×

Interview

06 juli 2020

Minder is veel meer bij Vula Viel

Geschreven door: Dick Hovenga

Met een kleinere band een plaat maken die groter klinkt, dat is het Britse Vule Viel gelukt met hun tweede album What’s Not Enough About That? Een fijne ontwikkeling in een reeds langdurig bestaan. Een plaat ook die de doorbraak van de band zal gaan bewerkstelligen, dat voel je aan alles. Tijd dus op frontvrouw Bex Burch weer eens te spreken. De vrouw die de zo bijzondere gyil, een houten xylofoon uit West-Afrika, bespeelt en daarmee zo bepalend is voor de sound van de band.

We spreken Bex terwijl ze thuis in Belfast zit, ja inderdaad: die stad in Noord-Ierland. ‘Ik ben een jaar geleden voor de liefde naar Belfast verhuisd,’ vertelt ze, ‘Niet erg handig als je een band hebt die vanuit London opereert natuurlijk maar Vula Viel is dan ook gewoonweg een andersoortige band. Ruth (Goller, bassiste) is eigenlijk de enige die daar echt woont, alhoewel ook een uur van hartje London vandaan. Jim (Hart, drummer) woont in Frankrijk. Tijd plannen om bij elkaar te komen om composities door te spreken en te oefenen moeten we dus echt afspreken. Helemaal nu onze tweede plaat op uitkomen staat.’

‘Vula Viel is in 2011 begonnen als kwintet van muzikale vrienden van de opleiding en de sound was in het begin ook echt anders,’ zo vertelt Bex verder. ‘Meer electronic dan weer meer jazz en world gericht. Met prominente muzikanten als Dan Nicholls op toetsen en elektronica en George Crowley op sax werkte dat gewoonweg hartstikke goed en vooral live waren we zeer dynamisch. En voor vele jaren ook. Ik merkte alleen dat ik het muzikaal concept zoals het was, zat werd, andere muzikale kanten op wilde gaan. Ik heb het met alle leden besproken en we kwamen er al snel uit dat het misschien goed was om als kwintet uit elkaar te gaan’.

‘Opvallend was het drummer Jim Hart, de muzikant die wel op de debuutplaat maar niet live in de band meespeelde, gelijk begreep waar ik muzikaal naar toe wilde. En toen Ruth Goller van onze ‘split’ hoorde bood zij zich gelijk aan. Ze was al vele jaren fan van de band, was bij heel veel optredens, dus ja zeggen was niet heel erg moeilijk voor haar (lacht). Daarnaast is Ruth natuurlijk een legende in de Britse jazzscene omdat ze eerst in het zeer belangrijke Acoustic Ladyland speelde, vervolgens met Melt Yourself Down en zeker ook als voorname vervangmuzikant in elke grote jazzband haar stempel heeft gedrukt. Gelijk vanaf onze allereerste keer oefenen was het raak, was onze drie-eenheid een geoliede machine, viel alles op zijn plek. Wat een zalig gevoel was dat’.

We krijgen het over de nieuwe plaat. ‘Ik had altijd het idee dat songs schrijven een eeuwig durend proces was maar met deze nieuwe bandopzet kwamen de songs ineens als vanzelf. Onze nieuwe plaat moet nog uitkomen maar ik heb alweer genoeg ideeën voor een nieuwe plaat daarna ook. De inspiratie blijft maar komen. Juist ook omdat onze liveoptredens zo dynamisch zijn,’ praat Bex verder. ‘Onze samenwerking heeft echt iets in mij aangeraakt. Iets onoverwinnelijks ook. En dat heb je in deze tijd vol randverschijnselen ook heel erg nodig.’

‘Eigenlijk komt daar de titel van nieuwe album ook vandaan. What’s Not Enough About That? staat voor tevreden zijn met. Je bewust zijn van de lieven mensen om je heen die ook jou liefhebben. Natuurlijk wist ik toen we met Vula Viel begonnen dat ik doordat ik gyil speel we altijd in een bepaalde hoek gedrukt zou worden. Vooral door journalisten en dan dus ook vervolgens door publiek. Ik hoopte, misschien wel te hard, dat we door alles vanuit de vrije jazz te benaderen en daar spannende electronic invloeden bij te voegen we anders bekeken zouden worden. Dat gevoel is nu helemaal weg.’

‘Ik ben wat zelfbewuster geworden halverwege de dertig denk ik (lacht) of het boeit me allemaal niet meer omdat de punky inbreng van Ruth en de drive and force van Jim Vula Viel naar een geheel ander niveau hebben gebracht. En journalisten en publiek kunnen zich daar wel of niet voor open stellen. Ten tweede geloof ik gewoonweg dat muziek tegenwoordig, vooral door de snelheid van het leven in alles (social media, snelle nieuwsvergaring, fear of missing out) muziek juist een mogelijkheid is om het leven even stil te zetten en je in muziek te verliezen. Het publiek dat naar onze concerten komt en onze platen koopt geeft ons dat gevoel mee.