Het is een speciaal jaar voor Manchester trompettist Matthew Halsall. Niet alleen heeft hij zijn gezondheid weer helemaal op orde en bestaat zijn platenlabel Gondwana Records tien jaar, tevens verschijnen, aan het einde van het jubileum, zijn eerste twee albums eindelijk op vinyl. Eerder was daar al het wonderlijk mooie Oneness, een album vol nooit eerder uitgebracht werk uit zijn beginjaren. Heel veel reden om met Halsall bij te praten.

Over die gezondheid eerst maar even dan. ‘Ik heb een jaar lang eigenlijk niet gespeeld. Vreselijk veel last gehad van mijn gehoor. Aan beide oren. Waardoor ik thuis niet kon oefenen en eigenlijk ook niet kon optreden. Echt alles deed pijn als ik speelde en de dokter raadde me het dan ook helemaal af. Rust zou helpen zo zei hij en dat heb ik gedaan. Maar een jaar voelt heel lang. Pas na een jaar ben ik thuis weer gaan oefenen, steeds iets langer. Pas nu, na bijna een jaar gezond te zijn, begint het weer goed te voelen en merk ik dat ik weer bijna op het niveau terug ben van waar ik was’ zo vertelt Halsall. ‘Na eerst het ellendige gevoel weg te krijgen werd dat jaar van niet spelen vervolgens de periode om eens alles te gaan doen waar ik de jaren daarvoor niet aan toe was gekomen’.

‘Een belangrijk onderdeel daarin was het opnieuw beluisteren van de twee enige platen uit mijn catalogus die ik nog niet op vinyl heb uitgebracht: Mijn debuut Sending My Love (2008) en vervolgalbum Colour Me (2009). Muziek die uit de periode stamt dat ik, als jong muzikant, op muzikaal onderzoek ging en mijn eigen stijl aan het zoeken was. De albums zijn samengesteld uit de vele opnamen die ik in die tijd in verschillende bezettingen heb gemaakt en die ik het meest geschikt vond om op albums uit te brengen. Tegelijk ook het beste vond om naar clubs te sturen om optredens te scoren. Daarnaast bleven de opnamen liggen die het meest in de spiritual jazz lagen en waarover de muzikanten waarmee ik destijds die opnamen maakte maar bleven zeggen hoe mooi ze die wel niet vonden en maar steeds bleven opzetten. Het uitbrengen van die opnamen kwam eigenlijk geen moment echt bij me op. Ik vond ze te intiem en ingetogen’.

‘Met het herorganiseren van mijn eerste twee albums en het toevoegen van wat extra (bonus) tracks om alles nog specialer te maken, kwamen natuurlijk alle opnamen uit die beginperiode naar boven. En ineens vielen die overgebleven , spiritual jazz opnamen nu wel op hun plek’, gaat Halsall verder. ‘Uit alle opnamen die er zijn kozen we uiteindelijk de tien composities die er nu op staan. (En er zijn nog meer dan genoeg opnamen over die we op een vervolg kunnen zetten, vertrouwt Halsall me, tussen regels door, toe). In mijn jonge jazzjaren was het natuurlijk nog echt zoeken naar optredens. Zo’n tien jaar geleden kon je echt niet in een jazzclub aankomen met datgene wat op Oneness staat, nu waarschijnlijk met de naam die ik heb opgebouwd, wel’.

‘Maar destijds kwamen we niet veel verder dan poetry avonden en optredens in meditatiecentra. Veel van die optredens deden we als duo. Puur tablaspeler Chris Davis en ik. Het waren altijd weer bijzondere optredens. Te gek om te doen vooral ook omdat het publiek de meditatieve muziek kregen die ze graag wilden en wij op muzikale ontdekkingsreis konden gaan. Mooi van die hele periode van uitzoeken van wat we zouden gaan gebruiken op de drie albums was dat ik weer heel veel composities hoorde die we echt heel lang niet meer gespeeld hebben. Vanaf mijn vierde album, Fletcher Moss Park, wat eigenlijk mijn doorbraakalbum was, werd de sfeer toch meer souljazz dan pure spiritual jazz. De opnamen van daarvoor (ook van derde album On The Go) pasten daar niet echt tussen’.

