfast’. Dat moet toch wel een van de grootste complimenten zijn geweest die je ooit hebt gehad, of niet?
Wow, ja dat is nogal wat aangezien J.J. Burnel absoluut een van mijn meest favoriete bassisten is. Hij was mijn muzikale held, net als Paul Simonon van The Clash. Ik zou mezelf echter nooit met hen willen vergelijken. Ik ben gewoon blij door hen beïnvloed te zijn.

Peter Hook & The Light spelen dit voorjaar op de volgende plaatsen in Nederland:

  • 13 april: Nijmegen, Doornroosje
  • 14 april: Maastricht, Muziekgieterij
  • 15 april: Utrecht, TivoliVredenburg (zaal Pandora)
  • 17 april: Eindhoven, Effenaar
  • 18 april: Amsterdam, Paradiso
  • 19 april: Zwolle, Hedon