Als household jazznaam bij het grote publiek nog niet zo bekend is de uit het Amerikaanse Houston afkomstige drummer Kendrick Scott toch al jaren alom vertegenwoordigd in het jazzcircuit. Zeker als de wervelende drummer binnen de bands van jazzgrootheden als Pat Metheny, Terence Blanchard en Charles Lloyd, maar zeker ook met zijn opvallende eigen band Oracle, waarvan dit voorjaar het nieuwe album A Wall Becomes A Bridge verscheen.

Op het voorname Montreal Jazz 2019 kreeg hij deze zomer twee avonden (vier concerten) onder zijn eigen naam en met een geweldige band, de eer die hij verdient. Hij speelde vervolgens de volgende twee avonden ook gewoon maar weer als drummer in de band van vriend, en de al net zo getalenteerde, trompettist Keyon Harrold. Natuurlijk pakten we de kans om de zo getalenteerde Scott daar even te spreken.

‘Druk mag je me noemen ja, maar zeker ook gezegend met al het werk dat ik krijg en heb’, vertelt hij. ‘Ik heb sinds kort een vaste en zeer eervolle rol in de band van (legende) Charles Lloyd. Als vervanger van drummer Eric Harland en speel dus nu samen met de geweldige contrabassist Reuben Rogers en pianist Gerald Clayton). Een bijzondere eer. Daarnaast speel ik in de bands van zo ongeveer al mijn vrienden (lacht) en heb natuurlijk ook nog mijn eigen band Oracle. Het is veel maar voelt heel goed’. Het nieuwe album A Wall Becomes A Bridge klinkt als een statement en dan bedoel ik niet alleen de titel.

‘Natuurlijk kunnen we de vreemdsoortige politiek van deze tijd niet los van onze muziek zien’, zo vertelt Scott. ‘Alle bevriende muzikanten maken zich zorgen over waar de wereld, en dan is ons thuisland Amerika natuurlijk het eerste waar we aan denken omdat we dat kennen. De sociale ongelijkheid is steeds groter geworden de afgelopen jaren, vooral ook in de zwarte gemeenschap en het is moeilijk positief te blijven. Maar ik wil dat wel, vandaar de titel van het album. Op het album gaan de teksten weliswaar over de geschiedenis van de zwarte bevolking, racisme, zwarte muziek en ook over sociopolitics maar ik wilde het ook niet al te zwaar maken. Hoewel de zwarte geschiedenis en de sociale situatie van de zwarte bevolking in het tegenwoordige Amerika niet echt hoopvol stemt’.

We krijgen het over waar hij vandaan komt. ‘Ik heb de mazzel gehad dat ik in Houston opgroeide en daar op jonge leeftijd in een fijne muziekscene belandde met muzikanten als Robert Glasper, die net als ik op het vooraanstaande High School for the Performing and Visual Arts konden/mochten studeren. Het was daar waar ik ook mijn eerste grote prijs in ontvangst mocht nemen (de Clifford Brown/Stan Getz Fellowship uitgereikt door de International Association for Jazz Education en de National Foundation for the Advancement of the Arts) en deze me een zo enorme boost qua bekendheid in de jazzscene gaf dat ik een beurs kreeg om op Berklee College of Music in Boston te komen studeren’.

‘Nadat ik daar afgestudeerd was werd ik gelijk door zoveel jazzhelden gevraagd dat ik de vraag nauwelijks aankon (lacht). Natuurlijk bleef ik ook verbonden aan Berklee door het spelen in het Berklee-Monterey Quartet waarmee ik in 1999, 2000, 2002 en 2007 op het vermaarde Monterey Jazz festival speelde. Nog mooier was het toetreden tot de band van trompettist Terence Blanchard, een jazzmuzikant die altijd voor jonge honden kiest en naast mij destijds ook pianist Aaron Parks en bassist Derrick Hodge in de gelederen had. Het maken van het jazz landmark album A Tale Of God’s Will (Requiem for Katrina)(2007), Blanchards verpletterende ode aan de stad in reflectie tot de verwoestende storm en de puinhoop die deze aanrichtte, was daarin een absoluut hoogtepunt’.

‘Via Terence leerde ik zoveel andere muzikanten kennen dat ik rond diezelfde op eigen kracht met mijn eigen band Oracle samen met onder meer Robert Glasper, Aaron Parks, Lionel Loueke en zangeres Gretchen Parlato mijn eerste album The Source op te nemen. Een plaat die ik opnam voor mijn, ondertussen opgerichte, eigen label World Culture Music en door het grote Blue Note (het label waar ook Blanchards albums op uitkomen en waar dus de link lag) werd opgepikt. Ondertussen hebben we met de band met Conviction (2013), We Are The Drum (2015) en dus A Wall Becomes A Bridge (2019) dus al vier Oracle albums uitgebracht. We, omdat in Orcale alles de som der delen is en ik me omringd weet door veel te veel goede muzikanten. In basis zijn dat sinds ons tweede album Mike Moreno op gitaar, Derrick Hodge op bas, Taylor Eigsti op toetsen en John Ellis op sax/klarinet met hier en daar een fijne toevoeging zoals DJ Jahi Sundance achter de decks voor ons laatste album. A Wall Becomes A Bridge voelt als het allerbeste dat we tot op heden gedaan hebben en ik voel dat er nog zo ontzettend veel meer in zit’.