We krijgen het over zijn nieuwe band en het verscheiden van de originele Gondwana Orchestra, de band waar hij zo succesvol mee was. ‘Het was verschrikkelijk lastig om nieuwe stappen te maken zonder de aloude Gondwana Orchestra. In de periode van mijn afwezigheid op het podium door mijn gehoorproblemen en het werken aan nieuwe ideeën voor als het, hopelijk, weer goed zou gaan komen, heb ik allen binnen de band een idee voorgehouden over hoe ik het zou willen gaan doen in de toekomst. En daar hoorde zeker meer bij elkaar komen om aan nieuwe muziek te werken bij, het liefs een dag in de week. En de plek om dat te doen is en blijft dan toch Manchester. Ook omdat ik tegenwoordig in een huis woon waar de benedenverdieping ook een studio is en dat dus super gemakkelijk en aantrekkelijk is’.

‘Aangezien een gedeelte van de muzikanten van de aloude Gondwana Orchestra in Londen woont (pianist Taz Modi was de laatste die Manchester verliet) heb ik ze gevraagd of dat ging lukken en of ze dat wilden. En dat bleek voor hen toch een moeilijk commitment helaas. Ook voor Rachel (Gladwin, harpiste) en Gavin (Barras, contrabas) die dan wel in Manchester wonen maar allebei de afgelopen jaren een gezin hebben gesticht en met jonge kinderen dus wat moeilijker weg kunnen, bleek dat moeilijk. Gelukkig is Gavin gebleven. Ik wist van te voren al dat er grote stappen gemaakt zouden kunnen worden als we op deze meer betrokken manier zouden gaan werken en met, naast Gavin en mij, een heel nieuwe jonge talentvolle band kunnen we die stappen gaan maken. We zijn de afgelopen maanden zelfs zo hard gegaan dat we al flink op weg met het maken van een nieuw album. Een album dat volgend najaar zal gaan uitkomen.

Voordat hij voor een optreden naar het hart van de stad moet (‘A&R voor je eigen label ben je of niet’) hebben we het nog even over zijn Gondwana Records dat dit jaar dus 10 jaar bestaat. ‘Alles hangt samen met die eerste releases, zoals ik je reeds vele jaren geleden vertelde. Ik selecteerde Sending My Love puur om de clubs in me geïnteresseerd te krijgen. De reactie die ik destijds vaak kreeg was dat die opnamen zo goed klonken, dat die zo op CD geperst de winkel in konden. Natuurlijk was ik daar in mijn hoofd ook wel mee bezig geweest maar ik had nog geen actie daarin ondernomen. Ik stuurde mijn muziek naar labels als Ninja Tune omdat ik die helemaal te gek vond en ik hoopte daar zelf via uitgebracht te worden. Maar dat werd natuurlijk helemaal niets (lacht). Veel te afwijkend van hun geweldige electronic releases. Ik weet nog dat ik op een dag met mijn broer samen zat en dat we het over labels hadden die geïnteresseerd zouden kunnen zijn toen het idee van een eigen label opkwam. En dat voelde gelijk als het allerbeste idee’.

‘In 2008 ben ik dus samen met mijn broer Daniel, die ontwerper is, Gondwana Records begonnen. Nooit verwacht dat we zo succesvol zouden worden. Toen in 2012 mijn vierde album Fletcher Moss Park mijn doorbraak betekende en twee jaar later het super succesvolle V2.0 van GoGo Penguin uitkwam, maakte we met het label een enorme spurt. Met 10 jaar op de teller hebben we met onder meer Portico Quartet, Mammal Hands, het Vlaamse STUFF (origineel getekend bij het Vlaamse platenlabel sdban), Hania Rani en Allysha Joy een zowel diverse als rijke artiestenstal en daar zijn we super trots op. Het was heel fijn om de afgelopen twee laatste jaar onze begintijd te herbeleven en naast de onuitgebrachte opnamen als Oneness, ook nu eindelijk de eerste twee albums op vinyl uit te brengen. Niet echt tevreden met de hoezen zoals ze eerst waren hebben we die trouwens opnieuw laten ontwerpen door Ian Anderson van The Designers Republic. De man die ook ooit ons logo heeft ontworpen. En ook daar zijn we superblij mee, ze passen veel beter bij de muziek. Alles bij elkaar een zeer bijzondere afsluiting van ons jubileumjaar. Het voelt alsof we na 10 jaar de cirkel rond maken.’